Een raar motto voor het Internationaal Film Festival Rotterdam IFFR 2019.

Het motto van het IFFR 2019 was FEEL. Zeg maar VOEL! Het moest dus gaan over EMOTIE. Dat is best raar. Want roept niet elke film altijd wel iets op in het gevoelsleven van de kijker? En is het in deze tijd waarin emotie al hoogtij viert, inclusief het onderbuikgevoel, misschien niet beter om als motto zoiets als THINK dus DENK! te kiezen?

[leestijd 4 minuten] Natuurlijk is het nuttig om emoties te herkennen en te erkennen om daar vervolgens verstandig mee om te kunnen gaan. Maar om nou die nadruk op dat gevoel te leggen? En wordt dat wel waar gemaakt?

Bla-bla

De organisator van het IFFR 2019 Bero Beyer verklaart: ‘De uitdagende, prikkelende cinema die IFFR presenteert, neemt je mee in euforie en verdriet, in verwarring en vrolijkheid. Ik voel dus ik leef. En misschien is het wel: dat ik leef’. En zo gaat de zweverige bla-bla nog even door: ‘Het mooiste is dat we ons in het donker van de bioscoopzaal kunnen openstellen voor emoties die we niet voorzagen, die ons overvallen of ons uit onze bubbel trekken, die muren doorbreken’. Is dat nou echt zo bijzonder? De 500 films op dit 48e Rotterdamse festival doen werkelijk wat dit betreft niks meer of minder dan de films die eerder vertoond werden bij de voorgaande 47 gelegenheden.

Volkskrantdag

Op 2 februari keken 10.000 mensen in 8 Rotterdamse bioscopen naar een vijftal films uit een door de Volkskrant gemaakte keuze van 22 uit de in totaal 500 IFFR-films. Soms zat bij dat vijftal de openingsfilm Dirty God. De publiekslieveling Capharnaüm was helaas niet uitverkoren. Dat was weer wel het geval met de jury-winnaar Take Me Somewhere Nice, waarover zo dadelijk meer. De door mij het meest gewaardeerde film A Private War, 7e in de publieksgunst, mocht ik gelukkig wél aanschouwen. Hierbij een korte impressie van de vijf films die ik op 2 februari heb gezien.

Overbodig

Om te beginnen de jury-keuze Take Me Somewhere Nice. Onbegrijpelijk, die keuze. Een road-movie van de Nederlands-Bosnische filmmaker Ena Sendijarevic over een meisje dat vanuit Nederland op (be)zoek gaat bij haar zieke vader in Bosnië. Eén en al cliché. Ja, er wordt wat in gereisd, gekotst, gevochten, geneukt, een reiskoffer verwisseld (ha! Heroïne in de nieuwe koffer!), maar van enige ontwikkeling in de personages, landschappen en culturen is geen enkele sprake. Een overbodige film. Waarschijnlijk had Ena best goede bedoelingen, maar zonder een scenario-schrijver met enige diepgang is het niks geworden en valt voor de toekomst het ergste te vrezen. Overbodigheid!

Hilariteit

Een film die door een volle zaal al na enkele minuten wordt uitgelachen, kan niet echt serieus worden genomen. De hilariteit ontstond bij de vertoning van God of the Piano. De hoofdpersoon bevalt dan van een baby … van pakweg 1 meter en minstens 6 kilo. Als we daarna het ‘couveusekindje’ zijn speen zien uitspugen (gut, gut, nou en?) dan vraag je je af waar je naar zit te kijken. De hysterische herrie bij het bevallen en later bij een seksscene zijn nog tot daar aan toe, maar de aftrekbeurt voor de man als beloning omdat hij de post uit de brievenbus heeft gehaald, brengt je weer met beide benen op de grond: dit is niks. Een existentieel verhaal over een obsessieve moeder die haar zoon een wonderkind op de piano wil laten worden? Me hoela!

Verbod op seks

Wat milder mag er geoordeeld worden over Bangla. Een film over een 22-jarige knul in Rome, met Bengaalse ouders en (dus!) moslim. Wanneer hij een vlotte meid ontmoet (met een grote poster van Trotsky in haar kamertje!), begint hij te worstelen met de cultuur rond zijn religie, vooral met het verbod op seks voor het huwelijk. Hoewel de strijd tussen ouderwetse normen en moderniteit, tussen schijnheiligheid en eerlijkheid, tussen onderdrukking en vrije keuze als thema een tikkeltje vermoeiend begint te worden, is het kennelijk iets dat regisseur en hoofdrolspeler Phaim nog steeds bezig houdt. In Bangla is het nu eens niet een islamitisch meisje dat er aan onder door gaat, maar is het voor de verandering een jonge man die in de botsing van culturen het hoofd boven water moet zien te houden.

Gevangenis

Een hele aardige film is Out of Tune. Uit Denemarken. Daarin wordt een grote fraudeur in de gevangenis bij een groep zedendelinquenten geplaatst. Gewoontegetrouw begint hij daar te manipuleren en te intrigeren in een poging om de baas te worden, in het bijzonder de baas van het zangkoor. De verhouding tussen de handige witteboordencrimineel en zijn gestigmatiseerde medegevangenen, verkrachters en pedofielen, wordt scherp getekend. Misschien iets te scherp, waardoor de fraudeur, buiten de gevangenis een succesvol zakenman, iets te vet en te plat wordt neergezet en ook wat te gemakkelijk zijn overwinningen boekt. Hoewel, te gemakkelijk? Zo’n type?

Weergaloos

Absoluut hoogtepunt van de filmserie vond ik A Private War. Gebaseerd op het leven en de dood van de Engelse oorlogscorrespondente Marie Colvin (1956-2012). We zien haar opereren in Sri Lanka, waarbij ze een oog verliest, in Irak, in Afghanistan, in Libië, waar ze o.a. Gaddafi interviewt en in Syrië, waar ze bij het beleg van Homs omkomt. Tussen de bedrijven door dempt ze haar angsten en onrust met drank en seks. Maar tijdens haar werk gaat ze geen gevaar uit de weg, op zoek naar de waarheid en gedreven door de drang om de wereld getuige te maken van alle oorlogsleed in de hoop dat daar ooit een einde aan wordt gemaakt. Haar laatste daad, vanuit Homs, is een regelrechte aanklacht tegen het leugenachtige moordenaarsbewind van Assad en een oproep aan de wereld om in te grijpen. De rol van Marie Colvin wordt weergaloos gespeeld door Rosamund Pike. Regisseur Mattew Heineman is er in geslaagd het leven van Colvin en de oorlogen waarin ze zich mengde op een ongelofelijk realistische manier in beeld te brengen. Bijna documentair. Je schudt in je stoel. Gaan zien in de bioscoop!

Movies that Matter - MtM

Een mogelijkheid om A Private War te gaan zien, is (hopelijk) tijdens het eerstvolgende filmfestival van Movies that Matter (MtM). In dat festival van Amnesty International past A Private War prima! MtM vindt plaats van 22 t/m 30 maart 2019 in Den Haag. Doen!

Soort artikel

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop