13 september 2021 – Tilly Metz is een  europarlementslid van de Luxemburgse groene partij. Ze leidt de delegatie van het Europees Parlement voor de relaties met Centraal-Amerika. In die hoedanigheid had ze een reis aangevraagd naar Cuba, wat door de parlementaire instanties goedgekeurd werd. Maar toen de reis geboekt werd bij CWT, de interne reisdienst van het parlement, ging het fout. CWT, dat voor zijn diensten maandelijks een 140.000 € ontvangt, liet weten dat ze de reis niet kon boeken wegens het Amerikaans Cuba-embargo. CWT is inderdaad een Amerikaans bedrijf, ontstaan door een reeks overnames, waarin ook de restanten van de Belgische Wagons-Lits betrokken waren. Sinds 2006, na overnames door de Amerikaanse investeringsbank JP Morgan Chase, valt het onder de bepalingen van het embargo tegen Cuba, door John Kennedy ingesteld in 1962. In een brief aan David Sassoli, voorzitter van het Europees Parlement, toont Metz zich erover verbaasd dat gekozen werd voor een dergelijk bedrijf als reisdienst van het parlement. Maar eigenlijk komt dit niet uit de hemel gevallen. In 2014 moest CWT bijvoorbeeld een boete van zes miljoen $ betalen aan de Amerikaanse schatkist omdat de Franse tak van het bedrijf reizen naar Cuba had georganiseerd. Een dergelijke aderlating zou geen tweede keer voorkomen… Officieel is de Europese Unie tegen de Amerikaanse blokkade van Cuba. Maar zoals wel vaker in de EU neemt de spreidstand tussen theorie en praktijk ook hier vervaarlijke vormen aan. Begin dit jaar was er een grote rel rond Alberto Navarro, de EU-ambassadeur in Cuba. Vertegenwoordigers van de Europese christendemocraten, liberalen en conservatieven eisten zijn ontslag, want hij was “de hoge functies die hij bekleedde onwaardig”. Zijn schandelijke misdaad? Hij had een brief gestuurd naar de Amerikaanse president John Biden, met het verzoek het embargo tegen Cuba op te heffen en zich niet te mengen in de interne aangelegenheden van het land. Een dergelijke brutaliteit is natuurlijk onverenigbaar met de hoge waarden van de Unie en haar streven naar ‘strategische autonomie’ …  (hm)    

door Herman Michiel 9 september 2021   In Groot-Brittannië spreekt men van de Parliamentary Labour Party, de PLP, om de parlementsleden van Labour aan te duiden. Deze naamgeving geeft de indruk dat de PLP een soort ‘partij in de partij’ is, en alhoewel die bijklank niet intentioneel is bevat ze veel waarheid. Veel parlementsleden van Labour hebben hun eigen agenda, die zich weinig aantrekt van het partijprogramma, en haast uitsluitend gericht is op de eigen verkiezing of herverkiezing. Sommigen zouden er zelfs hun eigen partijvoorzitter voor aan de muur nagelen, zoals Jeremy Corbyn moest ondervinden. Zo erg is het niet gesteld met Die Linke, de radicaal linkse partij in Duitsland, maar er zijn verontrustende tekenen die wijzen op een afdrijven in die richting. Een jaar geleden al berichtten we over de eigengereide standpunten waarmee Dietmar Bartsch, co-voorzitter van Die Linke fractie in het Duits Parlement, naar buiten kwam en tot grote verontwaardiging leidden bij de Duitse vredesbeweging. Bartsch deed lacherig over de antimilitaristische en anti-NATO programmapunten van Die Linke (“Die Linke zal de NATO niet ontbinden, dat zou een grove overschatting zijn.”) De achtergrond van deze en gelijkaardige verklaringen (zoals de vraag naar de versterking van de politie)  is de bereidheid van een aantal kopstukken van Die Linke om zoveel water in de wijn te doen dat ze een aanvaardbare coalitiepartner worden in een Duitse regering. Uitgesproken nu, een paar weken voor Duitse Bondsdagverkiezingen van 26 september, herhaalt Bartsch zijn sussende woorden richting SPD en Grünen: die anti-NATO standpunten moeten met een korrel zout genomen worden en mogen geen beletsel vormen om Die Linke regeringsverantwoordelijkheid te laten opnemen. In  een gesprek voor de radio op 3 september gaf hij weliswaar de mislukking van de NATO in Afghanistan toe, maar vond dat Die Linke toch niet eerst de terugtrekking van Duitsland uit de NATO zal eisen alvorens besprekingen te beginnen over een regeringscoalitie. Dat Bartsch zich zo ver waagt op het pad van de ‘persoonlijke interpretatie’ van het partijprogramma heeft er alles mee te maken dat de kiesintenties voor 26 september de laatste weken flink door elkaar geschud werden. De laatste peilingen geven aan de conservatieve CDU/CSU - de partij van bijna-gewezen kanselier Merkel - nog maar 20%, terwijl de SPD op 25% zou mogen rekenen. De Grünen boeten een stuk in op vroegere vreugdesignalen (21 à 23%), maar met 17% is een ‘rood-rood-groene’ coalitie (SPD – Die Linke – Grünen) niet totaal uitgesloten. Dat houdt in dat Die Linke de mankerende stemmen levert voor een meerderheid, alhoewel de polls daar niet op wijzen, en zelfs de vraag gesteld wordt of de partij de kiesdrempel van 5% haalt. Hoe twijfelachtig dit perspectief ook is, Bartsch en-andere-realo’s in Die Linke willen hun regeringsdroom veiligstellen en plooien zich naar één van de voorwaarden die de SPD, bij monde van hun kanselierskandidaat Scholz, stelt aan coalitiepartners: versterking van de NATO. Dit is voor de Grünen in ieder geval geen enkel probleem .en Bartsch probeert zijn mogelijke coalitiepartners van hetzelfde te overtuigen.  Ook op andere punten probeert Bartsch zijn ingebeelde coalitiepartners gerust te stellen: natuurlijk zijn we voor een sterker Europa, natuurlijk moet er een stevig begrotingsbeleid zijn… Bartsch is er zich wel van bewust dat het antimilitarisme en het verzet tegen de NATO diep ingeworteld zijn bij een groot deel van Die Linke, en probeert daarom een regeringsdeelname te kaderen in de strijd voor een socialer beleid (lonen, pensioenen, belastingen…). Dat het kneusje van een rood-rood-groene coalitie daar weinig kans zou voor hebben lijkt niet bij hem op te komen. SPD en Grünen zijn namelijk de partijen die onder Gerhard Schröder het Hartz IV programma met zijn minijobs en sociale afbouw doordrukten. Op het beleid van rood-rood-groen zal Die Linke hoogstens een marginale invloed hebben, maar ondertussen haar geloofwaardigheid bij de linkerzijde in Duitsland te grabbel gooien, en door het inslikken van de antimilitaristische standpunten haar rol van politiek verlengstuk van de vredesbeweging verliezen. Eén vogel maakt geen lente, en omgekeerd betekent één opportunist niet de afgang van een partij. Maar Bartsch is geen alleenstaand geval. Tot in 2019 werd de Bundestagfractie van Die Linke naast Bartsch ook geleid door Sarha Wagenknecht, het meest mediatieke kopstuk van de partij. Tegen alle democratische regels in en zonder enig intern debat deed ze een poging om van Die Linke een ‘beweging’ – “Aufstehen” - te maken met zeer bedenkelijke uitgangspunten (bedreiging van de welvaartsstaat door immigratie, bewondering voor de ordoliberale principes van Ludwig Erhard…). Aufstehen werd een flop, maar toonde ook hier aan dat machtsmisbruik van vooraanstaande partijkopstukken, in het bijzonder parlementsleden, niet het monopolie zijn van de Britse Labour Party. PLP als Parlementarische Linke Partei? Nein, danke!   Toegevoegd op 10 september 2021: Het eerder rechtse Politico denkt dat een rood-rood-groene coalitie niet zo denkbeeldig is. Men vindt er ook actuele prognoses van de verkiezingen van 26 september, en een beschouwing over mogelijke coalities.  

7 september 2021 Verschenen  op 6 september 2021 op German Foreign Policy (*) Nederlandse vertaling door Ander Europa Met dank voor de toelating tot publicatie  

Berlijn en Brussel plannen een nieuwe EU-interventiemacht van 5.000 of meer soldaten. De Duitse minister van defensie, Kramp-Karrenbauer pleit voor "coalitions of the willing."

Berlijn en Brussel willen de nederlaag van het Westen in Afghanistan gebruiken om aan te dringen op de oprichting van een nieuwe EU-interventiemacht. "Bijna niets" werd gedaan om het besluit van de VS om zich terug te trekken uit de Hindoekoesj tegen te gaan, vanwege het gebrek aan onze militaire capaciteiten", klaagde de Duitse minister van Defensie Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK). We kunnen alleen "winnen", als de EU "op gelijke voet met de VS komt". Even daarvoor had Josep Borrell, EU-commissaris voor buitenlands beleid, in een gastbijdrage er vooral voor gepleit dat de Unie – naast haar “centrale militaire vaardigheden” zorgt voor een “bijzonder krachtige interventiemacht" (first entry force). Momenteel wordt binnen de EU gesproken over een eenheid van 5.000 soldaten, naar het model van de "Spearhead"-eenheid van de NAVO, terwijl ook een uitbreiding tot 20.000 man wordt besproken. In november zou een besluit moeten genomen worden. Weerstand daartegen komt er vooral van de Oost- en Zuidoosteuropese lidstaten die VS-gezind zijn. [Noot van de vertaler: Ook Zweden, dat geen lid is van de NATO, is tegen.]   Het strategisch kompas van de EU Reeds op 6 mei, tijdens hun eerste persoonlijke bijeenkomst na hun Covid-19 online-vergaderingen, bespraken de ministers van Defensie van de EU de snelst mogelijke oprichting van een inzetbare, zeer slagkrachtige, EU-interventiemacht. Het debat kwam op gang tijdens de bespreking van het "Strategisch Kompas", een poging om de zeer uiteenlopende belangen van de EU-lidstaten op het gebied van buitenlands en militair beleid rond een gemeenschappelijke noemer te consolideren. Tot nu toe hebben de uiteenlopende belangen een uitbreiding van de militaire missies van de EU in de weg gestaan. Dat is één van de redenen waarom de gevechtsgroepen van de EU - snel inzetbare troepen van 1.500 soldaten, waarvan er twee 6 maanden per jaar oproepbaar zijn - nooit op missie zijn gestuurd. Het strategisch kompas is gebaseerd op een uniforme dreigingsanalyse, overeengekomen door de inlichtingendiensten van de afzonderlijke lidstaten en hun tegenhanger in de EU, het Inlichtingen- en Situatiecentrum van de Europese Unie (EU IntCen), zonder openbaar toezicht of enige vorm van democratisch debat. [1]. Het Strategisch Kompas zal op 16 november worden besproken en mogelijk worden goedgekeurd, zei EU-commissaris voor Buitenlands Beleid, Borrell.[2]   Een "First Entry Force" Volgens diverse berichten.[3] hebben veertien EU-lidstaten - waaronder de “militaire zwaargewichten van de Unie", Duitsland, Frankrijk, Italië en Spanje - het voorstel gedaan in een gezamenlijke discussienota voor de oprichting van een snelle inzetbare strijdmacht van ongeveer 5000 soldaten. De nieuwe snelle inzetbare strijdmacht zou aanvankelijk moeten bestaan uit "een legercomponent ter grootte van een brigade en een marinecomponent". Op lange termijn zouden "luchtmacht- en ondersteuningseenheden kunnen worden toegevoegd." Het is opgevat als een "eerste interventiemacht", beschikbaar voor een "onmiddellijk missiescenario op korte termijn". De omvang van de eenheid van 5.000 is volgens insiders georiënteerd op NAVO's "Spearhead", die was gevormd in de nasleep van de escalatie in het conflict met Rusland over Oekraïne in 2014. Een hooggeplaatste functionaris van de Europese Dienst voor extern optreden (EEAS) zou hebben gezegd dat het doel van 5000 soldaten "ambitieus" is, maar haalbaar als de huidige EU-gevechtsgroepen zouden worden opgenomen. Intussen wordt er zelfs gesproken over een snel inzetbare troepenmacht van tussen de "5.000 - 20.000" soldaten.[4]   Centrale militaire capaciteiten Berlijn en Brussel maken momenteel gebruik van de nederlaag van het Westen in Afghanistan om opnieuw druk uit te oefenen. Momenteel zijn de EU-lidstaten in Oost- en Zuidoost-Europa gekant tegen de oprichting van een nieuwe interventiemacht. Hun betrachting, zoals met name van Polen en de Baltische staten – is gericht op een bijzonder sterke militaire samenwerking met de Verenigde Staten, en een zo exclusief mogelijke focus op de NAVO. Ook met dit in het achterhoofd prees de EU-commissaris voor Buitenlandse Zaken Josep Borrell in zijn gastbijdrage in de NY Times van 1 september de "first entry force" van de Unie waarover nu wordt gesproken. Om een meer capabele bondgenoot te worden, aldus Borrell, moet Europa meer investeren in zijn veiligheidscapaciteiten. Naast de uitbreiding van de cruciale militaire capaciteiten, zoals luchttransport en bijtanken, strategische verkenning en installaties in de ruimte, hebben we strijdkrachten nodig die capabeler, beter inzetbaar en meer interoperabel zijn, aldus de commissaris voor Buitenlandse Zaken. Hij voegde er nog aan toe dat er al inspanningen in die richting worden gedaan. Het gaat om het vermogen om "onder moeilijke omstandigheden een luchthaven te beveiligen", zoals onlangs in Kabul.[5]   "Op gelijke hoogte met de VS" Tijdens de bijeenkomst van de ministers van Defensie van de EU, een dag later, op 2 september, reageerde de Duitse minister van Defensie Annegret Kramp-Karrenbauer met een lange tweet. "De nuchtere waarheid over Afghanistan", aldus Kramp-Karrenbauer, "is dat wij, Europeanen, bijna niets hebben gedaan tegen het besluit van de VS om ons terug te trekken, vanwege het gebrek aan eigen capaciteiten." "De belangrijkste vraag voor de toekomst" van het buitenlands en militair beleid van de Unie is hoe "onze militaire capaciteiten" collectief kunnen worden ingezet. Met betrekking tot het huidige verzet van de oostelijke en zuidoostelijke lidstaten benadrukte de minister dat het er om gaat "het westelijke bondgenootschap in zijn geheel te versterken". Als de Unie "op gelijke voet met de VS" kan worden versterkt, "dan zullen we winnen". Concreet suggereerde zij de vorming van een coalition of the willing : samenwerkingen tussen afzonderlijke EU-staten, die zich ad hoc zullen verenigen voor concrete militaire interventies. Kramp-Karrenbauer wees er uitdrukkelijk op dat dit is toegestaan onder toepassing van artikel 44 van de Europese Verdragen.   Prioriteiten regionale oorlogsvoering Om beter tegen het verzet in Oost- en Zuidoost-Europa te kunnen optreden, introduceert Kramp-Karrenbauer naast haar voorstel om bijvoorbeeld "gezamenlijk collectieve Special Forces op te leiden en belangrijke capaciteiten te organiseren, zoals luchtbruggen en satellietbewaking," nu ook "regionale veiligheidsverantwoordelijkheden" in de discussie. Afhankelijk van hun belangen zouden de oostelijke en zuidoostelijke EU-landen zich vooral kunnen concentreren op militaire voorbereidingen voor een mogelijk gewapend conflict met Rusland, terwijl de zuidelijke EU-leden zich meer zouden kunnen richten op oorlogen in de Arabisch-Islamitische wereld. Zoals de zaken er nu voor staan, zou Duitsland als scharnier tussen de twee partijen kunnen fungeren. Ondanks het feit dat artikel 44 van de Europese Verdragen bepaalt dat individuele EU-leden "coalities van bereidwilligen" kunnen oprichten, is momenteel nog steeds een gezamenlijk EU-besluit vereist voor militaire missies. Daarom blijft de mogelijkheid bestaan om desgevallend krachtenopslorpende oorlogen van andere lidstaten te voorkomen - zelfs als die bijvoorbeeld in het belang van de VS zijn. Maar Matej Tonin, de minister van Defensie van Slovenië - het land dat momenteel het EU-voorzitterschap waarneemt - sluit een overgang naar de klassieke meerderheid voor EU-oorlogen in de toekomst niet uit.[6]   (*) German-Foreign-Policy.com wordt gerealiseerd door een groep onafhankelijke journalisten en sociale wetenschappers die “permanent de hernieuwde pogingen van Duitsland opvolgen om terug een hoge machtsstatus te verwerven op economisch, militair en politiek vlak.” Voor de vertaling maakten we ook gebruik van de gratis versie van DeepL.   [1] Zie ook  Panzerverkäufe und Bedrohungsanalysen. [2] Nikolaj Nielsen: euobserver.com 03.09.2021. [3] Thomas Gutschker: Die Sprache der Macht lernen. Frankfurter Allgemeine Zeitung 07.05.2021. [4] Christoph B. Schiltz: Nach dem Afghanistan-Debakel wirbt Deutschland für eine "Koalition der Willigen". welt.de 02.09.2021. [5] Josep Borrell Fontelles: Europe, Afghanistan Is Your Wake-Up Call. nytimes.com 01.09.2021. [6] Nikolaj Nielsen: euobserver.com 03.09.2021.    

