Een beter moment voor dit congres had niet gekozen kunnen worden. Enkele dagen voor het referendum over de Europese grondwet kunnen de afgevaardigden aantonen dat de SP niet alleen tegen dit Europa is, maar ook een visie heeft op hoe een sociaal, democratisch en ecologisch Europa er uit zou kunnen zien.

Stap vooruit
In de inleiding op Heel de Wereld zet de congrescommissie uiteen waarom het juist nu belangrijk is dat de partij haar visie, taken en doelen op internationaal vlak verder uitwerkt. 'Het verzet tegen de neoliberale globalisering groeit. Nederland is steeds vaker betrokken bij militaire interventies en humanitaire operaties in conflictgebieden. Internationale bestrijding van terrorisme staat sinds de aanslag op het WTC hoog op de politieke agenda.'
SP’ers ondersteunden de strijd tegen apartheid in Zuid Afrika en voerden actie tegen de oorlog in Vietnam, maar van een meer uitgewerkte internationale politiek was lange tijd geen sprake. Pas de laatste jaren wordt er gewerkt aan het vormgeven van een meer coherente internationale en Europese politiek.
Heel de Wereld doet daar in het tweede hoofdstuk uitgebreid verslag van. Het is hoe dan ook een stap vooruit in de ontwikkeling van de partij dat die internationale politiek meer prioriteit krijgt, dat actieve SP-leden in de afgelopen jaren deelnamen aan de sociale fora en natuurlijk vooral ook dat er op internationaal vlak actie gevoerd wordt, zoals tegen de dienstenrichtlijn.

Analyse
Inhoudelijk beperkt Heel de Wereld zich te veel tot dat verslag en het neerzetten van een aantal – summier uitgewerkte - standpunten op het vlak van de Europese Unie, de Verenigde Naties en andere internationale instituties als het IMF, WTO en Wereldbank. De analyse van de mondiale ontwikkelingen, en vooral de betekenis daarvan voor de politiek van de SP, is al met al erg mager. En juist daarover is een grondige discussie nodig en zinvol.
De neoliberale globalisering, de concentratie van economische macht bij een klein aantal multinationale ondernemingen en de Europese eenwording hebben de speelruimte voor een linkse nationale politiek ernstig ingeperkt. Mede onder druk van het stabiliteitspact en de Lissabon agenda voeren alle Europese regeringen hetzelfde type beleid. Privatisering en verzelfstandiging van openbare voorzieningen en diensten, sanering van de overheidsfinanciën en afbraak van de sociale zekerheid. Alles onder het motto dat Europa de concurrentie moet aankunnen met de Verenigde Staten en de opkomende Aziatische economieën. De verschillen tussen de Europese regeringen met een rechtse dan wel een sociaal-democratische meerderheid zitten voornamelijk in de toon en het tempo waarmee een dergelijk beleid wordt vormgegeven.

Trendbreuk
Wat betekent dat voor de strategie van de SP om samen met GroenLinks en de PvdA bij de verkiezingen van 2007 een trendbreuk in de richting van een meer sociale politiek te forceren?
Allereerst dat het er niet alleen om zal gaan Wouter Bos zover te krijgen dat hij bereid is om naar links te kijken. De PvdA zal gedwongen moeten worden om te breken met de uitgangspunten van het neoliberale beleid waaraan ze zelf mede vorm gaf. Ze zal moeten breken met het stabiliteitspact en met de Lissabon agenda. Als een linkse regering daar niet toe bereid is kun je van een werkelijk trendbreuk niet spreken.
Zo'n trendbreuk is alleen mogelijk door versterking van de machtsvorming van onderop. Machtsvorming van het type ‘2 oktober’. Machtsvorming van onderop in internationaal en Europees verband. De demonstratie tegen de dienstenrichtlijn in Brussel is een voorbeeld van hoe dat zou kunnen.
Om echt voet aan internationale bodem te krijgen zou de SP aansluiting moeten zoeken bij de meest radicale krachten op het Europese politieke toneel. De partijen en organisaties van Europees Antikapitalistisch Links, waarin bijvoorbeeld de Rood-Groene Alliantie in Denemarken, het Portugese Links Blok en de LCR in Frankrijk samenwerken om op internationaal vlak te komen tot een breed, radicaal democratisch en antikapitalistisch alternatief voor groenen en sociaal-democraten.