Op veertien januari presenteerden Job Cohen, Emile Roemer en Jolande Sap een gezamenlijk plan tegenover het kabinetsbeleid. Het is goed dat links in Nederland de handen ineen slaat en probeert om een alternatief te ontwikkelen. 'Mensen verwachten van ons dat we samenwerken', zei Roemer in Nijmegen. Over het resultaat tot nu toe, 'Oproep PvdA-SP-GroenLinks: samen de crisis te lijf', zullen maar weinig mensen enthousiast raken.

Natuurlijk is het prima om te investeren in energiebesparing, duurzaamheid en een aantal grote infrastructurele projecten als wapens tegen de werkloosheid. Maar veel verder als dat soort linkse open deuren en een solidariteitstarief in de inkomstenbelasting reikt de linkse samenwerking voorlopig niet.

Heel vreemd is dat niet. De PvdA en GroenLinks kiezen op cruciale onderwerpen - zoals de pensioenen, Europa en ontslagbescherming - eerder voor het soort van 'oplossingen' die passen binnen het neoliberale kader dan voor een echt links alternatief. Over dat soort kwesties is links tot op het bot verdeeld.

Een ander soort samenwerking was er een paar dagen later. Cohen, Roemer en Sap liepen in Rotterdam voorop in de 'mars van respect', samen met duizenden stakende schoonmakers. Het elan en de kracht van die actie neemt links op sleeptouw, eerder dan andersom. Actievoerende PvdA-ers en GroenLinksers in een vakbondsdemonstratie, zo vaak zie je dat niet meer!

'Rotterdam' laat zien waar de kracht van samenwerking op links gevonden kan worden, waar 'Nijmegen' vooral de inhoudelijke zwakte van links in Nederland aantoont. Het is wellicht een dooddoener, maar niet minder waar: linkse samenwerking moet vooral op straat, van onderop en in actie vorm krijgen. De schoonmakers laten zien hoe dat werkt. Actievoeren en initiatieven nemen, zodat de hele linkse politiek er niet meer onderuit kan en de actie gaat ondersteunen. De zwakte en verdeeldheid van politiek links maakt dat dit een realistischer scenario is voor het op gang brengen van linkse eenheid en een alternatief voor rechts dan samen koffie of thee drinken of discussiëren in een zaal in Nijmegen.

Cruciaal daarin voor de komende tijd is de discussie over de nieuwe vakbeweging. Wordt dat polderen 2.0 of een keuze voor een strijdbare vakbeweging die weer mensen vanaf de werkvloer gaat organiseren? Als de regie daarbij in handen komt van PvdA en zelfs CDA prominenten, belooft dat niet veel goeds. Maar het kan ook zo maar anders aflopen. In de grootste vakbonden groeit de wil om het juist wel over een meer strijdbare boeg te gooien.

Dat andere NL kan er komen. Maar niet vanuit 'Nijmegen', eerder vanuit 'Rotterdam'.