Bewaren als PDF 6 september 2021 – Wegens technische problemen hebben veel lezers hun nieuwsbrief niet ontvangen. Men kan deze raadplegen via deze link.     Hits: 5

3 september 2021 Verschenen  op 30 augustus 2021 op German Foreign Policy (*) Nederlandse vertaling door Ander Europa Met dank voor de toelating tot publicatie  

Westerse strijdkrachten hebben duizenden burgers gedood en oorlogsmisdaden begaan in Afghanistan. Voor ze zich definitief terugtrokken is vrijwel niemand voor het gerecht gebracht. Journalisten van German Foreign Policy tonen ook de Duitse betrokkenheid daarbij aan.  

  Nu de westerse troepen zich eindelijk terugtrekken uit Afghanistan, komt er ook een einde aan twee decennia van dodelijke westerse aanvallen op burgers en de systematische oorlogsmisdaden van het Westen in de Hindoekoesj. Tegen de tijd dat het terugtrekkingsakkoord van de VS met de Taliban in februari 2020 werd afgerond, waren volgens de VN jaarlijks honderden burgers gedood door luchtaanvallen van westerse strijdkrachten en operaties van Special Forces - minstens 559 in 2019. Talloze omstanders werden gedood bij drone-aanvallen van de VS. Volgens documenten die door een klokkenluider zijn uitgelekt, was soms slechts één op de tien slachtoffers van drone-aanvallen een "doelwit" dat door het Amerikaanse leger was aangewezen om te worden vermoord. Informatie die nodig was voor drone-aanvallen is ook door Duitse diensten aan het Amerikaanse leger verstrekt, waaronder informatie die door de CIA is gebruikt voor de ontvoering van verdachten en hun marteling. Australische Special Forces vermoordden weerloze burgers als inwijdingsritueel. Westerse oorlogsmisdaden bleven meestal onbestraft - tot op de dag van vandaag.   Burgerslachtoffers Westerse strijdkrachten in de Hindoekoesj (berggebied in het noordoosten van Afghanistan) hebben bij hun operaties regelmatig grote aantallen burgerslachtoffers gemaakt, tot het einde toe. Volgens de slachtofferstatistieken van de Verenigde Naties zijn in 2018 van de 3.804 burgers die tijdens de oorlog in Afghanistan zijn gedood, er ten minste 1.185 toegeschreven aan aanvallen van verschillende regeringsgezinde strijdkrachten en ten minste 406 aan operaties die door westerse strijdkrachten zijn uitgevoerd. In 2019 stijgt het aantal door westerse troepen gedode burgers tot ten minste 559. Een daling kon pas worden geconstateerd nadat de VS in februari 2020 een terugtrekkingsakkoord met de Taliban hadden gesloten. De westerse strijdkrachten hebben herhaaldelijk luchtaanvallen uitgevoerd, die door het grote aantal slachtoffers onderwerp van internationale media-aandacht zijn geworden. In juni 2007 bijvoorbeeld werden tot 80 mensen gedood - de meesten burgers - bij de laatste van een lange reeks luchtaanvallen in de provincie Helmand.[1] Op 5 mei 2019 werden minstens 30 - maar waarschijnlijk 60 of meer - burgers gedood bij luchtaanvallen op vermeende drugverwerkingsinstallaties. Terwijl de VS beweren dat de slachtoffers Taliban waren, spreekt de VN van de dood van burgerarbeiders, vrouwen en kinderen.[2]   "Het werd getolereerd"  De lijst kan worden uitgebreid. Ook de gerichte luchtaanval op een groot aantal burgers op 4 september 2009, op bevel van de Duitse kolonel Georg Klein, valt eronder. De bom trof honderden mensen die zich rond een vastgelopen olietanker hadden verzameld om benzine te tappen voor hun gezinnen. Meer dan honderd burgers werden gedood. Klein had het bevel tot de luchtaanval gegeven tegen de uitdrukkelijke waarschuwingen van een Amerikaanse piloot in, die erop wees dat de verzamelde menigte duidelijk geen opstandelingen waren.[3] Behalve bij luchtaanvallen zijn er ook vaak burgers gedood bij operaties die werden uitgevoerd door - vaak Amerikaanse - speciale eenheden. Verwijzend naar uitgebreide interviews met Duitse veteranen van Afghanistan, meldde de Potsdamse militair historicus Sönke Neitzel onlangs uitzonderlijk hoge aantallen burgerslachtoffers. "Als er tijdens operaties van de US Special Forces driedubbel zoveel burgerslachtoffers vielen, werd dat getolereerd."[4] Troepen van het Duitse Commando Special Forces (Kommando Spezialkräfte, KSK) waren regelmatig op missie in de Hindoekoesj. Of en, zo ja, hoeveel burgerslachtoffers er vielen bij hun missies is onbekend, vanwege de strikte geheimhoudingspolitiek van de Duitse regering rond hun missies.   ‘Collateral damage’: negen op de tien Amerikaanse drone-aanvallen, die onder president Barack Obama drastisch zijn uitgebreid, hebben talrijke burgerslachtoffers geëist. Het Bureau of Investigative Journalism, gevestigd in Londen, dat al jaren systematisch drone-aanvallen analyseert, somt nu meer dan 13.000 van deze aanvallen in Afghanistan op. Het aantal slachtoffers wordt geschat tussen de 4.100 en ruim 10.000, het aantal bewezen burgerslachtoffers tussen de 300 en 900.[5] Volgens onderzoek van het online platform The Intercept zou dit een onderschatting zijn. Al in oktober 2015 had The Intercept gemeld - zich beroepend op documenten die door een klokkenluider waren verstrekt - dat van januari 2012 tot februari 2013 slechts 35 van de meer dan 200 slachtoffers van de Amerikaanse dronecampagne in het noordoosten van Afghanistan als doelwit van de VS waren vermeld. In de loop van vijf maanden bedroeg het aandeel onbedoelde drone-slachtoffers bijna 90 procent.[6] In juni werd Daniel Hale, de klokkenluider die een blik in de afgrond van de Amerikaanse drone-moorden had geworpen, veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar en negen maanden.[7] Gegevens die de voorbereiding van de drone-targeting mogelijk maken - zoals de mobiele telefoongegevens van verdachten - waren ook door Duitse diensten aan de Amerikaanse eenheden verstrekt. Duitsland is dus betrokken bij de moorden van de VS met drones.[8]   Moord als initiatieritueel Onder het grote aantal burgerslachtoffers tijdens de gevechten zijn er ook opzettelijke, ongegronde moorden. Zo wordt in een onderzoeksrapport dat in het najaar van 2020 werd gepubliceerd, beschreven hoe leden van de Australische Special Forces ten minste 39 Afghanen totaal willekeurig hadden vermoord. Op een video wordt bijvoorbeeld gedocumenteerd hoe een Australische soldaat een Afghaanse burger die in een maïsveld lag, vermoordde met drie schoten van dichtbij. Volgens het onderzoeksrapport maakten deze moorden op ongewapende burgers, zonder dat er sprake was van een gevechtssituatie, deel uit van een inwijdingsritueel voor nieuwe leden van de Australische speciale eenheden, om hun zogezegde gevechtsgeschiktheid te bewijzen. Dit is een praktijk die bekend staat als "blooding".[9] Amerikaanse militairen zijn ook beschuldigd van moorden buiten de gevechtssituatie. Militair historicus Neitzel meldde bijvoorbeeld dat volgens verslagen Duitse soldaten, waaronder de meest geharde onder de KSK-troepen, "geschokt" waren over hoe "Amerikaanse soldaten nonchalant vertelden hoe zij Taliban-gevangenen hadden geëxecuteerd."[10] Er zijn duidelijke bewijzen dat Britse Speciale Troepen ook Afghaanse burgers hebben vermoord.[11] Westerse soldaten werden vrijwel nooit geconfronteerd met de consequenties van hun willekeurige moorden.   Ontvoeringen en folteringen Last but not least is er zo goed als geen opheldering, laat staan bestraffing, van de sinds de herfst van 2001 talrijke gevallen van ontvoering van verdachten naar folterkamers, in het kader van de "oorlog tegen het terrorisme". Deze praktijk heeft ook Afghanistan getroffen, waar personen die - al dan niet terecht - werden beschuldigd van terroristische activiteiten van de jihad, gevangen werden genomen, naar kerkers werden ontvoerd en bruut werden gemarteld. Volgens bevindingen van het Internationaal Strafhof (ICC) kan duidelijk worden aangetoond dat ten minste 54 personen door leden van de Amerikaanse strijdkrachten in Afghanistan zijn gefolterd, mishandeld en onderworpen aan seksueel geweld. Van ten minste 24 personen kan worden aangenomen dat zij door leden van de CIA aan dezelfde misdrijven zijn onderworpen, aldus het ICC.[12] Duitsland is bij een aantal van die gevallen betrokken. Duitse diensten verschaften de VS niet alleen informatie die leidde tot de ontvoering en gevangenneming, zelfs van Duitse burgers; maar ambtenaren van Duitse inlichtingendiensten - Federale Inlichtingendienst (BND), Federaal Bureau voor de Bescherming van de Grondwet (VS) - alsmede van het Federaal Bureau voor Strafrechtelijk Onderzoek (BKA) hadden de ontvoerden in de martelkamers in Afghanistan ondervraagd, onder wie Khaled el-Masri uit Ulm,[13] en Ahmad S. uit Hamburg.[14] Murat Kurnaz, uit Bremen, heeft gerapporteerd dat hij niet alleen gevangen was genomen en gemarteld, in een VS-kamp in Kandahar, maar zelfs geslagen door Duitse KSK-soldaten, hetgeen door het Duitse leger en de regering wordt ontkend. Andere, meer onbevooroordeelde getuigen hebben Kurnaz' versie echter bevestigd.   (*) German-Foreign-Policy.com wordt gerealiseerd door een groep onafhankelijke journalisten en sociale wetenschappers die “permanent de hernieuwde pogingen van Duitsland opvolgen om terug een hoge machtsstatus te verwerven op economisch, militair en politiek vlak.” [1] Jason Burke: 'Up to 80 civilians dead' after US air strikes in Afghanistan. theguardian.com 01.07.2007. [2] UNAMA Special Report: Airstrikes on alleged drug-processing facilities. Farah, 5 May 2019. Kabul, oktober 2019. unama.unmissions.org. [3] Zie ook  Die Bomben von Kunduz. [4] Sönke Neitzel: Deutsche Krieger. Vom Kaiserreich zur Berliner Republik - eine Militärgeschichte. Berlin 2020. pag. 547. [5] Strikes in Afghanistan. thebureauinvestigates.com. [6] Jeremy Scahill: The Assassination Complex. theintercept.com 15.10.2015. [7] Chip Gibbons: Daniel Hale Went to Prison for Telling the Truth About US Drone Warfare. jacobinmag.com 05.08.2021. [8] Zie ook  Proposed for Killing. [9] Matthew Doran: Afghanistan war crimes report released by Defence Chief Angus Campbell includes evidence of 39 murders by special forces. abc.net.au 19.11.2020. Zie ook  Bilanz von 18 Jahren. [10] Sönke Neitzel: Deutsche Krieger. Vom Kaiserreich zur Berliner Republik - eine Militärgeschichte. Berlin 2020. S. 547. [11] Panorama Investigation: War crimes scandal exposed. bbc.co.uk 17.11.2019. [12] Situation in Afghanistan. Summary of the Prosecutor's Request for authorisation of an investigation pursuant to article 15. International Criminal Court. 20 november 2017. [13] Zie ook  Wer ist "Sam", der deutsche Foltergesandte? [14] Hans Leyendecker: "Hochkonkret" oder "abstrakt"? sueddeutsche.de 01.11.2010. [15] Brite bestätigt: KSK misshandelte Kurnaz. tagesspiegel.de 24.01.2008.    

