In Frankrijk hebben de ondernemers zich voorgenomen de ruggengraat van de vakbeweging te breken en ze proberen dat met de invoering van een nieuwe arbeidswet. Deze wet is een ontwerp van het sociaaldemocratische trio president Hollande, premier Valls en minister van Arbeid Myriam El Khomri.  Het argument om met de nieuwe wet te komen is: het bevorderen van de sociale dialoog. Daarbij worden drie zaken genoemd.

Allereerst wordt gewezen op het, naar de mening van de ontwerpers van de wet, volkomen plat liggen van de dialoog tussen werkgevers en werknemers. Voorts zouden door de nieuwe wet arbeidsplaatsen worden geschapen. Dat laatste  zou vooral gebeuren als er geen collectieve arbeidsovereenkomsten meer per bedrijfssector zouden worden gesloten. Daarvoor zouden overeenkomsten in de bedrijven tussen de werkgever en zijn personeel in de plaats moeten komen. Men wijst erop dat  in 2014 in de bedrijven 36.500 van dergelijke overeenkomsten zijn gesloten en slechts 8 a 9 procent*) van de arbeiders lid van een vakbond is. Daartegen wordt aangevoerd dat 90% van alle werknemers beschermd is door een  collectieve overeenkomsten dat is het hoogste percentage is in de landen van de OESO (Organisatie voor  Economische Samenwerking en Ontwikkeling). De meest actieve centrale met nog steeds de meeste aanhang is de in het verleden door de communisten geleide CGT ( Confédération Générale des Travailleurs)

Het derde argument voor de invoering van de nieuwe wet is, dat de werkgevers zich niet meer aan de 35-urige werkweek hoeven te houden en de werknemers langer kunnen laten werken, ook op zon- en feestdagen.

Het is duidelijk dat de heftige strijd die momenteel door de werknemers wordt geleverd hoogst noodzakelijk is voor de verdediging van een aantal fundamentele rechten in hun verhouding met de werkgevers. Daarnaast kunnen ze niet aanvaarden dat hun vakbonden uitgeschakeld worden. Terecht noemde Sophie Beroud in Le Monde Diplomatique  (april 2016): `Imposture de la démocratie d'entreprise' (`Bedrog van de democratie in de bedrijven').  We zijn wel het een en ander gewend van de sociaaldemocratie en daarvoor hoeven wij  niet eens de grens over. Wat er nu in Frankrijk gebeurt is niets nieuws, maar afgrijselijk is het gedrag van de sociaaldemocratische leiders wel. Zij horen inderdaad op de mestvaalt van de geschiedenis. Laat ons hopen dat de Franse arbeiders in staat zijn deze aanval van de ondernemers af te slaan.Wij wensen ze alle succes. 

*) De belangrijkste vakcentrales zijn de CGT (Confédération Générale du Travail), Force Ouvrière (FO), la Confédération française démocratique du travail (CFDT), la Confédération des travailleurs chrétiens (CFTC), La Confédération française de l'ecadrement- Confédération générale des cadres (CFE-CGC). De representativiteit van de centrales wordt vastgesteld na verkiezingen in de bedrijven. Iedere vier jaar worden die verkiezingen gehouden.