Nee toch. Daar gaan we weer. Als we het Algemeen Dagblad (14 mei 2016) en Maurice de Hond mogen geloven dan wordt Ahmed Aboutaleb de volgende minister-president van Nederland. De huidige burgemeester van Rotterdam zou de Partij van de Arbeid (PvdA) uit haar huidige dal kunnen trekken. Hij zou op véél meer steun kunnen rekenen dan andere PvdA'ers zoals Samsom, Asscher en Van der Laan. Hij zou zelfs ruimschoots winnen van Rutte (VVD), Buma (CDA), Pechtold (D'66) en Wilders (PVV). Aboutaleb zou goed zijn voor ongeveer 60% van het kiezersvolk.

Lopen we na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd toch maar weer achter de PvdA aan? Gaan we dan tóch weer met zijn allen voor het minste kwaad? Of voor wat we denken dat het minste kwaad is?

Charme

Aboutaleb is een man met vele positieve eigenschappen. Hij spreekt duidelijke taal. Hij formuleert  bloemrijk. Hij laat zich zien als een begaafd, ontwikkeld, sociaal bewust en charmant mens. Hij is een knap bestuurder. Zelfs het normaliter nogal kritische blad De Groene Amsterdammer (30 juli 2015) looft zijn optreden. In het bijzonder zijn visie op de rol van een burgemeester in de moderne tijd én de wijze waarop hij die rol speelt. Aboutaleb deugt wel, zo lijkt de heersende mening. Hij is populair.

Echter...

Het is de hoogste tijd voor enkele ernstige kanttekeningen. Die betreffen vooral de democratische gezindheid van Aboutaleb als politicus. Zo constateert hij terecht dat hij als de burgemeester van een grote stad als Rotterdam erg veel macht heeft. Hij vindt dat ook een goede zaak. Maar hij weigert op te komen voor de vrije verkiezing in dat ambt. Nog altijd worden in Nederland burgemeesters benoemd door de Kroon. Voor zeggenschap van de bevolking lijkt Aboutaleb, zelf benoemd, niet warm te lopen. Ook in De Groene Amsterdammer wordt dit als een minpunt genoteerd.

Leider!

De vraag is hoe diepgaand zijn democratische instelling is. Zijn adoratie van 'natuurlijk leiderschap' is ongezond. In het VPRO-programma Zomergasten (26 juli 2015) gaf hij daar blijk van. Aboutaleb noemde enkele keren Gandhi en Mandela als zijn voorbeelden van natuurlijke leiders. Hij stelde daarbij expliciet dat hun leiderschap níet stoelde op democratische besluitvorming. Griezelig. Temeer daar we weten dat ware heiligen niet bestaan. Ook Gandhi en Mandela waren, met hun enorme kwaliteiten, bepaald géén heiligen. Gandhi behandelde zijn vrouw schandelijk en had mede de hand in haar overlijden. Hij verwaarloosde zijn vier zonen. En het martelaarschap van zijn aanhangers lag hem wel erg na aan het hart. Mandela heeft ongetwijfeld héle grote verdiensten, maar ook zijn blazoen is niet onomstreden. Vooral jonge Afrikanen verwijten hem 'het grote verraad', toen hij bij de afschaffing van de apartheid zonder overleg met zijn medestanders en zijn achterban het hele sociale programma van het ANC inleverde. Natuurlijk leiderschap? Om grote problemen aan te pakken? Zonder de betrokkenheid van de bevolking? Is dat echt mogelijk en effectief op langere termijn? Kan dat zonder democratische controle? Kan dat zonder te ontsporen?

Beschamend

En dan blijft het natuurlijk een punt dat hoe je het ook wendt of keert: Aboutaleb is PvdA'er. Zijn we al weer vergeten hoe Samsom bij de vorige verkiezingen linkse praat verkocht en ons vervolgens een kabinet met de VVD inloodste? Zijn we vergeten hoe zijn partijgenoten in dat kabinet medeverantwoordelijkheid droegen voor slechts matig omfloerst keihard rechts beleid. Met Asscher als rechterhand van Rutte. Met Dijsselbloem als economische beul van Griekenland. Met Timmermans als grootste ijdeltuit van de Europese Unie, met Plasterk als de pipo van de privacy. Met Van Rijn als sloper van de thuiszorg en met Jetta Klijnsma als nog erger van de pensioenen?

Aboutaleb is PvdA'er. Er is geen enkele reden om te verwachten dat hij het vertrouwen in hem niet zal beschamen.
Aboutaleb premier? Pas maar op!