2 september 2021 -  Op 7 juli meldden we  dat de knappe brochure over de militarisering van de Europese Unie gratis kan aangevraagd worden bij de Rosa Luxemburg Stichting, die samen met de koepel van vredesorganisaties ENAAT de brochure uitgeeft. Wie een aanvraag deed kreeg de brochure waarschijnlijk pas onlangs in de bus. Er was immers vertraging bij het drukken, en dan kwam er de vakantieperiode. Maar nu is er een flinke voorraad in de Brusselse afdeling van de Stichting, en u kunt ze nu vlot bekomen. Daartoe surft u naar de RLS-site,  onderaan vindt u de knop “Add to cart”, als u meer dan één exemplaar wil past u het aantal aan, en drukt op de knop. Bovenaan de pagina ziet u nu “Shopping cart”, klik erop, u vult uw naam en adres in (zorg dat straatnaam en huisnummer vermeld zijn) en verzend. Organisaties die meer dan vijf exemplaren willen gelieve een mail te sturen naar info.bruessel[at]rosalux.org . (hm)      

door Herman Michiel 1 september 2021   We hebben op Ander Europa al aanzienlijk wat artikelen gewijd aan de Europese klimaatplannen. Om het even of je deze plannen ambitieus vindt of een onvoldoende geeft, het is duidelijk dat het echte werk in de lidstaten moet gebeuren en dat een Europese financiële stimulans hierin niet de doorslaggevende factor is. Ook wie zich maar om zeer praktische redenen bekommert om de klimaatpolitiek - hoe zal ik me nog mogen verplaatsen of verwarmen? wat zal het me kosten?  - moet kijken wat het nationaal beleid daarover zegt. En zeker wie het lot van de planeet nauw aan het hart ligt zal de plannen van zijn regering kritisch bekijken, maar zich ook afvragen hoe je zelf een positieve bijdrage kunt leveren. Het waren zowel praktische als meer ‘bevlogen’ bekommernissen die me wat dieper lieten snuffelen in de Belgische klimaatplannen. We hebben thuis nog maar een jaar een nieuwe (benzine-)wagen, tweedehands weliswaar maar toch goed voor het equivalent van een half jaar pensioeninkomsten. De gasgestookte condensatieketel is nu vijf jaar in dienst, en kostte toch ook verschillende maanden pensioen; de verwachting was wel dat hij zeker nog een jaar of tien zou meegaan, net zoals de wagen trouwens. Maar zowel de gezinswagen als de centrale verwarming werken met fossiele brandstof, en produceren jaarlijks een boel CO2…

  Zes en een halve ton CO2, en dat met een tweekoppig gezin! De totale uitstoot is natuurlijk nog een stuk groter: elektriciteit, voedselvoorziening, openbaar vervoer, enzovoort [efn_note] Eurostat geeft voor 2019 een gemiddelde CO2-uitstoot per persoon van 8,4 ton voor de hele EU-27, 10,6 ton voor België, 11,1 ton voor Nederland 5,2 ton voor Zweden. Het gaat in feite over CO2-equivalent, dit wil zeggen dat het effect van andere broeikasgassen, zoals methaan, omgerekend wordt naar een gelijkwaardige hoeveelheid CO2. [/efn_note].  Valt het dan toch niet te overwegen om het spaarboekje - waarop je jaarlijks toch verlies lijdt - aan te spreken en naar alternatieven uit te kijken?   Een elektrische wagen kopen? Zoals bekend is een belangrijk element van het Europees klimaatplan het uitbannen van benzine-en dieselwagens, ten voordele van auto’s met elektromotor. Vanaf 2035 mogen personenwagens op fossiele brandstof niet meer verkocht worden [efn_note] Dit geldt niet voor vrachtwagens en touringcars, waarvoor tegen die tijd nog geen alternatief zou ontwikkeld zijn. [/efn_note]. Nederland en België vroegen trouwens, samen met een aantal andere lidstaten, de Europese Commissie om dat verbod reeds in 2030 in te voeren. Maar wie overweegt zijn spaarcenten in een elektrische wagen te investeren, niet om prestigeredenen maar door echte betrokkenheid bij de klimaatproblematiek, zou dan toch willen zeker zijn dat het iets uithaalt. Een voor de hand liggende vraag is: wat baat het elektrisch te rijden als de elektriciteit zelf niet op een duurzame wijze geproduceerd wordt? Ja, elektrisch rijden is ecologisch veel beter dan met fossiele brandstof, zelfs als de elektriciteitsproductie op niet-hernieuwbare wijze gebeurt. Dat zegt bijvoorbeeld ook een onverdachte bron als Greenpeace. De reden is dat een elektrische motor véél efficiënter is dan een ontploffingsmotor, waar veel energie verloren gaat als warmte. “Zelfs in Polen, waar vooral steenkool wordt gebruikt voor de elektriciteitsproductie, bedraagt de totale CO2 besparing van een elektrische wagen nog steeds rond de 30%”, lezen we in het rapport De elektrische auto:een rEVolutie of slechts een kiezel op de weg? van de Vlaamse ingenieursvereniging ie-net. Maar hoorden we niet dat de batterijen voor elektrische wagens duur en zwaar zijn, veel energie vereisen voor hun productie, en een nieuwe jacht op zeldzame grondstoffen zullen veroorzaken? Dezelfde ingenieursstudie stelt dat de kostprijs tussen 2015 en 2020 meer dan halveerde, dat er wereldwijd veel onderzoek is naar alternatieve batterij-ontwerpen [efn_note] Zo is er de experimentele solid state batterij, die tot 80% oplaadt in een kwartier. [/efn_note]. Het lithium dat in de meeste batterijen gebruikt wordt, zou gemakkelijk recycleerbaar zijn, en dat zou ook steeds meer het geval zijn met kobalt. Het gevaar voor nieuwe ‘extractivistische’ rooftochten in het globale Zuiden is zeker niet denkbeeldig, maar zou door een gepast overheidsbeleid kunnen beperkt worden. De ontwikkelingskoepel 11.11.11 en de Bond Beter Leefmilieu bijvoorbeeld deden daarover onlangs aanbevelingen aan de Belgische overheid. Volgens de genoemde ingenieursstudie blijft de elektrische auto wat CO2-uitstoot betreft bij verre te verkiezen, en wordt het batterij-nadeel ruimschoots gecompenseerd als men het totaalplaatje maakt over de hele levenscyclus van een wagen (Fig. 1)   [caption id="attachment_20961" align="aligncenter" width="700"] Fig. 1 Huidige CO2-uitstoot per gereden kilometer van benzinewagen (links, ‘petrol’), diesel (2de van links) en van elektrische auto in diverse landen; erboven de minder-uitstoot in percent t.o.v. de benzine/dieselwagen. De oranje streep geeft de prognose voor 2030. De uitstoot wordt berekend over de hele levenscyclus, en bevat zowel die tijdens het rijden (grijs), bij de constructie van de auto (donkerblauw) en van de batterij bij de elektrische wagen (lichtblauw). De verschillen per land komen voort uit de verschillende wijze waarop de elektriciteit gemiddeld geproduceerd wordt: met steenkool zoals in Polen (-29%), met een groot aandeel (40%) hydropower zoals in Zweden, of voor 70% met kerncentrales zoals in Frankrijk.[/caption]   Elektrische wagens kunnen dus een positieve rol spelen in de strijd tegen de klimaatopwarming. Maar met deze technische vaststelling is de kous natuurlijk niet af. Sociaal-politiek rijzen een pak vragen, waarvan men redelijkerwijze mag verwachten dat een overheid er antwoorden op heeft, of toch volop bezig is die te formuleren. Als we ons beperken tot het personenvervoer moet men zich bijvoorbeeld afvragen:

• Welk percentage van de geplande broeikasgasreductie hoopt de overheid in België te bereiken via de invoering van de elektrische wagen? Volgens de Europese klimaatafspraken moet België zijn ‘niet-ETS-uitstoot’ (bouw, transport, landbouw, en alle andere sectoren die niet deelnemen aan de markt voor emissierechten) met 35% verminderd hebben tegen 2030. Welke fractie hiervan moet in België bereikt worden met de elektrische wagen?
• Hoe hoopt de Belgische overheid deze doelstelling te bevorderen en te bereiken?
• Elektrische wagens betekenen een grotere vraag naar elektriciteit. Volgens de reeds vermelde ingenieursstudie is de gemiddelde elektriciteitsconsumptie van een elektrische wagen ongeveer gelijk aan die van een modaal Belgisch gezin (dat niet elektrisch verwarmt), zo een 3500 kilowattuur per jaar. Het is dus belangrijk te weten hoeveel elektrische wagens er zullen rijden, en een antwoord te bieden op de bijkomende elektriciteitsnoden. Gezien er in het Koninkrijk België de laatste jaren al een paar keer gewaarschuwd werd voor mogelijke stroomonderbrekingen in de winter, en gezien de geplande kernuitstap mag men hier een helder en realistisch toekomstscenario verwachten. Bovendien bepaalt de aard van de bijkomende elektriciteitsproductie de eventuele vermindering in broeikasgasuitstoot (cfr. fig. 1).
• Een groot probleem van de elektrische wagen is de lange oplaadttijd. Wie er een heeft zal die liefst thuis opladen, en dat zal in heel veel gevallen bij de thuiskomst na de werkdag zijn. Het elektriciteitsnetwerk dreigt bijgevolg overbelast te raken op bepaalde periodes van de dag. Welke aanpassingen aan het elektriciteitsnetwerk dringen zich bijgevolg op?
• De beste wagen blijft nog altijd deze die men niet gebruikt, of beter gezegd: de wagen die niet moet geproduceerd worden. Bovendien, alle voorspellingen over de prijsdaling van de elektrische wagen ten spijt, zal deze ook in de toekomst het budget van heel veel gezinnen te buiten gaan. En de Belgische wegen zitten nu al overvol. Wat zijn bijgevolg de overheidsplannen in verband met openbaar vervoer?

  Welke rol voor de overheid? Op zoek naar antwoorden op deze vragen lijkt het logisch te gaan kijken in het Belgisch klimaatplan 2021-2030 , het voorstel dus dat België eind 2019 indiende bij de Europese Commissie om - net zoals de andere lidstaten - aan te geven hoe de afgesproken klimaatdoelstellingen in de komende jaren zullen bereikt worden. Hola, een kanjer van 619 bladzijden, daar moet zowat alles in staan! Arme Nederlanders, hun plan telt slechts 172 bladzijden! Helaas, wie ook maar eventjes de Belgische joekel inkijkt stelt vast dat het kaf is dat uit de ministeriële papiermolens viel. Men is in feite al vanaf de eerste zin gewaarschuwd: “België is een federale staat, waar de beslissingsbevoegdheid wordt gedeeld tussen de Federale staat en drie Gewesten”. Men heeft er niets beters op gevonden dan gewestelijke documenten in de mixer te gooien, er wat federaal bindmiddel aan toe te voegen en het geheel voor te stellen als het Belgisch klimaatplan. Men heeft zelfs niet de moeite gedaan om dat te verhelen. Zo tref je in het Belgisch ‘federaal’ klimaatplan zinnen aan als “We pleiten bij de federale overheid voor meer investeringen in de infrastructuur…”; deze ‘we’ komt blijkbaar uit een Vlaams ministerie. Een ‘federale’ bijdrage is dan bijvoorbeeld een zinsnede als “Daartoe zal de regering een visie ontwikkelen voor de ontwikkeling van het openbaar vervoer tegen 2050.” [efn_note] Persoonlijke noot: dat is hoopvol uitkijken naar mijn 99e verjaardag! [/efn_note]. Was de Duitse bondsrepubliek (16 deelstaten) op zijn Belgisch te werk gegaan zou er waarschijnlijk een klimaatplan van 3000 of 4000 bladzijden uit voortgekomen zijn… Dat deze miskleun niet door de beugel kon voor de Europese Commissie was dan ook volledig te verwachten. Het Belgisch amateurisme wordt in zeer diplomatieke bewoordingen als volgt gerapporteerd in een Nederlands overheidsdocument: “[H]et Belgische energie- en klimaatbeleid oogt voor een Nederlander veel rommeliger dan het Nederlandse. (…) Omdat het Belgische beleid minder helder uitgewerkt is dan dat in de andere hier behandelde landen beschrijven we het minder diepgaand dan dat van de eerder behandelde landen.” Voor mijn heel beperkt onderzoekje naar de elektrificatie van het wagenpark kon ik uit het zogezegde Belgisch klimaatplan wel een paar weetjes afleiden. Zo zal de Vlaamse overheid zich vanaf 2021 elektrische wagens mogen permitteren, maar een precieze doelstelling voor CO2-reductie is er in Vlaanderen nog niet omdat er nog geen akkoord is met de andere overheden [efn_note] In administratieve taal luidt dit: “In afwachting van een intra-Belgische verdeling van de Belgische niet-ETS-doelstelling van -35% is de precieze doelstelling voor Vlaanderen momenteel nog niet gekend “.  [/efn_note]. In Wallonië denkt men dan weer dat het aandeel van elektrische wagens in het Waals gewest 19% zal bedragen in 2030, maar een gelijkaardige tabel voor Vlaanderen ontbreekt. Grasduinend in het document leer ik ondertussen ook dat de Vlaamse overheid de openbare busmaatschappij De Lijn wil ‘deconsolideren’, wat inhoudt dat de private sector betrokken wordt in de aankoop van nieuwe bussen zodat de kost buiten de Vlaamse begroting blijft. Een milieumaatregel is dat niet, maar misschien dacht men om zo de Europese Commissie te vermurwen met deze blijken van privatiseringsdrang? Het was dus geen goed idee om het Belgisch klimaatplan als informatiebron in te roepen. Nu was het misschien zo dat de Belgische overheid in tijdnood zat om op tijd haar plannen aan de Europese instanties voor te leggen? Die indiening gebeurde inderdaad op de valreep, de allerlaatste dag van 2019. Intussen was ik ook op nogal tegenstrijdige berichten gestoten. Zo vermeldt de reeds vermelde ingenieursstudie dat de voorziene verbruiksstijging van elektriciteit ten gevolge van de elektrische personenwagen 1,7% zou bedragen (400.000 wagens) volgens de inschattingen van het Federaal Planbureau, maar 6,5% (1.500.000 wagens) volgens de inschattingen van Synergrid, de federatie van de netbeheerdersbedrijven voor elektriciteit en aardgas in België. Maar 1,7% versus 6,5%, dat is een verschil van 400% ! En ik stel ook vast dat het Planbureau een aandeel van slechts 5% elektrische wagens verwacht tegen 2030, terwijl het Waals gewest, zoals vermeld, spreekt van 19% op haar wegen. Zelfs als geen enkele Vlaming of Brusselaar een elektrische wagen koopt zou het Belgisch wagenpark in 2030 al voor meer dan 6% uit elektrische bestaan… Maar de Belgische overheid moet toch een of andere prognose hebben over het aantal elektrische wagens dat hier binnenkort zal rondrijden, laadpalen zoeken en de vraag naar elektriciteit verhogen? Aha, er is de site Klimaat.be, die fier aankondigt “De Belgische federale site voor betrouwbare informatie over klimaatverandering”. We surfen onmiddellijk naar “Beleid en maatregelen voor uitstootverlaging”, vervolgens “De periode 2021-2030” en we worden verwezen naar… het Belgisch klimaatplan. Een beetje wanhopig, en zonder veel illusies, stuur ik bijgevolg op 24 augustus een mail naar het federaal ministerie voor economie met de vraag waar ik informatie vind over de overheidsprognoses in verband met de elektrificatie van het wagenpark, de implicaties voor de stroomvoorziening en het netwerk, enzovoort. Groot was mijn verbazing als ik al op 25 augustus een antwoord in mijn mailbox vond, met een verwijzing naar “een studie van onze transmissienetbeheerder Elia,waarin u een antwoord zal vinden op het merendeel van uw vragen”. Het gaat over de Adequacy- en flexibiliteitsstudie voor België 2022 - 2032; Elia is het beursgenoteerd bedrijf dat het volledig Belgisch hoogspanningsnet beheert en ook deels in Duitsland actief is. De aandeelhouders zijn onder andere gemeentelijke holding’s, Belfius Insurance en bv. ook Fernand Huts’ Katoen Natie. Dat terzijde natuurlijk. Het moet gezegd, de Eliastudie is overzichtelijk, goed gedocumenteerd en ik had weinig moeite om hun scenario voor de elektrificatie van het wagenpark terug te vinden. Elia moest daarbij wel zelf een aantal knopen doorhakken, want ook zij vonden (pag. 46) dat het Belgisch klimaatplan “geen exacte cijfers vermeldt over elektrische wagens en warmtepompen”. Maar due to the increasing ambitions of the Belgian government gaan de auteurs ervan uit dat in 2032 er 1,8 miljoen elektrische wagens op de Belgische wegen zullen rijden en zich regelmatig aan een stopcontact zullen aanbieden. Dat zijn er nog 300.000 meer dan in de genoemde Synergrid-schatting en meer dan vier keer zoveel als het Planbureau voorzag. (Niet zo verbazend misschien aangezien 5 à 6% van uw elektriciteitsfactuur voor Elia bestemd is. Maar ook dat helemaal terzijde.) De implicaties voor het stroomdistributiesysteem  hangen dan verder af van hypotheses in verband met het laden: iedereen tijdens de avonduren (sterke pieken als gevolg) of volgens meer gesofistikeerde voorzieningen.   Belgische klimaatklungelei Hoe kun je nu ook maar iets zinnigs zeggen over het Belgisch klimaatbeleid als er eind 2021 nog geen enkele optie genomen is in verband met strategieën die binnen 10 jaar een serieuze bijdrage tot de strijd tegen de klimaatopwarming moeten geleverd hebben? Bekijk nog eens de grafiek van wat in een minimaal scenario vereist is; wie daarmee nog niet bezig is in 2021 zegt in feite dat hij het helemaal niet van plan is. Ik had het hier over de elektrische auto, een belangrijk deel van de officiële strategie. Een ander deel is de decarbonisatie van de huisverwarming, waar opnieuw elektriciteit de sleutel voor zou zijn (vervanging van stookolie en aardgas door elektrisch aangedreven warmtepompen) maar eveneens de vraag naar elektriciteit zal doen toenemen. Als de Belgische overheid de Elia-studie beschouwt als haar toekomstplan (zoals het ministerie van economische zaken toch suggereert) kijkt ze uit op een uiterst strak programma. Alleen al de kernuitstap van 2025 vereist de vervanging van ongeveer een derde van de huidige capaciteit. De bijkomende vraag (transport, verwarming) en een iets betere veiligheidsmarge om minder afhankelijk te zijn van de buitenissige stroominvoer uit het buitenland (waar ook klimaatplannen in de maak zijn) vereisen er nog 10 à 15% bij (Fig 5.15 van de Elia-studie). We hebben het hier nog helemaal niet over de productie van duurzame elektriciteit gehad, het ging alleen over de vereiste capaciteit. Als men de CO2-uitstoot van het transport naar nul wil brengen, mag aan de laadpalen alleen wind- of zonne-elektriciteit aangeboden worden. Maar de overheden in België zijn daar evenveel mee bezig als met de zedelijke opvoeding van Manneke Pis. Aan goede raad is er anders geen gebrek. Zo heeft Greenpeace een stappenplan om de Belgische  transportsector tegen 2040 koolstofvrij te maken. Maar dit zijn eerder pareltjes voor de zwijnen, want hier zullen de beleidsmakers pas opkijken als hun trog leeg is.    

door Herman Michiel 20 augustus 2021   Desinformatie! Onze burgers worden bedreigd door geniepige Kremlinpropaganda! De EU wil u daartegen beschermen! U niet alleen trouwens, ook de zovele andere slachtoffers van de Russische propaganda in Oekraïne, Wit-Rusland, Armenië, Georgië enzovoorts. De Europese Unie zette daarom in 2015 de  East StratCom Task Force op, die zich inzet voor strategische communicatie en optreedt tegen ‘desinformatie’. Boegbeeld van dit initiatief is de database en de bijgaande website EUvsDisinfo, die zich interesseert voor “messages in the international information space that are identified as providing a partial, distorted, or false depiction of reality and spread key pro-Kremlin messages.” De task force beschikt over 11 vaste krachten, en voor 2021 over een budget van 11,1 miljoen €. Wat krijgt de Europese ingezetene daarvoor terug? In een bericht van 19 augustus heeft EUvsDisiNFO het onder andere over de bewering in Russische media zoals Sputnik dat de Verenigde Staten met opzet chaos creëerden in Afghanistan om Rusland en China te ondermijnen. Dit getuigt meer van de innige ‘vriendschap’ die de Europese Unie bindt met haar Atlantische partner dan voor liefde voor de waarheid, want zelfs nu die vriendschap van de bondgenoten zo hard op de proef gesteld wordt door de het eenzijdig optreden van de VS neemt EUvsDisiNFO het blijkbaar op voor Washington. Nu heb ik helemaal niet de bedoeling het op te nemen voor Moskou, maar het Sputnik- bericht steunt niet alleen maar op Kremlin-verzinsels. Dat de Verenigde Staten chaos creëren in Afghanistan kunt u nu op televisie zien, maar was het ‘met opzet’ en ‘om Rusland en China te ondermijnen’? Niemand minder dan Zbig Brezinski, de voormalige veiligheidsadviseur van de Amerikaanse president Carter, deed daarover een boekje open in Le Nouvel Observateur (januari 1998; Engelse vertaling op de site van een deftige Amerikaanse professor geschiedenis). Daarin bevestigt Brzezinski dat de CIA al de Afghaanse moedjahedien begonnen te steunen een half jaar vóór de Sovjet-Unie Afghanistan binnenviel (24 december 1979). Was het dan de bedoeling om de Sovjets tot een interventie te bewegen, vraagt Le Nouvel Observateur. Antwoord: “We hebben de Russen niet gedwongen om tussen te komen, maar alleen de kans daarop vergroot.” Nieuwe vraag: Spijt het u dan niet om islamitische fundamentalisten gesteund te hebben die later wapens en advies gaven aan terroristen? Brzezinski: “Wat is er belangrijker in de wereldgeschiedenis: de Taliban of de ineenstorting van het sovjet imperium? Wat opgehitste moslims of de bevrijding van Centraal Europa en het einde van de Koude Oorlog?” De dag nadat de Sovjet-Unie Afghanistan binnenviel schreef Brzezinski aan Carter: “Nu hebben we de kans om de USSR haar Vietnam oorlog te bezorgen.” Terwijl EUvsDisiNFO een superieur toontje aanslaat en stelt dat het Kremlin nog ‘een coherent verhaal moet bedenken over de recente gebeurtenissen in Afghanistan’, wachten we op het eerste coherent Europees verhaal over de deelname aan dit avontuur, en de blijvende verknochtheid aan de NAVO die zulke avonturen stimuleert. En dat de Europese Unie een krampachtige verdediging moet bedenken tegen ‘claims van zogezegde slechte behandeling van migranten’ (EUvsDisiNFO) als ze door regimes als die van Poetin of Loekasjenko worden geuit, doet ook nogal wat twijfels rijzen over de ‘waarden’ waarop die Unie gebouwd is.    

Bewaren als PDF by Herman Michiel 17 August 2021   We saw Taliban troops parade in the presidential palace in Kabul, from which President Ashraf Ghani fled abroad. The largely US-educated professor and former World Bank employee symbolises the puppet regime that the Americans installed in Kabul, just as they did in Vietnam in the…

door Herman Michiel 16 augustus 2021   Taliban-manschappen paraderen in het presidentieel paleis in Kaboel, waaruit president Ashraf Ghani naar het buitenland gevlucht is. De grotendeels in de Verenigde Staten opgeleide professor en gewezen Wereldbank-medewerker staat symbool voor het fantoche-regime dat de Amerikanen in Kaboel installeerden. Fantoche? De term zal misschien minder bekend zijn voor wie na de Vietnamoorlog geboren is; het was het marionettenregime dat door de Amerikanen geïnstalleerd was, toen in Saigon. Net zoals toen (1975) moeten de Amerikanen halsoverkop het land verlaten, met ongeloof dat een hoopje ongeregeld op enkele dagen al in de hoofdstad staat Er zijn verschillen tussen Kaboel en Saigon, want toen ging de oorlog tegen een progressieve anti koloniale bevrijdingsstrijd, in Afghanistan zijn retrograde religieuze fundamentalisten de overwinnaars. Maar in geen van beide gevallen kon een fantoche-leger met technologisch superieure destructiekracht het halen. Er is nóg een verschil. De Vietnamoorlog was een VS-aangelegenheid, voor de oorlog in Afghanistan kon Washington vanaf 2006  geallieerden vinden bij zijn NATO-bondgenoten. Een hele reeks EU-lidstaten (Britten, Fransen, Duitsers, Nederlanders, Belgen, Polen …) hebben zich naar de Amerikaanse wensen geschikt en meegewerkt aan 20 jaar verdere ontwrichting van het land. Zelfs wie er naïef van uitgaat dat deze 20-jarige oorlog de bedoeling had om democratie, mensenrechten, vrouwenrechten te verdedigen zal moeten toegeven dat de misschien wel 300.000 doden en de 2200 miljard dollar die alleen al de VS ertegenaan gooiden, alleen als resultaat hebben dat het Taliban vaster in het zadel zitten dan ooit, en dat nieuwe vluchtelingenstromen op gang komen. … En met welke autoriteit zouden westerse diplomaten nog een bemiddelende rol kunnen spelen? Alleen Rusland en China zullen daartoe in staat zijn. Of men zou moeten denken dat naar Josep Borrell, de ‘hoge vertegenwoordiger van de Europese Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid’ zal geluisterd worden. Nog op 12 augustus riep hij de Afghaanse regering op om onderhandelingen te beginnen met het Taliban. Nog geen week later is er echter al geen Afghaanse regering meer. Afghanistan staat niet alleen. De militaire westerse logica mislukte evenzeer in Irak en in Libië, in dit laatste land is het resultaat de installatie van een ‘failed state’… Maar zullen de westerse leiders daar enige conclusie trekken? Hun stilzwijgen is momenteel oorverdovend. Of ze moeten bijna meelijwekkende uitspraken doen zoals Borrell, of NATO secretaris-generaal Stoltenberg die zonder verpinken zei: “We remain committed to supporting a political solution to the conflict.”. Nog stuitender is de uitspraak van Sammy Mahdi, de Belgische staatssecretaris voor asiel en migratie, die met zijn christendemocratisch groot hart toezegde dat uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoekers in België op dit moment niet gedwongen zullen teruggestuurd worden naar hun land. De humanitaire missie van het Westen blijkt alleszins niet uit de duizenden bedrogen Afghanen die momenteel het vliegveld van Kaboel bezetten nu hun ‘beschermers’ er proberen het hazenpad te kiezen. Verontwaardiging over dit alles is goed, er politieke lessen uit trekken is beter:

1. Voor een echte vredespolitiek en reële pogingen om in conflicten te bemiddelen mag men niet op onze regeringen rekenen. Hun bindingen met de militaire industrie, hun gedachtenloze volgzaamheid aan de NATO en het Amerikaans imperialisme maken hen daartoe ongeschikt, alle denktanks en ‘vredesinstituten’ ten spijt. Het zijn de vredesbewegingen, die gelukkig in een aantal Europese landen een stevige achterban hebben, die het maatschappelijk debat moeten blijven aanwakkeren en brede bevolkingslagen ervan bewust maken dat wat in het politiek jargon onder ‘defensie’ verstaan wordt niets te maken heeft met de veiligheid van de burger.
2. Een centraal element hierin is het verzet tegen de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen. Ook waar deze reeds besteld zijn moeten de contracten afgezegd worden, en de ontwikkeling van nieuwe - zoals de Europese FCAS-jet - moet met alle middelen bestreden worden. Immers, waartoe dienen deze gevechtsvliegtuigen? Laten we ervan uitgaan dat ze niet dienen om West-Europese landen te bestoken (alhoewel, de NATO bombardementen op Joegoslavië in 1999…). Ze dienen dus voor operaties als in Afghanistan, Irak of Libië, drie cases waar dit optreden de toestand alleen maar verergerde. Gevechtsvliegtuigen zijn dus peperdure bronnen van nog meer ellende. Burgers mogen het niet langer pikken dat belastingsgeld voor zulke inhumane doeleinden wordt gebruikt, terwijl de schaarste aan overheidsmiddelen steeds wordt ingeroepen als het om reële noden gaat.
3. Inderdaad, de huidige tijdsperiode toont maar al te duidelijk aan wat de veiligheid van de burgers écht bedreigt, en wat daarvoor zou moeten gebeuren. Gigantische bosbranden kunnen niet bestreden worden bij gebrek aan middelen. Bij overstromingen blijken overheden traag en inefficiënt op te treden, al hebben de klimaatwetenschappers al lang op de dreiging van dergelijke calamiteiten gewezen. We zijn niet veilig voor het coronavirus zolang niet elke aardbewoner veilig is, zegt men, maar men weigert aan de arme landen de middelen ter beschikking te stellen. De ‘veiligheid van onze burgers’ komt niet in het gedrang door gefantaseerde aanvalsplannen van China of Rusland, maar door het gebrek aan visie van onze regimes.
4. Als we enigszins onze verantwoordelijkheid willen nemen voor het kwaad dat onze regeringen aangericht hebben, moeten we minstens aandringen op een ruime toepassing van het asielrecht. In de media spreekt men over ‘onze tolken die we natuurlijk mee zullen evacueren’, maar het zijn heus niet alleen tolken die het vliegveld van Kaboel bezetten en waarvan Amerikaanse militairen er al enkele doodgeschoten hebben.

