Sinds maandagmorgen 19 januari begonnen de Israëlische soldaten zich terug te trekken uit Gaza-stad. Ze laten een massagraf en een veld van ruïnes achter zich. En tonnen haat, proportioneel met de tonnen bommen die werden gegooid op een oppervlakte dat kleiner is dan een arrondissement in Parijs, maar waar 100.000 vrouwen, mannen, kinderen en bejaarden opeengehoopt leven. Op die manier voltrekt zich de ‘beschavingsmissie’ van de Hebreeuwse staat. Tot de volgende keer. Na berekening van het aantal doden (meer dan 1300 op dit moment, maar er worden er nog steeds gevonden onder het puin), moet nu het moment van de politieke afrekening volgen.
De afrekening met Mahmoud Abbas : die heeft zich in de ogen van de Palestijnse beweging laten zien als een vulgaire collaborateur en niet als een president van het hele Palestijnse volk. Dat hij niet openlijk applaudisseerde voor de verplettering van Gaza was enkel omdat hij wist dat dit hem waarschijnlijk zijn leven zou hebben gekost. Als hij, zoals sommige Israëlische leiders suggereerden, naar Gaza zou zijn getrokken met Israëlische pantserwagens, diezelfde wagens die dood en vernieling hebben gezaaid, dan zou dat het einde hebben ingeluid van de Palestijnse Autoriteit, ook op de Westelijke Jordaanoever.
De afrekening met de Arabische staten, die onderling verdeeld waren. Er waren er die openlijk de Israëlische agressie ondersteunden, zoals Egypte, en er waren er die hun mond hielden maar humanitaire hulp beloofden, als waren het vulgaire Kouchners.
De afrekening met de ‘internationale gemeenschap’, die de onschuldige slachtoffers betreurde, maar Israël tegelijk bewust de nodige tijd gaf om de operatie af te ronden. De prestatie van Nicolas Sarkozy was zonder twijfel de meest hypocriete van allemaal. Dit falen van de internationale gemeenschap zal op lange termijn gevolgen hebben in heel West-Azië. Bijvoorbeeld de versterking van het fundamentalisme, als reactie op het negeren van het recht. Enkel een snelle aanklacht van de Israëlische leiders voor een internationaal gerechtshof voor oorlogsmisdaden, of zelfs misdaden tegen de mensheid, zou het met bloed besmeurde blazoen van de internationale gemeenschap weer wat kunnen oppoetsen.
Wat de staat Israël betreft zal de afrekening veel complexer, en op termijn rampzaliger zijn. Op korte termijn is die gebrandmerkt als schurkenstaat nummer één van de planeet, zoals de minister van buitenlandse zaken, Tzipi Livni, toegeeft: 'We hebben getoond dat we bereid zijn de stoppen te laten doorslaan, als dat nodig is.' Nog op korte termijn krijgt Israël de afkeuring van de hele menselijke samenleving over zich heen. Miljoenen mensen over heel de wereld lieten hun afkeer van de Israëlische barbarij blijken. De vrienden van Israël zullen hard hun best moeten doen om ze te overtuigen dat de Hebreeuwse staat nog een plaats heeft onder de beschaafde naties.
Maar op langere termijn is de prijs letterlijk rampzalig : de marteling van Gaza sluit definitief de deur van wat Amerikaanse diplomaten de 'windows of opportunity' hebben genoemd, toen de Palestijnen begin jaren ’90 Israël een zekere legitimiteit hadden verleend in de Arabische wereld. Het opbreken van de diplomatieke relaties door de meeste Arabische staten is een reflectie van van hun publieke opinies: 'Israël is niet salonfähig en heeft geen zijn plaats in het hart van de Arabische wereld'. Voor 200 miljoen Arabieren en voor meer dan een miljard moslims hebben de misdaden van de afgelopen weken, ondanks het gepraat over ‘historische verzoening’ en ‘moedige vrede’ , definitief bevestigd dat het onmogelijk is vrede te sluiten met een entiteit die zijn nabije en verdere omgeving behandeld als barbaren die uitgeroeid moeten worden. Na Gaza kunnen bijvoorbeeld de Iraanse leiders de mogelijkheid van een Israëlische nucleaire aanval niet licht opvatten. Zoals Tzipi Livni zei: 'We hebben getoond dat we bereid zijn de stoppen te laten doorslaan.'
Door de anderhalf miljoen Palestijnen in Gaza te ontmenselijken, heeft Israël in de ogen van de bevolking van de Arabische wereld zijn bestaansrecht te midden van die Arabische wereld verloren. De enkele duizenden Israëli's die betoogden tegen de oorlog en de enkele soldaat die dienst weigerde hebben jammer genoeg niet het gewicht om de balans in de andere richting te doen overslaan. Vooral omdat de ‘linkse intellectuelen’ die de meeste aandacht kregen in de media zich op schandelijke wijze achter het regeringsdiscours hebben geschaard, en, zoals Abraham B. Yehoshua, zelfs meededen aan het rechtvaardigen van oorlogsmisdaden. De 'militaire overwinning' van Israël zou wel eens zijn grootste politieke nederlaag kunnen worden.  

Vanuit Jeruzalem, Michel Warschawski (voorzitter van het Alternative Information Centre in Israël http://www.alternativenews.org, en actief in de Vierde Internationale) Dit artikel verscheen eerder op de website van de hier"target=new>Belgische SAP