Alweer het 19e mensenrechtenfilmfestival MtM

Eind maart 2019 was er weer een Filmfestival van Movies that Matter. Een initiatief van Amnesty International met films die ertoe doen! Ruim de 25.000 mensen, waaronder 10.000 scholieren, bezochten 70 films die vertoond werden in het Filmhuis en het Theater aan het Spui in Den Haag. Nogal wat films hebben al de bioscoop of het televisiescherm gehaald of gaan dat nog doen. Hierbij een selectie met mogelijke tips.

De thema’s

Movies that Matter is een jaarlijks groeiend filmfestival over mensenrechten. Dit jaar was er een speciale focus op de thema’s: migratie+vluchtelingen, natuur+milieu, vrouwen+transgenders en democratie. Een week lang konden meer en minder bekende films worden gezien. Bij de al wat meer bekende zaten o.a.:

* Cold War, een liefdesgeschiedenis van een Poolse man en vrouw tegen de achtergrond van de Koude Oorlog in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw,

*BlacKkKlansman, over een zwarte infiltrant bij de Ku Klux Klan,

*The Florida Project, over een arm zesjarig meisje dat woont in de schaduw van glitter-Disneyland,

*Girl, die prachtige Belgische film over een 15-jarig meisje in een jongenlichaam, dat balletdanseres wil worden.

Deze films hebben inmiddels al in bioscopen gedraaid. Twee andere films zijn recent op televisie te zien geweest. Dat betreft:

*The Border Fence, over een hekwerk  héél hoog in de bergen tussen Oostenrijk en Italië om een nooit gekomen immigrantenstroom af te stoppen,

*Daddy and the Warlord, een documentaire van Clarice Cargard over haar vader, die de rechterhand was van Charles Taylor tijdens diens schrikbewind in Liberia.

De slotdag

Op de slotdag van het festival bezocht ik vier films. Te weten:

*The Children Act, naar een boek van Ian McEwan over een rechter (Emma Thompson) die een uitspraak moet doen over de behandeling van een minderjarige jongen met leukemie, wiens Jehova-ouders niet willen dat een bloedtransfusie wordt toegediend. Die transfusie is cruciaal, maar de jongen wil hem zelf ook niet…

*Screwdriver, een sfeerbeeld van een Palestijnse man die na 15 jaar uit een Israëlische gevangenis komt en thuis als een held wordt ontvangen. Maar vindt hij zichzelf wel zo heldhaftig? En lukt het hem wel om zijn draai te vinden in zijn ‘vrije’ bestaan?

*Twin Flower, een romance op Sardinië tussen een zwarte jongen, gevlucht uit Ivoorkust, en een blank Italiaans meisje op de vlucht voor de Maffia.

*Stieg Larsson – The Man Who Played With Fire, een documentaire over de trotskistische Zweedse journalist Stieg Larsson. Schrijver ook van de Millennium-reeks, waarvan inmiddels 90 miljoen exemplaren over de toonbank zijn gegaan. Een film met heel veel interviews en enkele beelden van zijn strijd tegen extreem-rechts in het algemeen en in het bijzonder de Zweedse nazi’s.

Educatie

Hoewel gehoopt en verwacht wordt dat het gehele MtM-Festival een opvoedende waarde heeft, is er ook een speciaal educatief programma voor middelbare scholen. Z0’n 10.000 scholieren zagen over vier dagen verdeeld films als:

*Schuldig, een aflevering  uit de tv-serie over mensen met schulden en hoe daar mee wordt omgegaan. De Mindfuck-goochelaar voor en na de vertoning, met trucjes rondom ‘vertrouwen’, oogstte minstens zoveel waardering als de film. Ook twee mensen die op het doek in beeld waren geweest vanwege hun schuld of bemoeienis daarmee, kregen de nodige aandacht.

*What will people say, een al wat oudere film over een Pakistaans meisje woonachtig in Noorwegen dat in conflict komt met de gelovige en conservatieve cultuur van haar ouders.  De reacties vanuit de zaal waren af en toe niet mals: “Laat ze maar zelfmoord plegen!”.

*Love, Simon – over een 17-jarige knul uit een Amerikaanse upper-middle-class milieu die ondanks een tolerante en liberale omgeving worstelt met uit de kast komen als homo. Op het moment dat hij een andere jongen begint te zoenen, blijkt dat de filmset toch wel wat toleranter is dan de zaal: Luid gejoel alom!

*Sac de billes, over twee joodse jongens en hun knikkerzak tijdens de Tweede Wereldoorlog in door de Duitsers bezet Frankrijk. Vorig jaar door de scholieren van toen uitgeroepen tot de beste film.

*The Hate You Give (THUG) is een film over een meisje in Amerika dat getuige is als een zwarte vriend door de politie wordt doodgeschoten. De jongen blijkt onschuldig en ongewapend, maar de blanke agent wordt niet vervolgd. Woede alom. Black Lives Matter! Een heftige film waaromheen met MBO-studenten Beveiliging discussies plaatsvonden over ‘etnisch profileren’. Tientallen studenten brachten daarbij, in aanwezigheid van vertegenwoordigers van de Haagse politie, beheerst en weloverwogen de diverse aspecten die daarbij een rol kunnen spelen, naar voren. Een succesvol voorbeeld van ‘het randprogramma’ dat aan het MtM-Festival was gekoppeld.

A Private War

Een film die elders tijdens het MtM-Festival in première ging en daar zeker niet misplaatst was geweest, is A Private War.  Gebaseerd op het leven en de dood van de Engelse oorlogscorrespondente Marie Colvin (1956-2012). We zien haar opereren in Sri Lanka, waarbij ze een oog verliest, in Irak, in Afghanistan, in Libië, waar ze  o.a. Gaddafi  interviewt en in Syrië, waar ze bij het beleg van Homs omkomt. Tussen de bedrijven door dempt ze haar angsten en onrust met drank en seks. Maar tijdens haar werk gaat ze geen gevaar uit de weg, op zoek naar de waarheid en gedreven door de drang om de wereld getuige te maken van alle oorlogsleed in de hoop dat daar ooit een einde aan wordt gemaakt. Haar laatste daad, vanuit Homs, is een regelrechte aanklacht tegen het leugenachtige moordenaarsbewind van Assad en een oproep aan de wereld om in te grijpen. De rol van Marie Colvin wordt weergaloos gespeeld door Rosamund Pike. Regisseur Mattew Heineman is er in geslaagd het leven van Colvin en de oorlogen waarin ze zich mengde op een ongelofelijk realistische manier in beeld te brengen. Bijna documentair. Je schudt in je stoel.

Opmerkelijk is dat in twee recensies, in het AD en de Filmkrant, wordt geopperd dat we na de film Marie Colvin “nog steeds niet doorgronden”. Terwijl de kern van haar boodschap toch echt van het scherm spat: “Het is onze missie de macht de waarheid te zeggen. We kunnen een verschil maken in het blootleggen van de gruwelen van oorlog en moordpartijen.”[i] 

[i] Vrijwel tegelijkertijd met de film A Private War is een biografie verschenen “In Extremis: The Life of War Correspondent Marie Colvin”, geschreven door Lindsey Hilsum.

Soort artikel

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop