Het doelwit van de operatie waren zes schepen van een hulpkonvooi met aan boord circa zeshonderd activisten. Deze schepen hadden hulpgoederen en materiaal voor de wederopbouw van de door het Israëlische leger verwoeste Gazastrook aan boord. De vloot was een poging om de Israëlische blokkade van Gaza symbolisch te doorbreken. Want hoewel de Israëlische regering zegt zich teruggetrokken te hebben uit de Gazastrook eist ze nog steeds het recht op om alles en iedereen wat het stukje land binnen gaat te controleren. En dus ook de hulpgoederen van de solidariteitsactivisten. Zij waren door de Israëlische regering gesommeerd om hun goederen af te leveren in een Israëlische haven zodat gecontroleerd kon worden of er niks illegaals aan boord was.
Zoals cement bijvoorbeeld: sinds de Israeli Defense Force – een naam waar Orwell trots op zou zijn – tijdens operatie 'Gegoten lood' in 2008/2009 scholen, wegen en ziekenhuizen verwoestte in Gaza mag er alleen voor door Israël goedgekeurde projecten cement worden ingevoerd. Anders zou Hamas er wel eens bunkers van kunnen bouwen, zo zegt het IDF te vrezen.
De propaganda van de Israëlische regering rondom Gaza neemt surrealistische vormen aan. Om aan te tonen dat de bewoners van Gaza ondanks de Israëlische blokkade niks te kort komen, kregen journalisten op het kantoor van de Israëlische premier menukaarten uitgereikt. Daarop zou staan wat er zoal te bestellen was in restaurants in Gaza: stroganoff biefstuk, spinaziecrèmesoep en nog meer lekkers. Onder andere Amnesty International vertelt een ander verhaal: vier van de vijf inwoners van de Gazastrook hebben humanitaire hulp nodig en tientallen Palestijnen zijn omgekomen omdat ze te lang moesten wachten op medische behandeling.
Die luxe menukaarten komen ook niet overeen met het 'dieet' wat Dov Weisglass, adviseur van toenmalig premier en oorlogsmisdadiger Ariel Sharon, beschreef als doel van de blokkade. Jam, chocolade en vruchtensap passen ook niet in het dieet. Net zoals meubelhout, textiel en plastic speelgoed staat dit allemaal op de verboden lijst van goederen die van de 'enige democratie in het Midden-Oosten' Gaza niet binnen mogen.
En nu heeft het Israëlische leger tussen de 10 en 19 activisten vermoord en tientallen verwond om die blokkade in stand te houden. Volgens Israël's propagandachef Mark Segev waren de commando's de eigenlijke slachtoffers: die zouden namelijk door de opvarenden met stokken zijn aangevallen nadat ze ver buiten de kust, in internationale wateren, de boten hadden geënterd. Daarom hadden de commando's, leden van een elite-eenheid, blijkbaar geen andere keuze dan mensen neer te schieten. De vervaarlijke stokvechters zouden volgens Israëlische woordvoerders ook nog banden hebben met zowel Hamas als al-Qaida. Het verbaast nog dat ze niet ook verweten wordt massavernietigingswapens te smokkelen. Om er zeker van te zijn dat er geen 'onjuiste' berichten de ronde is berichtgeving over de aanval onderwerp van militaire censuur.
De afgelopen weken had de uiterst-rechtse regering van Benjamin Netanyahu er al alles aan gedaan om het konvooi, waar onder andere leden van het Europese parlement, een nobelprijswinnaar voor de vrede, een overlevende van de Shoah en parlementsleden van de Duitse partij Die Linke aan deelnamen, af te schilderen als een oorlogsverklaring. Een 'armada van haat en vernietiging', werd het vlootje genoemd. Het was een poging om de Israëlische staat te 'delegitimeren' En dus werden de activisten door de fine de fleur van het naar eigen zeggen 'meest ethische leger ter wereld' opgewacht en neergeschoten.
Dat Maxime Verhagen zich onthoudt van commentaar en vertrouwt op het eigen Israëlische onderzoek naar de gang van zaken is een gotspe. Betekent dit, dat als Hamas nog een keer een bus opblaast, hij ook eerst een eigen onderzoek van de Palestijnse jihadi's gaat afwachten voor hij zich uitspreekt?
Natuurlijk was de vloot een politieke provocatie: zoals Gideon Levy in een artikel in de Israëlische krant Ha'artz er op wijst is dat het wezen van een protest. De legitimiteit van de Israëlische staat wordt niet aangetast door sinistere complotten van activisten en internationale terreurnetwerken maar door een regering die zich voor de hele wereld te kijk zet als een paranoïde agressieveling, als een gevaarlijke dwaas die wild om zich heen slaat. Keer op keer wijzen peilingen uit dat de internationale steun voor Israël afkalft en nu lijkt het land ook een van zijn meest betrouwbare bondgenoten in de regio – Turkije – kwijt te raken. Na de aanval op Libanon in 2006 en de verwoestingen in Gaza in 2008-2009 is dit het zoveelste bewijs in korte tijd dat tenzij zich er radicale veranderingen voordoen, Israël geen partner is voor een vredesproces.
Add new comment