De weduwen willen een erkenning van onrechtmatig handelen en financiële compensatie. De weduwen dagvaarden de staat voor de executies zelf en voor het uitblijven van enig strafrechtelijk onderzoek naar de gebeurtenissen. De legerofficier onder wiens leiding het bloedbad werd aangericht, majoor Wynen, is na overleg tussen de toenmalige legercommandant en de procureur-generaal om 'opportuniteitsredenen' niet vervolgd.
Ondanks verscheidene 'spijtbetuigingen' wil de staat geen aansprakelijkheid op zich nemen. Het voornaamste argument van de staat is dat de executies verjaard zouden zijn.
De slachtoffers zijn van mening dat hiervan in dit geval geen sprake kan zijn. Vorderingen van slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog worden nog steeds in behandeling genomen. De vorderingen van de nabestaanden van de slachtoffers van het bloedbad in Rawagedeh zouden niet anders behandelt moeten worden. Bovendien kunnen oorlogsmisdaden niet verjaren.

Het bloedbad vond plaats op 9 december 1947 toen Nederlandse troepen het dorp Rawagedeh binnenvielen, op zoek naar Indonesische verzetsstrijders. Honderden burgers werden vermoord. De aanklacht is een primeur; het is de eerste keer dat de staat wordt aangeklaagd door Indonesische slachtoffers van de Nederlandse poging om de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd de kop in te drukken. De weduwen worden gesteund door het Komite Utang Kehormatan Belanda (Comité Nederlandse Ereschulden). Het comité, actief in Nederland en Indonesië, streeft naar gerechtigheid voor de slachtoffers van Nederlandse oorlogsmisdaden en erkenning door de Nederlandse regering van de begane misdaden. Om hun werk te kunnen blijven doen is het comité geheel afhankelijk van donaties. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer 13.19.28.341 tav stichting K.U.K.B.

Maurice Ferares schreef in een eerder nummer van Grenzeloos over de gebeurtenissen in Rawagedeh: Een Nederlands bloedbad