Recent vond een proces plaats waarin de Nederlandse staat werd aangeklaagd voor het vermoorden van de hele mannelijke bevolking van het Javaanse dorp Rawagede door Nederlandse militairen op 9 december 1947. Dit was slechts een van vele misdaden die gedurende driehonderdvijftig jaar Nederlands koloniaal regime tegen de Indonesische bevolking werden begaan.

Moord, roof van grond, vee, grondstoffen, olie en cultuurgoederen, slavernij in de vorm van herendiensten, het door middel van 'poenale sancties' dwingen van arbeiders om voor planters te werken, gedwongen verhuizingen, uithongering, verhindering van onderwijs, weigering van medische zorg, lijfstraffen, opsluiting in concentratiekampen en gevangenissen van 'politieke misdadigers', juridische en politieke rechteloosheid van de bevolking: dat waren de kenmerken van het Nederlandse bewind.

Na de Tweede Wereldoorlog trachtte Nederland vergeefs door middel van twee oorlogen Indonesië weer in zijn greep te krijgen. Tijdens die oorlogen zijn vooral op Java en in Zuid-Celebes (Sulawesi) door het Nederlandse leger afschuwelijke misdaden gepleegd. De meeste verantwoordelijkheid voor die misdaden droegen de sociaal-democraten Willem Drees (premier van 1948 tot 1958) en Wim Schermerhorn (premier van 24 juni 1945 tot 3 juli 1946) en hun partijgenoten, de ministers van 'Overzeese gebiedsdelen' Jan Jonkman, minister in de periode 1945 – 1946, en zijn opvolger Johan Logemann, minister tot 1948. Net zoals de hoogste bevelhebbers van het leger zoals generaal Simon Spoor en de christen-democratische premier Louis Beel hebben zij zich nooit voor hun daden hoeven te verantwoorden. Dit terwijl er geen twijfel mogelijk is dat zij oorlogsmisdaden hebben begaan.

Op 20 juni stonden niet zij terecht in Amsterdam. Op die dag begon een proces tegen de Nederlandse Staat dat aangespannen is door enkele overlevenden van de massamoord in Rawagede in 1947 en het K.U.K.B. (Komite Utang Kehormatan Belanda, Comité Nederlandse Ereschulden) dat opkomt voor de slachtoffers van het Nederlandse koloniale regime. Het was een civiele procedure en er werd slechts om excuses van de Nederlandse regering en een vergoeding voor de geleden schade gevraagd, niet om strafvervolging van de moordenaars. De reactie van de regering op dit verzoek is typerend voor Nederland als koloniale moordenaar en dief: de claim was 'te laat ingediend'.

We twijfelen er sterk aan dat de rechtbank tot een ander oordeel zal komen, we hebben met klassenjustitie te maken, zonder recht voor arme en verdrukte mensen. Daarom werden ook toen de moordenaars niet gestraft en kon overste A. J. H. Wijnen, die het bevel voerde in Rawagede, rustig in zijn bed sterven. Generaal Spoor wilde hem nooit laten vervolgen omdat dit maar slecht zou zijn voor de carrière van de overste. De weduwen van Rawagede hebben hun hele leven in armoede geleefd en zullen in armoede sterven.