Frida Kahlo werd in 1907 geboren in Mexico. Al op jeugdige leeftijd was ze een vurig aanhangster van de revolutionaire beweging van Emiliano Zapata. Later sloot ze zich aan bij de communistische partij. Haar leven werd, zoals ze zelf zei, sterk beïnvloed door twee ongelukken. Het eerste overkwam haar toen ze 18 jaar was. Bij een botsing tussen een tram en een bus werd ze door een stang doorboord. Ze kon daardoor geen kinderen krijgen, bleef lichtelijk kreupel en hield haar leven lang pijn in lendenen en rug.

Smartelijke schilderijen
Haar tweede ongeluk was haar huwelijk als 21-jarige met Diego Rivera. Deze twee maal zo oude, al wereldberoemde linkse muurschilder, was haar allesbehalve trouw. Toen ze hem betrapte met en op haar eigen zuster, brak haar hart. Ondanks alle fysieke en emotionele ellende zorgde Frida zelf voor haar vrolijke momenten. Ze trad haar tegenslagen tegemoet met humor en ironie. Ze beantwoordde het vreemdgaan van haar echtgenoot met diverse affaires. Met vrouwen en met andere mannen, waaronder de naar Mexico gevluchte Leo Trotzki. En ze verwerkte haar leed in haar schilderijen. Ze werd beroemd door haar smartelijke zelfportretten. Onuitwisbare indruk maken de schilderijen gemaakt na haar ongeluk, na haar miskramen, van het harnas dat haar overeind moest houden, van haar liefdesverdriet. Op 47-jarige leeftijd overleed Frida Kahlo. Haar lichaam gesloopt door de ongelukken, de morfine en de drank.

Soms te mooi
De Engelse Julie Taymor heeft het waargebeurde verhaal van Frida Kahlo prachtig verfilmd. Heel kleurrijk. Soms misschien iets té mooi. Alle kleding en meubilair komen rechtstreeks uit de winkel. Geen vlekje op te bekennen. Brandschoon. Iets te clean voor ‘echt’. Een ander kritiekpunt kan zijn dat de film, in een streven naar volledigheid, af en toe te ‘opsommend’ is. Zo is de historische uitspraak van de moeder van Frida bij het huwelijk van haar dochter met Diego ‘hier trouwt een duif met een olifant’ er nogal geforceerd tussengefrommeld. Dit alles wordt ruimschoots gecompenseerd door de schitterende beelden. En door de werkelijk fantastische vertolking van de rol van Frida door Salma Hayek. Een actrice die het wezen, de ‘ziel’ van haar personage tot in elke vezel heeft doorgrond. Ook heel sterk in de film is de verweving van het levensverhaal en het werk van Frida. Het levert magisch-realistische momenten op, waarin schilderijen tot leven komen en bewegende beelden verstillen tot een schilderij. Een ander positief punt van de film is dat niet uitsluitend wordt ingezoemd op de misère. In het Haagse Kahlo-Festival zat een voorstelling “Dead Orange Walk” waarin dat wel gebeurde. Een verschrikkelijk, stompzinnig, clichématig drama. De film trapt niet in die val. Die laat ook de blijmoedige en zinnelijke kanten van Frida’s leven zien. De al meermalen bekroonde begeleidende muziek maakt de film ‘af’.

Is Frida Kahlo zo in de belangstelling omdat ‘de mensen in haar werk hun eigen pijn en eenzaamheid’ herkennen, zoals Trotzki heeft gezegd? En is dát het waar veel mensen juist nu naar op zoek zijn? Of is een leven vol liefde en lijden, ook nog eens verbonden met kunst en revolutie, altijd interessant? Dan is het misschien geen toeval dat Julie Taymor, befaamd regisseuse van de ‘eeuwige’ Shakespeare, deze film over Frida heeft gemaakt. Een mooie film over een boeiend leven.