   

10 augustus 2021 - Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden om te beschrijven hoe laag onze bewindvoerders gevallen zijn. De regeringen van België,  Denemarken, Duitsland, Oostenrijk, Nederland en Griekenland sturen een brief naar de Europese Commissie  waarin ze aandringen op het verderzetten van het deportatiebeleid - lees: gedwongen repatriëring - van Afghanen uit de betrokken landen en de EU in het algemeen. Hieronder is deze uitgelekte brief terug te vinden. Hij komt op het ogenblik dat de Taliban zich in snel tempo in de macht installeren in Afghanistan na het terugtrekken van de Westerse legers. Men kan redelijkerwijze verwachten dat een deel van de bevolking het land zal willen ontvluchten, in het bijzonder degenen die met de Westerse bezetters hebben samengewerkt. Niet alleen zeggen onze zes regeringen - in een leugenachtige interpretatie van de akkoorden van Genève - dat zulke toekomstige vluchtelingen 'in de regio' moeten opgevangen worden (te verstaan: Turkije, maar ook Pakistan en  Iran worden expliciet vermeld), maar dat Afghanen die momenteel in de EU wonen moeten kunnen 'gerepatrieerd' worden, willens, nillens ("Moreover, we would like to highlight the urgent need to perform returns, both voluntary and non-voluntary, to Afghanistan." Verantwoording: "stopping returnes sends the wrong signal and is likely to motivate even more Afghan citizens to leave their home for the EU". Op Griekenland na zijn de ondertekenende landen zowat de rijkste van de EU, en zelfs van de wereld in het algemeen.  Ze hebben allen deelgenomen aan de militaire operaties in Afghanistan onder NATO-vlag, onder instigatie van Washington, dat eigengereid de terroristische aanslagen op de WTC-torens interpreteerde als een 'oorlogsdaad' door Afghanistan. Ze hebben er een militair bewind geïnstalleerd, en als ze na twintig jaar vaststelden dat hun  militaire aanpak alleen voor nog meer ontwrichting zorgde, hebben ze zich teruggetrokken. Zelfs voor de Afghanen die ze in dienst hadden hebben ze geen consideratie  meer. Zeggen dat Sammy Mahdi, de Belgische christendemocratische  staatssecretaris die de brief ondertekende, de zoon is van een  Iraakse vluchteling... "Not in our name" was de leuze in 2001 tegen de militaire wraakoefeningen van het Westen. Het blijft de leuze van iedereen die zich schaamt voor de walgelijke politiek van de leiders alhier. (hm)   Brief (5 augustus 2021) van de regeringsverantwoordelijken voor migratie van België,  Denemarken, Duitsland, Oostenrijk, Nederland en Griekenland:                                                [spacer size="30"]    

9 augustus 2021 – Vandaag verscheen een nieuw klimaatrapport van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). Dit is een samenwerkingsverband, reeds in 1988 opgericht binnen de Verenigde Naties, bestaande uit honderden experten uit diverse regio’s en vakgebieden (klimaat, maar ook landbouw, bosbouw, oceanologie, energieproductie, migratie enz. ). Ze putten uit de overvloedige stroom wetenschappelijke artikels om daarmee rapporten samen te stellen met de meest actuele inzichten in de klimaatproblematiek. Het IPCC heeft drie subwerkgroepen, één rond de strikt fysische mechanismen van de opwarming, één rond de gevolgen ervan voor de leefwereld  en een derde over mogelijke verweerstrategieën. Het rapport dat vandaag verschijnt is het ‘fysische’ van werkgroep 1. Van de wetenschappelijke rapporten wordt ook telkens een ‘samenvatting voor beleidsmakers’ gemaakt. De aanstaande internationale klimaatconferentie (Glasgow, 9-19 november 2021) zal dus over de recentste gegevens beschikken over wat met ons klimaat aan de hand is; de rapporten van de twee andere werkgroepen worden echter pas volgend jaar verwacht; corona had ook zijn invloed op de werkzaamheden van het IPCC. Wat staat in het nieuwe rapport? Om het zeer kort samen te vatten: het is allemaal nog dringender dan aangegeven in het vorige rapport van 2013, en als er vroeger misschien nog twijfels konden bestaan over het verband tussen de huidige extreme weersomstandigheden en de klimaatverandering, dan twijfelen wetenschappers daar nu niet meer aan. Misschien wordt deze boodschap nu iets ernstiger genomen dan in het verleden, nu delen van Griekenland, Zuid-Italië en Californië in brand staan, er honderden mensen verdronken door overstromingen in China, Duitsland, België, er dodelijke droogtes optreden in Afrika, en extreme weersomstandigheden helemaal niet meer zo uitzonderlijk zijn.

“Met de publicatie van dit rapport op een ogenblik dat we vernietigende bosbranden en overstromingen meemaken in Europa, moeten er gepaste maatregelen komen die er tot nog toe niet zijn. We roepen de Europese Unie op om haar inspanningen te verhogen om tot een versnelde transformatie te komen naar een klimaat-neutraal continent. De huidige plannen zijn immers onvoldoende om de 1,5 °C grens tegen 2030 te respecteren die in het Parijs klimaatakkoord overeengekomen waren. Dit rapport beklemtoont ook de noodzaak voor de Europese wetgevers om het Fit-for-55 pakket om te zetten in beleid en maatregelen die in overeenstemming zijn met de 1,5 °C doelstelling”  (Wendel Trio, directeur van het Climate Action Network Europe).

 Het volledig rapport (voor wie wetenschappelijk voldoende beslagen is), de samenvatting voor beleidsvoerders en bijkomend materiaal (alles in het Engels) kan men terugvinden op de site van het IPCC. Korte samenvattingen in het Nederlands bij BOS+, IPS of Greenpeace. (hm)    

5 augustus 2021 Verschenen  op 4 augustus 2021 op German Foreign Policy (*) Nederlandse vertaling door Ander Europa Met dank voor de toelating tot publicatie   Een recente analyse door de internationale NGO The People's Vaccine Alliance  heeft de omvang van de winsten aan het licht gebracht die grote producenten van mRNA-vaccins – waaronder het Duitse BioNTech (Mainz) - opstrijken dankzij de COVID-19 pandemie. In de analyse, die onlangs werd gepubliceerd onder de titel "The Great Vaccine Robbery", wordt de verkoopprijs van het BioNTech/Pfizer-vaccin geraamd op 6 tot 24 maal de productiekosten. Volgens The People's Vaccine Alliance zijn de inkomsten van BioNTech/Pfizer uit de verkoop van hun vaccin ongeveer 24 miljard dollar hoger dan hun productiekosten. The People's Vaccine Alliance is een coalitie van ongeveer 70 internationale NGO's, waaronder Oxfam en Amnesty International. Berlijn beschermt de winsten van deze vaccinfabrikanten door de tijdelijke ontheffing van het octrooirecht op vaccins te blijven blokkeren. Met reeds 570 miljoen doses is China de belangrijkste leverancier van vaccins voor de opkomende en ontwikkelingslanden. Duitsland, daarentegen, richt zich nu op extra-dosissen (‘booster shots’). De regering is van plan een voorraad van tientallen miljoenen doses vaccin aan te leggen als "voorzorgsmaatregel". Buitensporige winsten De People's Vaccine Alliance heeft onlangs een analyse gepubliceerd die gezamenlijk was gemaakt door de Amerikaanse NGO Public Citizen en door deskundigen van het Imperial College in Londen, gebaseerd op een vergelijking van de kosten en de prijzen van mRNA-vaccins. Volgens deze analyse zou een dosis van het BioNTech/Pfizer-vaccin kunnen worden geproduceerd voor $1,18 en een dosis van het Moderna-vaccin voor $2,85.[1] Volgens de gerapporteerde prijsstelling voor landen waar gegevens beschikbaar zijn, ligt de prijs van Moderna tussen 4 en 13 maal, terwijl de prijs van BioNTech/Pfizer zelfs tussen 6 en 24 maal de produktieprijs ligt, zoals geraamd door The People's Vaccine Alliance. De laagst bekende prijs voor een dosis BioNTech/Pfizer-vaccin werd betaald door de Afrikaanse Unie (AU). Met $6,75 per dosis is dat 6 maal de geschatte productiekosten. Israël betaalde met 28 dollar per dosis de hoogste prijs. Moderna rekende Columbia naar verluidt $30 per dosis, het dubbele van de prijs die door de Amerikaanse regering werd betaald. Zuid-Afrika werd gedwongen een aanbod van Moderna af te wijzen als onbetaalbaar - naar verluidt zou het bedrijf 42 dollar per dosis vragen.  Coronamiljardairs De People's Vaccine Alliance heeft verschillende voorbeelden berekend van excessieve betalingen en die de vaccinproducenten nu als winst kunnen boeken. Zuid-Afrika heeft bijvoorbeeld misschien wel 177 miljoen dollar te veel betaald – een bedrag dat volgens de People's Vaccine Alliance groot genoeg is om de hele bevolking van Zuid-Afrika, Namibië en Zambia in te enten als het tegen productiekosten was. De AU heeft dus 279 miljoen dollar te veel betaald, Columbia 275 miljoen dollar. Volgens de analyse hebben BioNTech/Pfizer en Moderna samen 41 miljard dollar boven de geraamde productiekosten in eigen zak gestoken, BioNTech/Pfizer alleen al 24 miljard dollar. Alleen al in het eerste kwartaal van 2021 kon BioNTech een nettowinst van 1,13 miljard euro opstrijken op een omzet van 2,05 miljard euro.[2] Vergelijkbare gegevens van Pfizer wijzen op een aanzienlijke stijging in de komende kwartalen. Tot mei hadden COVID-vaccins negen nieuwe miljardairs gecreëerd, waaronder BioNTech CEO Uğur Şahin, vier Moderna-managers en investeerders, en drie managers van China's CanSino-vaccinproducent.[3] De vrijgevigheid van de EU De vaccinproducenten hebben extra winst te danken aan de Europese Unie (EU), die volgens de People's Vaccine Alliance "bijzonder slecht over de prijzen had onderhandeld". Voor zover bekend had Brussel voor de eerste 600 miljoen doses BioNTech/Pfizer-vaccin 15,50 euro per dosis betaald. De prijs voor de volgende 900 miljoen vaccindoses sprong omhoog naar €19,50/dosis, merkt The People's Vaccine Alliance op. Als de toeslag op de productiekosten van de 460 miljoen doses van het Moderna-vaccin erbij wordt opgeteld, zou dat betekenen dat de Unie ongeveer 31 miljard euro heeft uitgegeven bovenop de loutere productieprijs - 19 procent van de hele begroting van de EU voor 2021. Naar verluidt zijn de farmaceutische bedrijven er zelfs in geslaagd de prijs te verhogen voor de meest recente bestelling van de EU van nog eens 2,1 miljard vaccindoses. Aanvankelijk werd gezegd dat BioNTech/Pfizer €15,50 per vaccindosis zou krijgen, nu is dat verhoogd tot €19,90; Moderna heeft op haar beurt haar prijs verhoogd van €19 naar €21,50 per dosis.[4] Dit zal de winsten van de bedrijven nog verder opdrijven - ten koste van de belastingbetalers van de EU.  De blokkade van Duitsland De Duitse regering en de EU zijn verantwoordelijk voor het feit dat de Duitse en Amerikaanse mRNA-producenten miljardenwinsten mogen blijven opstrijken met de Covid-19 pandemie. In de bevoegde organen van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) hebben zij vorige week opnieuw eisen geblokkeerd om de octrooien op het Covid-19-vaccin althans tijdelijk op te schorten.[5] India en Zuid-Afrika hadden deze eis aanvankelijk al in oktober 2020 gesteld. Indien deze eis toen was ingewilligd, had een enorme hoeveelheid vaccins kunnen worden geproduceerd in armere landen en had de distributie ervan kunnen worden verzekerd. Door hun blokkadebeleid zijn Berlijn en de Unie er in wezen verantwoordelijk voor dat tot nu toe slechts 1,1 procent van de mensen in lage-inkomenslanden een vaccin heeft gekregen. BioNTech/Pfizer en Moderna, de farmaceutische bedrijven die het meest profiteren van de Duits-EU-blokkade zijn ook de bedrijven die volgens de People's Vaccine Alliance de armste landen de minste vaccins leveren. BioNTech/Pfizer heeft slechts acht procent en Moderna slechts zeven procent van hun wereldwijde productie aan lagere en middeninkomenslanden geleverd.[6] Vaccins voor armere landen De Volksrepubliek China heeft zich lange tijd onderscheiden als verreweg de belangrijkste leverancier van vaccins aan opkomende landen en ontwikkelingslanden. De Verenigde Staten hebben ermee ingestemd 500 miljoen doses vaccins aan armere landen te leveren - tegen medio volgend jaar. Vorige week heeft Groot-Brittannië de eerste negen miljoen doses vaccin naar armere landen gestuurd. Volgens gegevens van het adviesbureau Bridge Beijing heeft de Volksrepubliek intussen 570 miljoen doses vaccin geleverd aan landen met een middelhoog of lager inkomen. Talrijke landen in Afrika hebben samen 45,4 miljoen van deze doses ontvangen, wat volgens gegevens van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) meer dan de helft is van de 83,3 miljoen doses die het continent tot dusver heeft ontvangen. Duitsland daarentegen zal binnenkort beginnen met de verstrekking van boosters aan degenen die volledig zijn gevaccineerd, en met de uitbreiding van de vaccinatie tot kinderen en jongeren. De Duitse regering is ook van plan grote hoeveelheden vaccins op te slaan - naar verluidt één dosis per inwoner, ofwel 80 miljoen doses, "als voorzorgsmaatregel", zo wordt gezegd.[7] Op dit moment kunnen armere landen hopen dat zij een deel van de doses vaccins kunnen bemachtigen die, als gevolg van de aarzelende vaccinatie in Duitsland, ongebruikt zullen blijven en de vervaldatum zullen naderen. Als deze op tijd naar het buitenland kunnen worden verscheept, krijgen de armere landen ook nog iets van Duitsland.   (*) German-Foreign-Policy.com wordt gerealiseerd door een groep onafhankelijke journalisten en sociale wetenschappers die “permanent de hernieuwde pogingen van Duitsland opvolgen om terug een hoge machtsstatus te verwerven op economisch, militair en politiek vlak.” [1] Zie ook Anna Marriott, Alex Maitland: The Great Vaccine Robbery. The People's Vaccine Alliance Policy Brief. 29 July 2021. [2] Zie ook The Pandemic as an Opportunity. [3] COVID vaccines create 9 new billionaires with combined wealth greater than cost of vaccinating world's poorest countries. oxfam.org 20.05.2021. [4] Elena Sánchez Nicolás: Report: Pfizer and Moderna raise vaccine prices for EU. euobserver.com 02.08.2021. [5] Zie ook Die Welt impfen (III). [6] Anna Marriott, Alex Maitland: The Great Vaccine Robbery. The People's Vaccine Alliance Policy Brief. 29 July 2021. [7] Kim Björn Becker, Christian Geinitz: Schrei vor Glück oder schick's zurück. Frankfurter Allgemeine Zeitung 31.07.2021.    

door Herman Michiel 3 augustus 2021   Binnen minder dan twee maand hebben in Duitsland de Bondsdagverkiezingen plaats (26 september) die onder andere zullen bepalend zijn voor wie Angela Merkel opvolgt als kanselier. Gezien de dominante plaats van Duitsland binnen de Europese Unie is het niet onbelangrijk om de politieke evolutie in dat land in het oog te houden. Duitsland is vaak een inspiratiebron voor het politiek bedrijf, maar zeker niet steeds in goede zin. Denken we maar aan de rabiate budgettaire orthodoxie à la Schäuble, die ook haar weg vond naar het Europees beleid. Of aan de Hartz-hervormingen van de arbeidsmarkt, met de beruchte minijobs, ingevoerd onder de socialistisch-groene coalitie van Gerhard Schröder/Joschka Fischer. Minijobs, die moeten wij ook hebben, riepen de hervormers elders in Europa… Over de arbeidsmarktplannen van de verschillende partijen zullen we het hier verder hebben, maar eerst een beetje achtergrond. Partijen Voor alle duidelijkheid sommen we nog eens de verschillende grotere partijen op.

• De CDU is de christendemocratische partij waartoe Merkel behoort; in Beieren is er een aparte christendemocratische partij, de CSU, die samen met de CDU de zogenoemde Union De Union is de grootste politieke formatie.
• De SPD is de partij van de Duitse sociaaldemocraten die momenteel samen met de CDU/CSU de coalitie vormt in Berlijn;
• de Grünen heten officieel Bündnis 90/Die Grünen, bestaande uit de fusie van het Oost-Duitse Bündnis 90 en de West-Duitse Grünen;
• de FDP zijn de Duitse liberalen;
• Die Linke is de partij van radicaal links;
• Extreem-rechts is terug te vinden bij de AfD.

Bij de laatste Bondsdagverkiezingen (2017) was de zetelverdeling als volgt:   De belangrijkste evolutie sindsdien is het stijgend electoraal succes van de Grünen; in de voorbije lente staken ze bij de polls zelfs even de Union voorbij. De SPD – in 1998 nog goed voor meer dan 40% van de stemmen –  is niet zeker dat ze straks nog 20% haalt. Ook bij die Linke is er weinig reden voor hooggespannen verwachtingen. Bij het extreemrechtse AfD is er een zekere stagnatie, maar het blijft toch uitkijken hoe dat verder evolueert. Voor actuele peilingen, zie Politico, voor uitleg over o.a. het merkwaardige Duitse kiessysteem, zie het Duitsland Instituut. Dit zijn de ‘Spitzenkandidaten’ (kandidaat-kanseliers) en dit mogelijke coalities. De politieke sfeer in Duitsland is nogal zenuwachtig, nu de ‘vaste waarde’ Merkel na 16 jaar van het toneel verdwijnt. Een foute lach of te veel overpennen van anderen als je een boekje uitbrengt kan duur te staan komen!   Arbeidsmarktplannen bij de verschillende partijen  Nu de kiesprogramma’s bekend zijn maakte het tijdschrift Personalmagazin, vooral gelezen door personeelsdirecties, een vergelijking tussen de verschillende partijvoorstellen in verband met lonen, arbeidsvoorwaarden en arbeidsmarkthervormingen. In wat volgt maak ik gebruik van een overzicht dat journalist Norbert Häring hiervan maakte op zijn blog. Wat betreft het minimum(uur-)loon (momenteel 9,50€)  willen SPD en Grünen dat het op korte termijn naar 12 € gaat. Die Linke wil 13€. Ter vergelijking: de Belgische en Nederlandse vakbonden vinden dat 14€ het minimale minimumloon zou moeten zijn. Over minimumlonen spreken CDU en FDP zich niet uit. CDU, Grünen en FDP zijn het grotendeels eens over een flexibilisering van de arbeidstijd. De Duitse regels zijn te streng in vergelijking met de Europese. De begrenzing van de arbeidstijd per dag moet vervangen worden door een wekelijks gemiddelde. De SPD is daar tegen, terwijl Die Linke een verkorting van de arbeidstijd wil met loonbehoud. Wat de arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd betreft, pleiten SPD, Groenen en Die Linke voor de afschaffing ervan als er geen objectieve reden voor bestaat. Die Linke wil ook dat er hoogstens twee opeenvolgende contracten van bepaalde duur mogen afgesloten worden. De CDU houdt het bij ‘geen uitbreiding’ en voor de FDP maakt het allemaal niks uit. De CDU is voor het behoud van het interimwerk (uitzendarbeid), FDP wil het uitbreiden. SPD, Grünen en Die Linke willen dat er voor hetzelfde loon gewerkt wordt als de vaste krachten. Die Linke wil ook dat de ondernemingsraad zijn veto kan stellen tegen uitzendarbeid, en dat het op termijn afgeschaft wordt. Mitbestimmung… U weet wel, het Duitse systeem waarbij vakbonden een zekere inspraak hebben in het bedrijfsbeleid, maar zich daarvoor ook deels verantwoordelijk maken. SPD, Grünen en Die Linke willen het uitbreiden, de laatsten nog het meest. Dan zijn er de minijobs. CDU en FDP willen het systeem nog uitbreiden. SPD, Groenen en Die Linke willen er de sociale zekerheid op van toepassing. De Grünen willen ook toepassing ervan bij huishoudhulp, en Die Linke willen dat minijobbers aanspraak kunnen maken op een voltijdse baan. De SPD, de Groenen en Die Linke willen dat naleving van de CAO-loonovereenkomsten een voorwaarde wordt voor overheidsopdrachten, voor Die Linke ook voor alle vormen van staatssteun. Ze willen alle drie dat CAO-akkoorden algemeen bindend verklaard worden. CAO’s zijn geen issue voor CDU en FDP. De AfD (niet opgenomen in de vergelijking van Personalmagazin) heeft weinig te zeggen over het onderwerp. Het arbeidsbeleid moet ‘gedebureaucratiseerd’ worden, het federaal arbeidsbureau moet ontbonden en de gemeentelijke opgewaardeerd. De sociale zekerheid moet het gezin als spil hebben, want Duitsland heeft een van de laagste geboortecijfers. De werkloosheidsuitkering moet in ‘activerende’ zin hervormd worden. Wie de programma’s wel nalezen vindt ze hier alle bijeen.    

2 augustus 2021 – Het Global Wage Report 2020–21 van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) biedt een schat aan informatie over de recente loonontwikkeling wereldwijd, met speciale aandacht voor de weerslag van de corona-epidemie. De ondertitel van het rapport luidt:  Wages and minimum wages in the time of COVID-19. Deskundigen in vakbonden en sociale organisaties zullen hier cijfermatige evidentie vinden voor het vermoeden dat de coronacrisis een neerwaartse druk op de lonen betekent, en dat sociale tegemoetkomingen essentieel zijn om de tendens naar nog meer ongelijkheid te counteren. [caption id="attachment_20872" align="alignleft" width="209"] Klikken om te downloaden (PDF, 212 blz, 55 MB)[/caption] Het rapport bestaat uit drie delen. Deel I beschrijft de algemene loonevolutie, met speciale aandacht voor de wijzigingen de gevolgen van de Covid 19-pandemie. Dit bevat een apart hoofdstuk over de impact van de crisis in Europa. Deel II heeft het over minimumlonen en ongelijkheid. Men kan er vernemen in welke landen er een of andere vorm van minimumloon bestaat, hoe het bepaald wordt (via collectieve onderhandelingen, door de overheid…), wat het niveau ervan is en voor hoeveel mensen het van toepassing is. Het derde deel van het rapport gaat in op het soort herstelpolitiek dat nodig is om de coronacrisis economisch te boven te komen, en te vermijden dat de ongelijkheid nog verder doorzet. Talrijke tabellen en grafieken maken de uitgebreide materie aanschouwelijk. Wat betreft Europa (de EU, plus andere  Europese landen als Zwitserland en Noorwegen) wordt geschat dat er gemiddeld 6,5% minder aan lonen werd uitbetaald, deels door afdankingen (-1,1%) maar voor het grootste deel door vermindering van de arbeidstijd (-5,5%). Toch werden er 11,4% minder uren gepresteerd (en niet 5,5%) , maar dit is omdat vooral de minst betaalde arbeiders het slachtoffer werden. Het loonverlies werd evenwel gedeeltelijk goedgemaakt door tussenkomsten van de overheden. [Ter attentie van de vele bezoekers van deze website die zich interesseren voor (minimum-) lonen: we hebben er een apart thema "Lonen, minimumlonen, CAOs..." van gemaakt, en alle artikels die met de loonstrijd te maken hebben worden voortaan  systematisch opgelijst. ]    

29 juli 2021 - De EU herhaalt voortdurend haar inzet voor de mensenrechten en de rechtsstaat, maar in de praktijk doet ze vaak precies het tegenovergestelde. Haar beleid draagt bij tot de instandhouding van autoritaire regimes, het vergemakkelijken van gewapende conflicten en het verergeren van het lijden van hele bevolkingsgroepen. Als de EU werkelijk de migratie op een humane manier zou willen beheren en verminderen, zoals ze vaak beweert, zou het aan banden leggen van de verkoop van wapens die massale ontheemding veroorzaken een van haar belangrijkste prioriteiten moeten zijn. [caption id="attachment_20866" align="alignleft" width="300"] Klikken om down te loaden (PDF, 50 blz, 6,2MB)[/caption] Dat is de conclusie van een grondige studie van het Transnational Institute (TNI), na te lezen in de brochure Smoking guns - How European arms exports are forcing millions from their homes. Hier de samenvatting van de belangrijkste bevindingen:

• Wapens en militaire uitrusting die in Europa worden geproduceerd en met een vergunning aan derde landen worden verkocht, lokken gedwongen ontheemding en migratie uit. Deze wapenhandel is ingegeven door de hoge winstgevendheid van de industrie; bovendien vergemakkelijken de huidige controle- en toezichtmechanismen de problematische toekenning van vergunningen en export in plaats van deze te beperken.
• De wapenhandel is politiek en wordt gedreven door winstbejag, maar is ondergereguleerd. Vergelijk dat met andere sectoren, zoals voedsel en landbouw, die niet dezelfde bedreiging als de wapenhandel vormen voor het fundamentele recht op leven en andere mensenrechten, maar veel strenger gereguleerd zijn.
• Het is mogelijk wapens, militair materieel en militaire technologie methodisch te traceren, vanaf het punt van herkomst en export tot waar ze uiteindelijk gebruikt werden, en hun verwoestende impact op de plaatselijke bevolking te documenteren. Het rapport bevestigt zonder enige twijfel dat Europese wapens rechtstreeks worden gebruikt, niet om bevolkingen te verdedigen of de lokale of regionale veiligheid te vergroten, zoals vaak wordt beweerd, maar om hele landen en regio's te destabiliseren.
• De wapenindustrie is betrokken bij duidelijke schendingen van niet-overdrachtclausules en eindgebruikersovereenkomsten (end user agreements, EUA's), ondanks een zogenaamd krachtig controlesysteem. Uit het bewijsmateriaal blijkt dat wanneer wapens eenmaal verhandeld zijn, het vrijwel onmogelijk is te controleren hoe zij uiteindelijk gebruikt zullen worden, ook al kunnen zij getraceerd worden. Hoewel bekend was dat de invoerende landen de EUA's hadden geschonden, bleven de EU-lidstaten hen wapens en militair materieel verkopen.
• Ongeacht of wapens werden geëxporteerd naar officiële defensiekrachten of uiteindelijk werden gebruikt door niet-statelijke gewapende actoren, en ongeacht of EUA's en andere controlemechanismen werden gerespecteerd, het resultaat was hetzelfde: Europese wapens werden gebruikt in militaire operaties die leidden tot destabilisatie en daaruit voortvloeiende gedwongen ontheemding en migratie. De destabilisatie, in de hand gewerkt door de Europese wapenleveringen, droeg er vervolgens toe bij dat Europa zijn grensbeveiligingsapparaat enorm uitbreidde om te reageren op de kennelijke dreiging die uitgaat van vluchtelingen die trachten binnen te komen en asiel aan te vragen.
• De wapenexport van Bulgarije, Kroatië en Roemenië is de afgelopen jaren sterk gestegen, waarvan een groot deel naar West-Aziatische landen gaat. Vóór 2012 exporteerde Kroatië bijvoorbeeld munitie ter waarde van minder dan 1 miljoen euro per jaar, maar met het uitbreken van de oorlog in Syrië is dit elk jaar sterk gestegen tot 82 miljoen euro in 2016. Het Europees Parlement heeft Bulgarije en Roemenië opgeroepen de wapenexport naar Saudi-Arabië en de VS stop te zetten (als het risico bestaat dat deze wapens een andere bestemming krijgen), maar tot dusver tevergeefs.
• In Syrië hebben naar schatting 13 miljoen mensen humanitaire hulp nodig en meer dan de helft van de bevolking is nog steeds ontheemd - waaronder 6,6 miljoen vluchtelingen in buurlanden, zoals Jordanië en Libanon, die vervolgens proberen naar Europa te vluchten, daarbij de omgekeerde weg volgend van de wapens die hen ontheemd hebben. Nog eens 6,7 miljoen mensen zijn binnenlandse ontheemden in Syrië.

