En weer loeit het klimaatalarm…

Momenteel is 97% van de dienstdoende wetenschappers overtuigd dat menselijke activiteit het klimaat verandert. Vooral de uitstoot van CO2 (koolstofdioxide) leidt tot opwarming van de aarde. Dat veroorzaakt weer allerlei rampen, zoals orkanen en overstromingen. Als er niet wordt ingegrepen gaat de mensheid onherroepelijk zijn ondergang tegemoet. De voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore is één van de mensen die dit aan de orde stelt en die probeert daar wat aan te doen. Daarvan getuigt de recente film “An inconvenient Sequel: Truth to Power”.

Succes

In 2006 maakte Al Gore al een film over klimaatverandering. Dat was “An inconvenient Truth”. Het werd een indrukwekkende en schokkende documentaire over wat ons te wachten staat als we de aarde blijven vervuilen. Vooral  de uitstoot van enorme hoeveelheden CO2 heeft nu al desastreuze effecten. In de film waarschuwt Al Gore en roept hij op tot actie. In het bijzonder moet het gebruik van fossiele brandstoffen (olie, kolen, gas, hout) een halt worden toegeroepen en moet de weg naar een duurzame economie worden ingeslagen. Ondanks tegenwerking door enkele sceptische wetenschappers en grootverdieners aan fossiele energie, werd de film van Gore een groot succes. Tientallen miljoenen mensen zagen de documentaire; hij bracht $ 50 miljoen op en kreeg 2 Oscars. De financiële en informatieve opbrengst van de film bracht een enorme verbreding van de beweging tegen klimaatverandering teweeg. Nu laat “An inconvenient Sequel: Truth to Power” zien wat er in de tien daaropvolgende jaren is gebeurd.

Grappig

De ‘nieuwe Gore’ bouwt in veel opzichten voort op de film uit 2006. Veel voorspellingen van toen zijn inmiddels uitgekomen. We zijn nog niet veilig! Wederom zien we smeltende ijskappen en door stadstraten spoelende auto’s. Hier en daar worden verontrustende verbanden gelegd. Zo is de verschrikkelijke burgeroorlog in Syrié voorafgegaan door vier jaar van extreme droogte waardoor 60% van de akkers in woestijn veranderde, 80% van het vee stierf en al twee miljoen mensen op de vlucht waren voor honger en dorst.

Onthullend is ook de passage over India. Dat land, met 1,3 miljard inwoners, wilde niets weten van westerse bevoogding op klimaatgebied. Begrijpelijk, na honderden jaren kolonialisme en milieuvervuiling in het westen zelf, maar het voornemen om 500 gigantische kolencentrales te bouwen zou dramatische gevolgen kunnen krijgen. Ook voor India zelf. Al Gore zette zich daarom persoonlijk in voor de beschikbaarstelling van duurzame technologie (zonnecellen van Solar City) en kredieten (leningen) om dit drama deels af te wenden.

Grappig, maar ook hoopgevend, is het bezoek van Gore aan Georgetown in Texas. Dit conservatieve Republikeinse stadje in het zuiden van de USA heeft op eigen houtje reeds een duurzaamheid qua energieverbruik gerealiseerd van 100%. Gewoon, omdat het beter is voor de bewoners en op den duur ook goedkoper!

Zonnetje

Niet op alle fronten is “An inconvenient Sequel” even sterk. De overeenkomst tussen de klimaatverandering en de aanslag van IS op Bataclan in Parijs is ronduit geforceerd. Bij beiden kun je overlijden, ja, dat wel…

Ook de verzuchting van Al Gore tegen het einde van de film dat je tegenover nepnieuws het beste kunt afgaan op ‘je gevoel’ is nogal zwak, juist als je ‘de wetenschap’ zo stevig aan je zijde hebt.

Verder laat Gore zichzelf wel erg in het zonnetje zetten, als ‘redder van de wereld’. Al die mensen die dag in dag uit bezig zijn met het klimaat worden zo wel wat tekort gedaan. Maar vooruit, hij doet veel en zijn best

Tenslotte rijst de vraag of Gore’s optimisme wel helemaal terecht is. Hij meent dat de strijd tegen de CO2-uitstoot en voor meer duurzaamheid de overhand heeft gekregen. Hij wijst op het voorbeeld van Georgetown in Texas en op bedrijven die hun koers verleggen. Daar heeft hij een punt. Ook ‘rechts’ en ondernemingen hebben belang bij enige toekomst. En er valt natuurlijk ook aan duurzaamheid te verdienen! Maar misschien onderschat hij toch de korte termijn-belangen van landen (India, China), politici (Trump!) en multinationals (BP, Shell) bij het eerst maar eens opmaken van de fossiele brandstoffen.[i] Want als dat gebeurt dan kunnen we het wel schudden…


[i] Zie: Jan Taat – Kolen Nieuw Leven Ingeblazen; in www.solidariteit.nl Commentaar 343 van 26 november 2017.

Soort artikel

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop