De VN hadden zich totaal niet voorbereid op de signalen die duidden op een wrede verstoring van het referendum door milities en leger. Duizenden mensen werden verjaagd en vermoord, waaronder VN-medewerkers. De VN grijpen alleen in als de grootmachten hiertoe beslissen en ook alleen dan als hun directe belangen in het geding zijn. Oost-Timor werd beschouwd als een niet al te belangrijke conflicthaard. Door de bloedige beelden die de wereld overgingen, moesten de VN wel ingrijpen. Maar zelfs voor deze beslissing werd eerst overleg gepleegd met het Indonesische regime, dat zelf verantwoordelijk is voor de crisis. De VS beperkten zich aanvankelijk nog tot het oproepen van Jakarta om de orde te herstellen. Dat Australië de hoofdmacht zal leveren voor een VN-interventiemacht moet vooral in verband gebracht worden met de angst voor vluchtelingen en met de wens van Australische bedrijven om olie-contracten af te sluiten met een nieuwe Oost-Timorese regering.
Ondanks vele interventies zijn de VN er nergens in geslaagd om de onderliggende conflicten op te lossen. Noch in Kosovo, Afrika of het Midden-Oosten. Omdat alle lidstaten, en ook de grootmachten, zich baseren op het kapitalisme zal de VN ook dit conflict niet kunnen en willen oplossen in het belang van de arbeiders en boeren. Onvermijdelijk zal blijken dat de VN ineffectief zijn, partijdig en een democratisch rookgordijn voor het najagen van kapitalistische belangen. De grootmachten zullen elke radicale beweging tegenhouden, die probeert de zaken in eigen hand te nemen, dus los van de bezitters van grond, fabrieken en mineralen. Binnen de VN wordt nu al gesproken over een verblijf in Oost-Timor voor de duur van vijf jaar en de waarschijnlijke leider van een onafhankelijk Oost-Timor - Xanana Gusmao - zou hier mee instemmen. Het door de Oost-Timorezen uitgesproken verlangen naar onafhankelijkheid dreigt te eindigen in een VN-protectoraat onder leiding van een nieuwe regionale grootmacht Australië.