De wapenbedrijven geïdentificeerd in deze studie zijn onder meer: Airbus (Frans-Duits), ARSENAL (Bulgarije), BAE Systems (UK), Baykar Makina (Turkije), EDO MBM (UK), Intermarine (Italië), Kintex (Bulgarije), Leonardo (Italië), Roketsan (Turkije), SB Aerospatiale (Frankrijk), TDW (Duitsland), Turkish Aerospace Industry (Turkije), en Vazovski Mashinostroitelni Zavodi ЕAD (Bulgarije).    

door Herman Michiel 28 juli 2021   Ik had niet gedacht ooit de liberale ideoloog Marc De Vos instemmend te citeren in deze kolommen. De Vos is  een rechtse rechtsprofessor,  'visiting fellow' bij de door hem opgerichte Belgische liberale denktank Itinera,  ontvanger van de Liberales prijs, enzovoort. Maar wat hij schrijft in "De Poolse paleisrevolutie raakt een open zenuw in de constructie van de EU" wijst terecht naar een weinig besproken, maar daarom niet minder reële aberratie in het Europese bouwsel, namelijk de bewering dat "het Europees recht primeert op het nationale". Je moet geen professor in de rechten zijn om het aberrante ervan in te zien, ik heb het zelf in enig detail onlangs nog uitgelegd (zie De zanderige ondergrond van de Europese rechtsorde). Als er ergens een juridische betwisting is in een EU-lidstaat omwille van een mogelijke tegenspraak tussen nationaal en Europees recht, wordt de knoop doorgehakt door het Europees Hof van Justitie in Luxemburg, dat zich dan beroept op het genoemde principe "Europees recht primeert op het nationale". Maar wie heeft dit principe goedgekeurd? Het Europees Hof van Justitie! Een paar rechters in Luxemburg! Een zo fundamentele herschikking van bevoegdheden is nooit door één parlement besproken, laat staan goedgekeurd, het staat in geen enkel Europees verdrag (ook al zou dat maar een bedenkelijke democratische legitimiteit inhouden). Rechtskundige Marc De Vos hierover:

"De Unie is het eindresultaat van verdragen die Europese landen sinds de jaren vijftig in golven hebben afgesloten. Bij elk verdrag staan de verdragsluitende landen een deel van hun soevereiniteit af aan Brussel. Geleidelijk aan kreeg de Unie zelf de bouwstenen van een rechtsstaat: een verkozen parlement, de benoemde Europese Commissie als feitelijke regering, een Europese rechtbank in Luxemburg. De Europese Unie is een proto-federale staat. Eén zaak ontbreekt echter: een duidelijke keuze, vastgelegd in de constitutionele verdragen van de Unie, over de hiërarchische verhouding tussen de Unie en de lidstaten. Bij de start van de Europese eenmaking bestond daarover geen politieke eensgezindheid, misschien zelfs niet het politieke inzicht. Het Hof in Luxemburg bestond wel. Al in 1964 oordeelde het Hof dat Europees recht automatisch voorrang moet hebben op nationaal recht. Op dat beginsel van primauteit stoelt de hele architectuur van Europa."

Dat deze kaduke rechts-'orde' pas sinds enkele jaren tot betwistingen leidt (het eerst in Duitsland, door klachten bij het Constitutioneel Hof) is omdat eurofiele regeringen deden alsof de naakte koning wél kleren droeg, of in de woorden van Marc De Vos, omdat "op het edict van primauteit uit Luxemburg de nationale rechters overal spontaan zijn gevolgd." Maar nu, aldus De Vos, "vertoont de kadaverdiscipline van de rechtbanken uit de 27 landen barsten. Zowel in Frankrijk als in Duitsland hebben hoge rechtscolleges vraagtekens geplaatst bij de werking van het Hof van Justitie. Dat was nooit gezien. Het Poolse hof gaat een stap verder met de contestatie van de rechtskracht van het Europese recht." Volgens De Vos pakken zich door deze kwestie "boven de Europese Unie de donderwolken samen van een storm die al bijna zestig jaar in de sterren geschreven staat." Of het zo 'n vaart zal nemen valt te betwijfelen. De Europese Unie vond tot nog toe altijd wel een of andere kunstgreep om haar eigen contradicties voor zich uit te schuiven. Democratische bekommernissen spelen daarbij in het liberale Europa slechts een figurantenrol. Dat kun je ook horen in de onderkoelde toon  waarmee liberaal De Vos - niet gekant tegen de liberale EU als zodanig - de naaktheid van de koning beschrijft: "Het is niet gezond dat een fundamenteel democratisch principe over de machtsbalans tussen Europa en de natiestaat louter op creatieve rechtspraak stoelt."      

door Herman Michiel 17 juli 2021   De Europese Commissie stelde op 14 juli haar plannen voor om tegen 2030 de emissie van broeikasgassen (CO2, methaan…) te verminderen met 55% ten opzichte van het referentiejaar 1990; vandaar dat de voorstellen de naam Fit-for-55 meekregen . Dit is bedoeld als tussenstap om tegen 2050 de EU klimaat-neutraal te maken. Die plannen zijn gegoten in wetsvoorstellen, die door de lidstaten (via de Raad van ministers verantwoordelijk voor klimaatbeleid) en het Europees Parlement moeten goedgekeurd worden. Daar zal nog heel wat tijd over gaan, en het valt af te wachten welke wijzigingen de voorstellen nog zullen ondergaan onder invloed van bedrijfslobby’s en hun politieke spreekbuizen.   De state of the climate Alvorens het Fit-for-55 plan wat naderbij te bekijken is het goed om te weten waar we nu staan met de klimaatdoelstellingen. De onderstaande grafiek (gegevens van het Europees Milieuagentschap) toont de uitstoot van broeikasgassen in de EU (EU-27, d.w.z. Groot-Brittannië niet meegerekend) vanaf het referentiejaar  1990 tot 2020 (zwarte lijn), en het door Fit-for-55 voorgestelde toekomstscenario tot 2030 (rode stippellijn. De rode cirkel rechts onderen is het streefdoel: geen CO2-uitstoot meer in 2050. In 1990 werd in de EU dus jaarlijks ongeveer 5 miljard ton broeikasgas [efn_note] Naast koolstofdioxide CO2 zijn er tal van andere broeikasgassen, zoals bijvoorbeeld methaan, HFC’s, stikstofverbindingen…; de uitstoot ervan wordt omgerekend naar een equivalente hoeveelheid CO2. [/efn_note] uitgestoten, 30 jaar later in 2020 was dit met een goed miljard ton verminderd. Het voorgestelde Fit-for-55 programma houdt dus in dat de vermindering ongeveer anderhalf keer zo groot is, maar dit doel moet bereikt worden op een drie keer zo korte periode! In die zin is het Commissie plan ambitieus, zoals ze zelf zegt, maar klimaatwetenschappers vinden het onvoldoende. Om het risico op catastrofes te beperken zou de gemiddelde temperatuur hoogstens 1,5 °C mogen stijgen, waar niet een reductie met 55% maar met 60-65% voor nodig is. …  Dat was dan ook een van de redenen waarom Groenen en linksen in het Europees Parlement de klimaatwet, die ‘minstens 55%’ vooropstelt,  niet goedkeurden.     Bij de grafiek zouden nog heel wat kanttekeningen kunnen geplaatst worden die de zaak er niet beter op maken. Cijfers kunnen ‘geïnterpreteerd’ worden. Zo wil de Commissie nu ook de koolstofopname door bossen incalculeren in de ‘netto-vermindering’ van CO2-emissie, wat alleen een boekhoudkundig effect oplevert aangezien dat effect vroeger niet in de statistieken opgenomen was. De cijfers hebben ook alleen maar betrekking op het broeikasgas geproduceerd in de EU zelf. Wanneer bijvoorbeeld cement, aluminium of staal, waarvan de productie heel wat CO2 oplevert, ingevoerd wordt van buiten de EU,  draagt het wel bij tot de globale opwarming, maar niet tot de EU-emissiecijfers. In feite zou men steeds een planetaire visie moeten hanteren, aangezien CO2 geen grenzen kent. Wetend dat de uitstoot van de EU ongeveer 9% bedraagt van de totale, zou een echte bekommernis om het klimaat steeds moeten nagaan welke maatregelen globaal positief zijn. Fit-for-55 Het klimaatpakket bestaat uit een reeks wetsvoorstellen (nieuwe en aanpassingen aan bestaande) die, wanneer goedgekeurd door Parlement en Raad, bindend zullen zijn in de lidstaten. We overlopen de belangrijkste voorstellen samen met enkele kritieken die er door milieu-en sociale organisaties zijn op geformuleerd. Vanaf 2035 mogen geen CO2 producerende wagens meer verkocht worden (benzine, diesel), wat de vervanging ervan door elektrische of met waterstof aangedreven wagens impliceert. Flankerende wetgeving moet zorgen voor voldoende laadpunten. Het wegverkeer is verantwoordelijk voor ongeveer 20% van de totale CO2-uitstoot in de EU (60% daarvan personenverkeer, 40% vrachtwagens; het spoor draagt slechts voor 0,5% bij). Natuurlijk lijkt dit een belangrijke stap in het beëindigen van fossiele brandstoffen, maar… Hoe zal de elektriciteit opgewekt worden voor dit gigantisch elektrisch wagenpark? Welke maatregelen zullen het openbaar vervoer promoten? Greenpeace heeft bijvoorbeeld voorstellen om het transport op een geïntegreerde manier klimaatvriendelijker te maken, terwijl de Commissievoorstellen neerkomen op dezelfde private oplossingen als vandaag met andere middelen. Koolstofbelastingen! Dit systeem (‘emissiehandel’) bestaat al sinds 2005, luisterend naar de naam EU-ETS (EU-Emissions Trading  System). Europese bedrijven moeten in principe uitstootrechten kopen bij veilingen op een ‘koolstofmarkt’ en kunnen die rechten doorverkopen als ze er geen nood aan hebben. In de praktijk kregen (vooral grote) bedrijven die uitstootrechten tegen zeer lage prijzen, of gratis van de overheid (tewerkstelling! concurrentiepositie!), en konden er vaak een lucratief handeltje mee opzetten. ETS was geen succes, maar wordt nu niet alleen uitgebreid naar de scheepvaart en deels naar de luchtvaart, maar er zou ook een tweede ETS-markt opgelegd worden voor het wegverkeer en de verwarming van gebouwen. Verkopers van benzine en stookolie zullen de prijs van die uitstootrechten verhalen op de klanten, met als gevolg verhoging van de energiefactuur van de gezinnen (verwarmen van de woning, gezinswagen…). Men zal zich herinneren dat zulke ‘blinde’ belasting precies de ontstaansgrond was van de Gele Hesjes in Frankrijk. De Commissie heeft blijkbaar nog niet begrepen dat een werkbaar klimaatplan staat of valt met het sociale draagvlak ervoor. De goede aspecten van Fit for 55 dreigen aldus volledig teniet te gaan door het marktfundamentalisme en de sociale achterlijkheid van de Europese instanties. En dat op het ogenblik dat 50 miljoen Europese gezinnen al in energie-armoede leven, zegt terecht het Europees Vakverbond. Een schatting van de jaarlijkse gemiddelde meerkost per gezin is 373 € voor vervoerkosten en 429 € voor verwarming. Wie kan trouwens verzekeren dat de prijs van een elektrische wagen vanaf 2035 zoveel zal gedaald zijn dat werknemers, die nog steeds niet kunnen rekenen op een uitgebouwd openbaar vervoer, er zich een kunnen aanschaffen? De Commissie verwachtte dergelijke kritiek en spreekt van de oprichting van een sociaal fonds, gespijsd met een deel (een vijfde?) van de opbrengsten van de emissiehandel. Die zouden aan de lidstaten kunnen verdeeld worden, die er gezinnen zouden kunnen mee bijstaan voor de betaling van hun verhoogde energiefactuur. Met een variërende koolstofprijs op de markt, en regeringen met een matige belangstelling voor sociale politiek, lijkt het geen solide basis om te vermijden dat Fit for 55 zal gezien worden als een nummertje ‘laat de zwakste schouders de grootste lasten dragen’. Een koolstofinvoerheffing op geïmporteerd staal, aluminium, cement, elektriciteit, meststoffen enz. zou ‘koolstoflekken’ moeten voorkomen en ervoor zorgen dat Europese bedrijven, onderworpen aan de Europese emissiehandel, niet ‘oneerlijk‘ beconcurreerd worden door Chinese of Amerikaanse bedrijven. Maar ondertussen zou het systeem waarbij Europese producenten gratis emissierechten bekomen tot 2035 kunnen blijven voortbestaan. Dit zal waarschijnlijk nog leiden tot heel wat internationaal getouwtrek en klachten bij de Wereldhandelsorganisatie. Bovendien stemde het Europees Parlement in maart nog voor het verder behoud van de gratis emissierechten. Milieuorganisaties wijzen nog op tal van andere inconsequenties en toegevingen aan bedrijfslobby’s. Een van de wetsvoorstellen gaat over het verhogen van het aandeel hernieuwbare energie tot 40% in 2030, wat een verdubbeling van het huidige aandeel betekent. De vraag is echter wat zoal tot ‘hernieuwbaar’ gerekend wordt. Dat zou bv. ook het geval zijn met waterstof dat met fossiele brandstof werd verkregen (‘grijze’ en ‘blauwe’ waterstof). En er zijn weliswaar maatregelen om bossen te beschermen, maar milieuorganisaties vrezen dat het verbranden van biomassa, onder andere hout, al te gemakkelijk als hernieuwbaar zal kunnen worden bestempeld.   “De transitie zal sociaal zijn of zal niet zijn” Er zullen in de komende maanden zeker nog veel diepgaandere analyses van het uitgebreide pakket voorstellen van de Europese Commissie gemaakt worden door milieu- en sociale organisaties (en bedrijfslobby’s…). Één ding is echter zeker, en daarvoor kunnen we Europees commissaris Frans Timmermans, verantwoordelijk voor het Europees klimaatprogramma, zonder enige reserve citeren: de energietransitie zal sociaal zijn of zal niet zijn. Helaas is de sociale dimensie van Fit for 55 ver te zoeken. “We hadden echt gehoopt dat de Europese Commissie zich aan haar belofte zou houden van een Green Deal die niemand in de steek laat. Maar in de plaats daarvan geeft dit voorstellenpakket een klap in het gezicht van energie-arme mensen”, was de reactie van Freek Spinnewijn van de Right To Energy Coalition. “Het voorstel van de Europese Commissie om de werkende mensen te laten betalen voor de groene transitie door verhoogde prijzen voor benzine en huisverwarming riskeert een Gele Hesjes-reactie uit te lokken tegen de zo nodige klimaatactie”, stelde het Europees Vakverbond. En de EEB, koepel van 170 Europese milieuorganisaties verklaart Fit for 55 voor “unfit and unfair”. Zoals wel vaker het geval is, komt er van politieke zijde heel wat minder kritiek. De Europese sociaaldemocraten staan natuurlijk achter hun klimaatcommissaris Timmermans en spreken van een “prima springplank voor een sociaal rechtvaardige decarbonisatie van Europa”. De Groenen hadden wel hun bedenkingen bij de klimaatwet (55% reductie vonden ze te weinig om aan het klimaatakkoord van Parijs te voldoen), en meenden in een bespiegeling vooraf heel voorzichtig dat “er een risico bestaat dat er teveel gevraagd wordt van de burgers, terwijl de grote industrie en de vervuilers vrije doorgang krijgen “. Maar daarvan was in hun reactie na de bekendmaking van Fit for 55 nog weinig terug te vinden. De linkse fractie (GUE/NGL) gaf nog geen reactie. Wat de christendemocraten, liberalen en conservatieven betreft is het uitkijken op welke manier ze de Commissievoorstellen nog zullen proberen af te zwakken. Nochtans, terwijl ik deze tekst aan het schrijven was, werd van uur tot uur duidelijker welke catastrofes de overvloedige regens in Europa aan het aanrichten waren. Het verband met de klimaatopwarming wordt door deskundigen niet betwijfeld, en hiervoor werd 30 jaar geleden al gewaarschuwd. Maar zoals we zagen, de eerste 30 jaar van klimaatbekommernis heeft nog maar bar weinig opgeleverd. Om dat recht te trekken in de volgende 30 jaar zal er meer nodig zijn dan de ‘ambitie’ van de Europese Unie…    

