Om een idee te geven van welke bedragen en belangen aan zo’n ‘kraker’ kleven: de film kostte nog geen honderd miljoen gulden, niet niks dus, maar bracht bijna 1,5 miljard gulden op (f1.500.000.000,-). Reeds. Geen wonder dat Hollywood de maker M. Night Shyamalan, een Amerikaan van Indiase afkomst, graag een nieuw product zag afleveren. Dat is er vrij snel gekomen: Unbreakable. Kosten ditmaal honderdvijftig miljoen. Opbrengst nog onbekend.

De onbreekbare
In Unbreakable is de hoofdrol wederom voor Bruce Willis. Hij is nu een beetje minkukelige ex-sportheld met een onbeduidend baantje als beveiligingsbeambte bij een rugbystadion. Niet alleen zijn maatschappelijke carrière is vastgelopen, zijn huwelijk stelt ook niet veel meer voor. Dan overleeft hij als enige een treinongeluk. Honderd eenendertig doden, maar hij heeft geen schrammetje. Een stripfanate comic-galeriehouder (Samuel L. Jackson), die als gevolg van een aandoening juist bij het minste geringste al zijn botten breekt, neemt contact met hem op. Hij probeert Willis ervan te overtuigen dat hij onkwetsbaar is en dat er voor hem een soort stripheldenrol is weggelegd. Na aanvankelijke scepsis begint deze daar inderdaad steeds meer in te geloven. In zichzelf, zijn onbreekbaarheid, zijn kracht, zijn roeping tot het doen van goede daden. Uiteindelijk redt hij twee meisjes uit de klauwen van een hele enge man. Hij voelt zich prima, zijn zoontje bewondert hem en zelfs de relatie met zijn vrouw fleurt op. Maar dan blijkt de wereld toch wel wat ingewikkelder in elkaar te zitten dan in een stripverhaal.

Hocus pocus
Net als in The sixth sense goochelt Shyamalan in Unbreakable met bovennatuurlijke zaken. Met helderziendheid vooral. In beide films gebeurt dat op een dubbelzinnige manier. De gek die daar in wil geloven kan zijn gang gaan. De anti-kwak-denker kan het houden op zinsbegoocheling, dromerij en (zelf)suggestie.
Afgezien daarvan zitten er in Unbreakable twee klassieke thema’s en één moderne. Het gaat over een man op zoek naar zichzelf. Op zoek naar zijn rol in dit leven. Dat is classico nummero uno. Nummero duo is de eeuwige strijd tussen Goed en Kwaad. De beide klassieke thema’s moeten het echter afleggen tegen het moderne: de wereld is geen stripverhaal. Want zodra de speurtocht naar de zin van het bestaan tot ‘het ware inzicht’ lijkt te leiden, blijkt daar in de echte wereld niet echt op te vertrouwen. En de verhouding tussen Goed en Kwaad is ook al niet zo simpel. Bij Shyamalan komt het kwaad niet alleen voor als het resultaat van een ongelukkige samenloop van omstandigheden, ook niet alleen als een bewuste perversie, maar zelfs als een gevolg van het mogelijk bestaan van het goede. Zeg maar: een hoop ellende, niet ondanks, maar dankzij de beste bedoelingen. Een lekkere kluif voor dialectici van de eenvoudige stempel! En voor pessimisten natuurlijk: uiteindelijk regeert het Kwaad. Geen enkele comic kiest voor zo’n conclusie.

Jachtig
Unbreakable is best wel een onderhoudende film, goed geschoten, met een ingenieus verhaal. Maar er mankeert het nodige aan. Soms verliest de film enorm aan vaart. Sommige zaken zijn volstrekt onvoldoende uitgewerkt. Zoals de huwelijksproblemen. Of de enige kwetsbaarheid van de held (watervrees). Hoe, wat, waar, waarom? Er zitten ook een paar belabberde scènes in. De allerberoerdste is wel wanneer het zoontje de vermeend onkwetsbare vader met een pistool wil ‘testen’. Volkomen belachelijk. Het valt te vrezen dat Shyamalan zich iets te veel heeft laten opjagen door de Hollywood-bazen. Snel munt slaan uit het grote succes van The sixth sense. Op jacht naar nog meer groot geld