In Oost-Azië groeit het verbruik. De consumptie van aardolie daalt niet in andere delen van de wereld. Echte grote nieuwe aardolievondsten worden er niet gedaan. Er doen geruchten de ronde dat de aardolievelden in Saoedi-Arabië –de belangrijkste leverancier - veel kleiner zijn dan de regering van dat land toegeeft. Een burgeroorlog in Irak, een mogelijke aanval van de VS op Iran en de manier waarop speculanten op al deze ontwikkelingen reageren zorgden er dit jaar ook voor dat de prijzen omhoogschoten. Maar het verschil tussen vraag en aanbod blijft de belangrijkste oorzaak van de stijging van de prijzen. De spanning in het Midden-Oosten is uiteindelijk een gevolg van de manier waarop het Amerikaanse imperialisme reageert op de uitputting van de olievoorraden. En prijsspeculatie is alleen mogelijk bij aanhoudende de schaarste. Als door de hoge prijzen en de hoge winsten meer geld in de winning van olie geïnvesteerd zou worden en er dus meer olie op de markt zou komen en de prijs dus zou gaan dalen, zouden de speculanten het schip ingaan. De speculanten speculeren, omdat ze er –terecht- vanuit gaan dat er niet meer olie op de markt gaat komen.

Het verlagen van de benzineaccijns en de ecotax is op de korte termijn aantrekkelijk voor de consument. Zeker nu de Nederlandse regering extra inkomsten krijgt dankzij grotere aardgasbaten. Maar het lost het onderliggende probleem –de wanverhouding tussen de gevraagde hoeveel olie en het aanbod- niet op. In landen waar de prijs aan de pomp lager is wordt veel aardolie verspild. De VS maar ook veel landen in het Midden-Oosten zijn daarvan goede voorbeelden. Lagere prijzen nu zullen de consumptie nu en de prijzen in de toekomst alleen nog maar verder opjagen. De verlaging van de bezine accijns is een doodlopende weg. Het is ook demagogie, deze voorstellen worden alleen maar gedaan omdat ze het goed doen bij de kiezers.

Dat wil niet zeggen dat bedrijven die nu in de problemen komen door de hoge olieprijzen geen steun mogen krijgen. Maar die steun moet tijdelijk zijn en gekoppeld aan een plan om het energiegebruik op de lange termijn te beperken. Hetzelfde geld voor de consumenten. In bepaalde gevallen kan bijzondere bijstand een oplossing zijn. Voorlichtingscampagnes over manieren om energie te besparen –en daartoe bestaan mogelijkheden genoeg- zijn noodzakelijk. Echt bijgeloof –het idee dat het alleen maar meer energie kost als je het standby knopje van de TV ook eens uitzet; dat je was alleen maar schoon wordt op zestig graden- tiert nog welig. Huiseigenaren moeten subsidies krijgen voor energiebesparing of investeringen in wind en zonne-energie. Huisbazen die niet investeren in isolatie en hun huurders zo opzadelen met een hoge gasrekening, moeten verplicht worden te isoleren.

De aardoliemaatschappijen zeggen dat de hoge prijzen en winsten nodig zijn om te kunnen blijven investeren. De kosten om olie te kunnen blijven leveren zullen inderdaad hoger worden. De kleine aardolieveldjes die nu ontdekt worden of opnieuw in gebruik worden genomen zijn minder rendabel om te exploiteren. Winning van bijvoorbeeld olie uit teerzand is veel duurder. Maar wie zegt dat oliemaatschappijen hun hoge winsten wel investeren in de winning van olie? Daarom is een belasting op de winsten een goed idee, als de inkomsten daarvan tenminste worden geïnvesteerd in de ontwikkeling van nieuwe technieken om energie op te wekken. Het doorgeven van die belasting aan de consumenten is alleen maar potverteren.