Het paard is voor de wagen gespannen! De bok zit op de haverkist! Het is begonnen!  Langzaam werkt de filmwereld toe naar de vijftigste verjaardag van Mei’68. De stormachtige veranderingen gedurende de zestiger jaren van de vorige eeuw, met als hoogtepunt de bijna-revolutie in Frankrijk in de meimaand van 1968, worden momenteel  ‘aangekondigd’ in twee films: Het Leven Is Vurrukkulluk en Le Redoutable. Dat doet smaken naar meer!

Gulzig

Het Leven Is Vurrukkulluk is een film van Frans Weisz naar het gelijknamige boek van Remco Campert uit 1961. Het verhaalt van een dag uit het leven van twee Amsterdamse jongens van een jaar of twintig en een iets jonger Belgisch meisje in en om het Vondelpark. Ze verkennen de wereld en vooral elkaar. Dat doen ze fris, fruitig en onbevangen. George Weisz, vertolker van de rol van Boelie en zoon van de regisseur noemt het ‘een lieve film die gaat over gulzig in het leven staan’. Dat klopt wel. Boelie, zijn vriend Mees (Reinier Scholten van Asschat, ook al ‘een zoon van’) en Panda (Romy Louise Lauwers) genieten vrijmoedig van tabak en seks zonder zich veel van ouders en andere autoriteiten aan te trekken. Er ligt nog een heel leven voor hen! Het Nederlands voetbalelftal verliest weliswaar van België (2-6) en misschien is het irritant dat tijdens een kop koffie in Americain wordt omgeroepen dat er ‘Telefoon voor de heer Mulisch’ is, maar de toekomst wordt vrij onbekommerd en verwachtingsvol tegemoet gezien. Dat past bij de sfeer van die dagen.

Husselen van tijden

Toch klopt niet alles in de film. Frans Weisz heeft ervoor gekozen om niet het hele plaatje uit de zestiger jaren te herhalen. Zo zie je in het Vondelpark hoofddoeken, segways, tattoos en mobieltjes. Dat wringt. Die beelden horen niet bij een meer verwachtingsvolle wereld. Die horen niet bij een Afghanistan waar je nog in je eentje met een rugzak vrij kon rondtrekken. Die horen bij een bijna uitzichtloze oorlog in Syrië. Die beelden horen niet bij ongeremd seksueel experimenteren. Die horen bij een wereld met aids. De enige echte rechtvaardiging voor het door elkaar husselen van ‘toen’  en ‘nu’, die ik kan bedenken, dat is dat het ombouwen van het huidige Vondelpark naar dat van destijds te bewerkelijk en te duur zou zijn geworden. Jammer.

Steun voor Algerijns verzet

Terzijde: in de film wordt enige malen aandacht besteed aan de toenmalige Algerijnse vrijheidsstrijd tegen het Franse kolonialisme. Panda wil die strijd en in ieder geval één strijder , met hart, lichaam en ziel ondersteunen. Algerije was in 1961 wat later Vietnam zou worden. Ten tijde van Het Leven Is Vurrukkulluk zat de Amsterdamse trotskist Sal Santen in de gevangenis omdat hij het Algerijnse verzet aan valse Franse francs had geholpen. De trotskistische Vierde Internationale speelde wereldwijd een actieve rol in de solidariteitsbeweging.

Maoïsme

Frans Weisz mag qua sfeer het terrein effenen voor Mei’68 de film Le Redoutable stoot direct door naar dat moment. Regisseur Michel Hazanavicius zoemt in op de belevenissen van het echtpaar Jean-Luc Godard/Anne Wiazemsky. De film is gebaseerd op de autobiografie van Anne ‘Un an après’. Het laat zien hoe de gelauwerde maar rebelse Godard en Anne zich bewegen in het gistende en opstandige Parijs. Ze werken samen aan de film La Chinoise. Godard heeft dan al een flinke reputatie gevestigd met A Bout De Souffle (met Jean Paul Belmondo) en met Le Mépris (met Brigitte Bardot). La Chinoise moet een veel politiekere film worden die Godard’s sterk geradicaliseerde maoïstische opvattingen tot uiting moet brengen. De film wordt door recensenten neergesabeld: ‘Gepreek!’. Echt aan de bak zal Godard daarna niet meer komen. Veel van zijn films worden niet afgemaakt, niet gewaardeerd door degenen voor wie hij ze maakt (de Chinezen, de Vietnamezen, de Cubanen) of gewoonweg niet vertoond door de ‘klassenvijand’. Ondertussen gaat zijn liefdevolle relatie met Anne onder druk van zijn soms moeilijk navolgbare politiek extremisme ten onder.

Uit het lood

Le Redoutable, genoemd naar een ‘vreesaanjagende’ Franse atoomonderzeeër waarop Godard en Anne zich af en toe voorstellen te leven, geeft een indruk van Mei’68 die wat uit het lood hangt. Bij de vele beelden van massademonstraties, volksvergaderingen, heftige discussies en wilde ideeën zit wel erg veel belangstelling voor overdrijving en absurditeit. Dat er een revolutie in de lucht hing om een einde te maken aan uitbuiting, oorlog en onderdrukking komt nauwelijks aan bod. De verbeelding aan de macht? Hing Mei’68 zélf uit het lood? Humor en sterk acteerwerk van Louis Garrel als Godard en Stacey Martin als Anne houden de film overeind. Bovendien blijven de beelden van het roerige Parijs boeiend.