De Waarheid was een communistisch dagblad dat in Nederland verscheen van november 1940 t/m 28 april 1990. Het was aanvankelijk een verzetskrant van de Communistische Partij van Nederland (CPN) en speelde een belangrijke rol in de Februaristaking van 1941 tegen de Duitse Jodenvervolging. Vlak na de oorlog in 1945 had De Waarheid 341.550 abonnees. Bij de opheffing waren dat er nog maar 6.000.

Een jaar later ging de CPN op in Groen Links, samen met de PSP, de PPR en de EVP. In Frankrijk verschijnt nog steeds een communistisch dagblad, de naam daarvan is L’Humanité (De Mensheid). Daar heeft dit blad nog 33.000 abonnees. Dit alles heeft niks te maken met de film La Vérité (De Waarheid), behalve dan dat de titel enkele associaties opriep! Want La Vérité is een nieuwe Franse film over “een fijnbesnaard familiedrama”, zoals het Belgische dagblad De Morgen (ja, ja, we zijn internationalist!) ons laat weten.

Leugens!

La Vérité is de eerste film die in de bioscoop van het Haagse Theater Dakota in première ging na de corona-lockdown. Het is een speelfilm van de Japanner Hirokazu Kore-Eda die zich overigens geheel in Frankrijk afspeelt. Het verhaal draait om de wereldberoemde filmster Fabienne (Catharine Deneuve), die in haar nadagen een auto-biografie heeft geschreven met als titel La Vérité (De Waarheid). Heel erg waarheidsgetrouw is haar boek niet. Sommige recensenten, zoals die van De Morgen schrijven dan “ieder zijn eigen waarheid”, maar dat is modieuze en postmoderne onzin. Ze liegt gewoon. Dat komt aan het licht als haar dochter Lumin (Juliette Binoche) komt logeren met haar partner Hank (Ethan Hawke) en dochtertje Charlotte (Clémentine Grenier). Zo was ze zeker niet de liefhebbende moeder, die ze in haar biografie opvoert. Ze was daarvoor veel te veel bezig met haar carrière. Een sleuteluitspraak van haar is: “Liefdadigheid en politiek zijn voor lieden die als acteur of actrice zijn mislukt.” Voor haar zijn verbeelding en uitbeelding de belangrijkste zaken in het leven. Belangrijker dan ‘de realiteit’. Dat ze haar dochter eventueel tekort heeft gedaan, telt niet echt. Ook schijnt ze in het verleden niet zo aardig te zijn geweest voor een vriendin en mede-actrice, ene Sarah. Maar dat blijft in de film een schimmige affaire. Er is in de subplot wel iemand die kennelijk lijkt op Sarah, dat is Manon (Manon Clavel), maar veel wijzer worden we niet. Die Manon speelt mee in een science-fiction-film, waarin Fabienne zich als oude vrouw beklaagt bij haar zeer jeugdig ogende moeder (Manon), omdat die middels ruimtereizen nauwelijks verouderd is (Einstein!), maar er dus ook nooit voor haar was! Pikant!

Kabbelend

La Vérité is mooi gemaakt. De film drijft wel heel sterk op de ‘cast’. Catharine Deneuve  zet een verveelde, aan de vooravond van verval levende maar nog goed geconserveerde filmster neer. Haar 76 jaren zijn haar soms wel soms niet aan te zien. Maar ook de rest van de spelers overtuigt. Het verhaal is niet erg spectaculair. Tot op de helft zou je het zelfs koud en afstandelijk kunnen vinden. Mijn buurvrouw in de filmzaal, twee stoelen verderop, vertrouwde me toe de film wel mooi, maar ook wel nogal subtiel te vinden. Kabbelend. Bijna rustgevend. En ach, dat kan in deze tijden van corona en George Floyd misschien af en toe helemaal geen kwaad.