De verslaggevers gebruiken consequent het woord ‘terugtrekking’, terwijl de Democraten in het Congres het meestal over ‘herschikking’ (redeployment) hebben. Of soms hebben ze het over ‘een andere focus geven aan de missie’. De bedoeling is in wezen hetzelfde als die van Nixon begin jaren zeventig: hij wilde zijn oorlog 'Vietnamiseren', de Democraten willen deze oorlog 'Irakiseren'. Dat wil zeggen, het voor elkaar krijgen dat minder Amerikanen sneuvelen want dit ligt politiek gezien lastig.
Dat duizenden Irakezen moeten sneuvelen staat voor de meeste Democraten, evenals voor Bush, buiten kijf. Want het strategische belang van Irak en zijn olie nu is honderd keer groter dan van Vietnam toen. De heersende elites in de VS gaan die olie niet volledig onder de controle van Iran of een ander onbetrouwbaar bewind laten, tenzij ze geen andere keus meer hebben.
Het wetsvoorstel van de Democraten in het Congres liet er geen misverstand over bestaan: zelfs na de herschikking moeten duizenden VS-troepen jarenlang in Irak blijven. Duizenden om het Irakese leger te trainen en ‘adviseren’. Duizenden om de duizenden ambtenaren en zakenmensen uit de VS te beschermen. En duizenden om vanuit veilige bases ergens in het woestijn aanslagen uit te voeren op de militanten van ‘al-Qaeda in Tweestromenland’. Dit allemaal naast de duizenden soldaten op de Amerikaanse bases in Koeweit, Bahrein en Katar.

Convergentie
Ook Bush kruipt langzaam dichterbij de aanbevelingen vorig jaar van de Iraq Study Group. Ook hij weet dat het op termijn politiek ondoenlijk is om de VS-troepen in Bagdad en andere grote Irakese steden te houden. Hij staat onder druk van een toenemend aantal Republikeinse congresleden die dat nog duidelijker zien, en ook van de meeste Republikeinse presidentskandidaten. Verschillende bronnen bevestigen dat Bush privé belooft dat hij de aanbevelingen van de Study Group op termijn zal uitvoeren.
Zijn ruzie met het Congres gaat vooral over timing en macht. De Democratische leiding wil de herschikking voltooien in de loop van 2008. Ze weten zich gesteund door het volk, waarvan 59 procent augustus 2008 al een redelijke datum vindt voor terugtrekking. Maar Bush wil zich niet laten vastpinnen. Volgens Bush wil het Congres de oorlog ‘micromanagen’, terwijl oorlog de zaak is van de president.
En vermoedelijk vindt de Democratische leiding – voorzitter Pelosi van het Huis van Afgevaardigden en fractievoorzitter Reid van de Senaat – het niet zo erg dat Bush hun voorstel met een veto trof. Zo kunnen ze hun kiezers – voorlopig - tevreden stellen zonder verantwoordelijkheid te worden voor de uitkomst. Zoals één Democratische tacticus zei, “Deze oorlog is van Bush. We willen dat 'ie eigendom van Bush blijft.”

Verdeeldheid
In ieder geval is het Pelosi en Reid niet gelukt om hun partijgenoten op één lijn te houden. Ze zitten klem. Aan de ene kant moeten ze rekening houden met Democraten die nog steeds bang zijn voor Bush en zijn beschuldiging dat ze de troepen in de steek laten. Ook bij Pelosi en Reid zelf ontbreekt de moed om het oorlogsbudget te korten als ze hun zin niet krijgen. Daarom lag het vanaf het begin voor de hand dat Bush de winnende kaarten hield.
Aan de andere kant maken zo'n 80 van de 435 congresleden deel uit van de Out of Iraq Caucus, die echte terugtrekking bepleit. Een minderheid van die 80 weigerde zelfs voor het Democratische voorstel te stemmen, omdat ze erkende dat het echte terugtrekking geen stap dichterbij zou brengen. Toch wist Pelosi op basis van partijdiscipline en tactische overwegingen de meerderheid van hun stemmen te krijgen. Ze lieten zich zelfs gebruiken om een gematigde anti-oorlogsorganisatie als MoveOn achter het voorstel te krijgen.
Ook voor de anti-oorlogs Democraten is de echte buit een Democratische president vanaf 2009 – al is er geen serieuze Democratische kandidaat die voor terugtrekking is. De Democraten die voor terugtrekking zijn – afgevaardigden als Dennis Kucinich en senator Russell Feingold – gaan bijna zeker kandidaten als Clinton en Obama steunen, die tegen terugtrekking zijn. Zogenaamd omdat een meer linkse kandidaat geen kans maakt. Zo gaat het eeuwige, hopeloze spelletje van de linkse Democraten. Ondanks de troefkaarten die ze in handen hebben, omdat ze de enige politici zijn die de koers bepleiten die de meerderheid van de bevolking wil.