Het werkje is geheel in lijn met het heersende cliché over het vergelijkbare karakter van linkse en rechtse ‘extremisten’ (een handige manier om de heersende toestanden – oftewel, het midden- van fundamentele kritiek te vrijwaren).

Stripheld Ben, eerder ten tonele gevoerd in strips over neonazi’s en islamitische fundamentalisten, wil graag een echte revolutionair worden nadat hij in de ban komt van de autonoom Nele en haar vriendengroep. Om indruk op haar te maken is hij zelfs bereid naar oeverloze discussies over alle ellende in de wereld te luisteren. Natuurlijk zijn er ook nog verstandige mensen die Ben waarschuwen voor de gepiercete femme fatale. Nazi’s en linkse radicalen praten niet alleen allebei onzin, ze zien er ook nog eens hetzelfde uit, zo weet één van zijn oude vrienden hem te vertellen.

Als dat niet bewijst dat ze allebei slecht zijn. En dan is er ook nog Ben’s lerares die vurig de partijlijn van het midden vertolkt; ‘We zouden blij moeten zijn dat we in een democratie met een sociale markteconomie leven, de democratie moet verdedigd worden’. Nadat een linkse betoging tegen nazi’s uit de hand loopt komt Ben natuurlijk tot inkeer.

Het geheel wordt afgesloten met een verklarende woordenlijst. Daar lezen we onder meer dat het verschil tussen nette linkse mensen en extremisten is dat de laatste tot doel hebben de, door de grondwet vastgelegde, bestaande ordening te wijzigen.

In linkse kringen is de strip met hartelijk gelach ontvangen. De eerste versies met ‘gecorrigeerde’ tekstballonetjes zijn al verschenen.