Aan het einde van de 19e eeuw was Palestina een provincie van het uitgestrekte Ottomaanse Rijk, met een bevolking van ongeveer 350.000 Arabisch sprekenden. De moslims waren in de meerderheid, vooral op het platteland en in de woestijnen, en leefden in harmonie met de religieuze minderheden, die vooral geconcentreerd waren in Jeruzalem.
Er is de laatste tijd nog al wat te doen om de kreet ''From the river to the sea Palestine will be free''. Officiële Joodse organisaties, de nationale coordinator antisemitisme bestrijding (NCAB) of tot de Israelische lobby behorende organisaties zoals het CIDI, zeggen dat het oproept tot het verdwijnen van Israel. Ze worden daarin bijgevallen door Dilan Yesilgöz, of Gert Jan Segers en hordes christengelovige Israel supporters, want de roep zou antisemitisch zijn.
Nu de nieuwe grondinvasie van Israël in Gaza op handen is, onderzoekt Gilbert Achcar in dit artikel de twee uiteenlopende politieke eindspellen die worden nagestreefd ‒ ofwel een Groot-Israël scenario met een langdurige herbezetting om Hamas te vernietigen, ofwel een Oslo-proces dat een nieuwe Palestijnse Autoriteit installeert om een vijgenblad van Palestijnse soevereiniteit te bieden.
De onderliggende oorzaak van het geweld is de bezetting van Palestina door de Israëlische staat. De Palestijnen hebben het meest te lijden gehad van de dood en vernietiging van de afgelopen 75 jaar. In de Gazastrook is de situatie bijzonder onmenselijk. Hier is de bevolking onderworpen aan voortdurende vernederingen, aan collectieve straffen en geweld van de Israëlische staat. Oproepen tot 'de-escalatie' zijn zinloos, eenzijdige veroordelingen van het geweld door Hamas zijn hypocriet, zolang deze onderliggende oorzaak niet wordt aangepakt.
Het begin van de invasie van Oekraïne was niet alleen een kwestie van buitenlands beleid, maar ook een manier om de Russische samenleving te disciplineren. En als je terugkijkt op de eerste maanden van de invasie, besef je hoe de spelregels in Rusland intern volledig zijn veranderd.
Direct na de staatsgreep van Pinochet op 11 september 1973 werd er binnen (en buiten) links een gepassioneerde discussie gevoerd over het mislukken van de Chileense vreedzame weg naar het socialisme en de lessen die daaruit getrokken moesten worden. Wij publiceren hier een bijdrage van de Britse marxist Ralph Miliband aan die discussie. [leestijd 50 minuten]