15 juli 2021   In een open brief, vandaag verschenen in De Morgen en Le Soir,  doen een reeks Belgische en internationale personaliteiten een oproep aan de Belgische overheid om hun verantwoordelijkheid te nemen tegenover de meer dan 400 mensen die sinds 23 mei in hongerstaking zijn op drie Brusselse locaties. De hongerstakers, waarvan sommigen al in een kritieke fase, zijn mensen zonder papieren die al jaren in België verblijven, in de clandestiniteit moesten werken, en eindelijk een menselijk bestaan willen leiden. Maar bij de overheid kregen ze tot nog toe geen gehoor, en daarom grepen ze naar het ultieme middel van de hongerstaking. Hieronder de open brief. [spacer size="30"] [note note_color="#cccddd" class=" notitie90procent" ] Sterven voor papieren?   Farida is 51 jaar en in België geboren. Heel haar familie heeft de Belgische nationaliteit, behalve zij. Farida had werk. Zij poetste burelen en openbare gebouwen voor 6 tot 8 euro per uur. Haar laatste aanvraag tot regularisatie werd niet aanvaard en vanaf dan hangt er een bevel om het land te verlaten boven haar hoofd. Kiran is 16 jaar geleden de burgeroorlog in Nepal ontvlucht om in België asiel aan te vragen. Tijdens zijn asielprocedure had hij een arbeidscontract. Hij werd toen 10 euro per uur betaald. Nadat zijn asiel-aanvraag verworpen werd ontving hij nog maar 2,5 euro per uur. Kiran’s dochter is geboren in België. Ze is nu 5 jaar, gaat naar school en spreekt Nederlands. Haar familie heeft al vijf keer een aanvraag tot regularisatie ingediend, deze werd telkens verworpen. Mohamed leeft al 17 jaar in België. Heel zorgvuldig houdt hij een foto bij van de inhuldiging van één van de werven waarop hij werkte. “Ik werkte vaak op werven van openbare gebouwen (…) We bouwden tunnels voor de metro om de toegang tot 4 metrolijnen te verbeteren. Het was heel zwaar werk. Wat in mijn geheugen staat gegrift is het gebrek aan lucht. Mohamed werkte voor een onderaannemer. ‘Die had geen verzekering voor ons, niets. Als wij geluk hadden betaalde hij ons 3 euro per uur’. Farid, Kiran en Mohamed maken deel uit van de 475 sans-papiers die zich verenigden en drie Brusselse plaatsen bezetten (twee universiteiten en een kerk), en die al meer dan 50 dagen in hongerstaking zijn. Nadat alle klassieke politieke acties (interpellaties, manifestaties, enz.) uitgeput waren en zij tot het uiterste gedreven waren door een periode van extreme onzekerheid door de pandemie, hebben deze mannen en vrouwen gekozen voor een laatste reddingsmiddel: het lijfelijk tonen van het geweld waarvan zij dagelijks het slachtoffer zijn. Herleid tot lichamen van hun economische uitbuiting kozen zij ervoor om van hun lijf en leden de laatste strijdplaats te maken voor een wettelijk statuut. Volgens de artsen die hen verzorgen is deze hongerstaking al sinds twee weken in een kritieke fase beland. Hun lichamen hebben alle suikers en vetten verbrand en nu gebruiken zij de eigen organen inclusief het hart. Het doodsgevaar is reëel. De eisen van de sans-papiers die actie voeren zijn eenvoudig: in eerste instantie een regularisatie van de hongerstakers, en in tweede instantie het op de agenda plaatsen van een wet met duidelijke en definitieve criteria voor regularisatie, en dit onder toezicht van een onafhankelijke commissie. De staatssecretaris voor asiel en migratie, de christendemocraat Sammy Mahdi weigert op die basis elke onderhandeling. Hij verantwoordt dit streng politiek standpunt met een bot tegenargument. De sans-papiers ontvingen een bevel om het grondgebied te verlaten, en hebben hier geen gevolg aan gegeven. Zij alleen zijn dus verantwoordelijk voor hun situatie. Volstaat dit juridisch formalisme om elk wettelijk statuut voor de sans-papiers onmogelijk te maken? Het staat vooral toe om stilzwijgend voorbij te gaan aan het feit dat België (en bij uitbreiding de Europese Unie) de illegaliteit van deze migranten produceert. In België leven en werken 150.000 mensen zonder papieren. Volgens een studie van Pew Research Center leven er in Europa tussen de 3,9 en 4,8 miljoen mensen in deze situatie. Deze massale illegaliteit word gecreëerd door een batterij aan weloverwogen beleidsmaatregelen. Europese landen hebben de laatste 20 jaar op een drastische en collectieve manier legale migratiekanalen toegeknepen. Zij hebben grenscontroles uitbesteed aan staten die weinig begaan zijn met het welzijn van de migranten zoals Turkije en Libië. Zo hebben zij een gesegmenteerde arbeidsmarkt gecreëerd, opgedeeld in werknemers met en zonder papieren. Zo moedigen zij sociale dumping aan in economische sectoren die moeilijk te delokaliseren zijn (bouw, horeca en zorg), alsook uitbuiting van geprecariseerde arbeidskrachten. Dit juridisch formalisme miskent ook de singulariteit van de recente geschiedenis van het Belgische migratiebeleid. Op gezette tijden herontdekt België de aanwezigheid van een belangrijk aantal mensen zonder wettig verblijf op zijn territorium en wordt het er zich bewust dat deze situatie onhoudbaar is op lange termijn. België start dan met tijdelijke regularisatie-campagnes (1999-2000 en 2009-2010) telkens zwerend dat het de laatste is. Frankrijk en Spanje besloten al lang dat deze grillige campagnes contraproductief zijn. Zij kozen voor duidelijke en permanente criteria (verblijfsduur, vaste job, duurzame banden) die toelaten om op individuele basis, personen die aan deze criteria beantwoorden, definitief te regulariseren. De Belgische regering - net zoals een aantal andere Europese regeringen - maakt een zware politieke fout. Ze is verlamd door de opkomst van extreem-rechts. Zij probeert er zich van te distantiëren zich door zich te beroepen op een ‘streng maar humaan’ migratiebeleid. Dit wil zeggen dat zij een verwaterde versie van het migratieprogramma van extreem-rechtse partijen toepassen en dit terwijl zij een retoriek gebruiken die mensenrechten en internationaal recht hoog in het vaandel dragen. Deze benadering is een dubbele mislukking. Het geeft de nationalisten volledig gelijk terwijl het de universele waarden met de voeten treedt. Om extreem-rechts te bestrijden gebruikt men niet hun programma. Om extreem-rechts te bestrijden moet men tegen hun ideeën ingaan, mét daden. Om al deze redenen nodigen wij de Belgische Regering uit om de dialoog met de hongerstakers opnieuw op te starten en hun eisen te beschouwen met de ernst die ze verdienen. [/note] Bij de ondertekenaars vermelden we onder andere: Noam Chomsky, de cineasten Ken Loach, Costa Gavras en de gebroeders  Dardenne, ATTAC-boegbeeld Susan George, gewezen ministers Yanis Varoufakis (Griekenland) en Christiane Taubira (Frankrijk), de Zwitserse auteur en activist Jean Ziegler, academici als Etienne Balibar, Anne Morelli, Isabelle Stengers, de kunstenaars Ai Wei Wei, Peter Gabriel, Roger Waters, auteur Rachida Lamrabat en vele anderen.   [spoiler title="De volledige lijst ondertekenaars:" icon="chevron"] Ken Loach ; Dardenne Brothers ; Noam Chomsky ; Roger Waters ; Christiane Taubira ; Agnès Jaoui ; Agnès B ; Brian Eno ; Costa Gavras ; Michele Ray Gavras ; Saule ; Susan George ; Dominique Gros ; Radu Mihaileanu ; Cédric Herrou ; Dominique Blanc ; Judith Butler ; Irène Jacob ; Marianne Denicourt ; André Wilms ; Yanis Varoufakis ; Jean Ziegler ; Ai Wei Wei ; Peter Gabriel ; Bouli Lanners ; Virginie Ledoyen ; Natacha Regnier ; Liam Cunningham ; Jeanne Balibar ; Marius Gilbert ; Emmanuel André ; Robert Guediguian ; Françoise Tulkens ; Annemie Schaus ; Aki Kaurismaki ; Mike Leigh ; Etienne Balibar ; Philippe Geluck ; Achille Mbembé ; Eric Fassin Andrea Rea  ; Magalie Bessone  ; Sebastien Chauvin ; Agnès Chetaille  ; Eric Fassin ; David Paternotte ; Massimo Prearo ; Mieke Verloo  ; Anne-Sophie Crosetti  ; Isabelle Stengers ; Valérie Amiraux ; Justine Lacroix ; Valérie Piette ; Maïté Maskens ; Isabelle Rorive ; Leila Belkhir ; Nadia Fadil ; Phillip Ayoub ; Sarah Bracke ; Annalisa Casini  ; Karen Celis  ; Gianmaria Colpani ;Tommy De Ganck ; Michiel De Proost ; Louise de Morati ; Alexandre Donnen ; Rosanna Gangemi ; Nathalie Grandjean ; Ahmed Hamila ;Ov Cristian Norocel ;Claire Pelgrims ; Bruno Perreau ; Geoffrey Pleyers ; Laurence Roudart ; Massimo Prearo  ; Anne Morelli  ; Carlo Ruzza  ; Surya Monro  ; Sahar Aurore Saeidnia  ; Maria Martin de Almagro  ; Jean-Yves Pranchère ; Emanuela Lombardo ; Lynne Segal  ; Olivier Klein ; Aurélie Aromatario ; Sonia Corrêa ; Julie Carlier  ; Hassan Bousetta ; Tivadar Vervoort ; Sara Cosemans ; Florian Trauner ; Shannon Damery ; Marjolein Schepers ; Valerie De Craene ; Ken Plummer ; Dirk Jacobs  ; Marco Martiniello ; David Jamar ; Rachida Lamrabet ; Francine Bolle ; Elsa Mescoli ; Joren Janssens ; Tom Claes ; Brunilda Pali ; Pascal Debruyne ; Virginie Guiraudon ; Donatella della Porta ; Marie Goransson ; Clément Dessy ; Mariska Jung ; Christine Schaut ; Joëlle Smets ; Katrien De Graeve ; Caroline Closon [/spoiler]    

14 juli 2021 – We vertaalden een bericht van SOMO, de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen, over de winsten die de Amerikaanse vaccin-producent Moderna maakt, de fiscale maneuvers die het bedrijf met de winst uithaalt en de overheidssteun die het al mocht incasseren. Het is de samenvatting van een uitgebreider rapport (in het Engels) dat u hier kunt vinden.     Winst Moderna-vaccins weggesluisd naar belastingparadijzen Vaccinproducent Moderna maakt gebruik van belastingontwijkingsconstructies om zijn winsten naar Zwitserland en de Amerikaanse staat Delaware te sluizen, zo blijkt uit onderzoek van SOMO in samenwerking met Wemos. De Europese Unie heeft voor 10,3 miljard dollar aan coronavirusvaccins besteld bij het farmaceutische bedrijf, terwijl de Verenigde Staten voor 7,5 miljard dollar aan vaccins hebben besteld. Belastingroute via Zwitserland Uit een uitgelekt contract tussen Moderna en de Europese Commissie blijkt dat de betalingen voor de door de EU bestelde vaccins naar een onlangs opgerichte dochteronderneming van Moderna in Bazel gaan. Zwitserland is berucht om zijn lage belastingtarieven en geheime belastingregelingen. Door deze geheimhouding is het onmogelijk om te achterhalen hoeveel belasting Moderna precies betaalt in Zwitserland. Patenten in Delaware Daarnaast zijn de patenten voor Moderna's vaccin geregistreerd in Delaware, een waar patentparadijs. Delaware heft geen belasting op inkomsten die afkomstig zijn van immateriële activa, zoals patenten. Een groot deel van de winst van Moderna zal waarschijnlijk worden verschoven naar Delaware via royalty-betalingen voor het gebruik van octrooien, waar het tegen een laag tarief zal worden belast. Rooskleurige winstverwachtingen Er zijn in totaal 1,5 miljard doses van het Moderna-vaccin besteld voor 2021 en 2022, waarvan 460 miljoen doses voor de EU en 500 miljoen voor de VS. Dit kost de Europese Unie 10,3 miljard dollar en de Verenigde Staten 7,5 miljard dollar. Geschat wordt dat het bedrijf alleen al in 2021 zo'n $18,4 miljard aan inkomsten zal genereren uit de verkoop van coronavirusvaccins. SOMO berekent dat de winstmarge van Moderna 44 procent per dosis bedraagt, wat voor 2021 zo'n $8 miljard aan winst oplevert. Ondanks deze hoge marge heeft het bedrijf aangegeven dat het verwacht de prijzen van de vaccins te verhogen na afloop van de pandemie.□