Er waart een spook door Europa, het spook van de eurocrisis. Landen dreigen failliet te gaan, banken om te vallen, de waarde van de pensioenfondsen weg te smelten en de eurozone uit elkaar te vallen. Het is fase rood in Europa, zo wordt ons van alle kanten voor gehouden. Politici, economen en andere commentatoren die eerst jaren de omvang van de crisis gebagatelliseerd hebben luiden nu de noodklok. Dezelfde 'deskundigen' die een paar maanden geleden nog beweerden dat de economie weer in de lift zat en die een paar jaar geleden met evenveel stelligheid wisten te beweren dat wij in Europa helemaal niet geraakt zouden worden door de toen nog tot de VS beperkte financiële crisis, luiden nu de noodklok.

En laten we duidelijk zijn: dit keer hebben ze gelijk. We maken nu het begin mee van een zeer ernstige crisis die al miljoenen Europese burgers met name in Griekenland, Spanje, Portugal en Ierland tot armoede heeft gebracht en dreigt dat met nog vele miljoenen meer te doen. Maar het is niet zoals de 'deskundigen' beweren een nieuwe crisis. Het is niets meer en niets minder dan een voortzetting van de crisis die in 2007 begon met de Amerikaanse hypotheekcrisis, uitgroeide tot een wereldwijde financiële crisis en vervolgens een wereldwijde economische crisis werd. En die nu onder andere de gedaante aanneemt van een landencrisis en een crisis van de eurozone.

Vanaf 2007-2008 is er niets anders gedaan dan de crisis verschuiven, zonder iets aan de oorzaken ervan te doen. Toen de banken dreigden om te vallen werden er miljarden uitgetrokken om het financiële stelsel overeind te houden, zonder dat er iets wezenlijks aan het functioneren van de financiële sector werd veranderd. De kosten van het redden van de banken en van de economische crisis worden nu verhaald op de bevolking. De Grieken moeten bloeden en de overige Europese belastingbetalers moeten garant staan om te voorkomen dat met name Duitse en Franse banken verlies leiden op hun leningen aan Griekenland.

De constante factor de afgelopen jaren is de macht van de financiële markten. De enige doelstelling van de beleidsmakers is het tevreden stellen van de markten. 'Europa moet orde op zake stellen', 'Europese leiders moeten daadkracht tonen', wordt er geroepen, maar daarmee wordt niet bedoeld dat de financiële markten beteugeld moeten worden, daarmee wordt niet bedoeld dat nu maar eens tegen banken moet worden gezegd dat zij een probleem hebben als zij op grote schaal geld uitlenen aan landen die dat niet terug kunnen betalen.. En dat als de hele banksector rot is, het tijd is om daar eens keihard in te grijpen door het nationaliseren en onder democratische controle plaatsen van die hele sector. En dat die miljarden die multinationals dankzij belastingontduiking als oorlogskas achter de hand hebben en die ze nu met een truc (waarbij ze zelf een bankvergunning krijgen) veilig bij de Europese Centrale Bank mogen stallen wel nuttiger gebruikt kunnen worden dan voor het overnemen van nog meer bedrijven om hun winsten nog verder op te voeren. Nee, dat wordt er allemaal niet mee bedoeld.

Wat er bedoeld wordt is dat de bevolking effectiever onder druk gezet moet worden om links om of rechtsom te betalen voor de crisis, opdat de winsten van de banken en de multinationals gegarandeerd blijven. Het spook van de eurocrisis wordt op allerlei manier ingezet om dat te helpen realiseren. Aan ons om dat spook in zijn reële gedaante neer te zetten. Niet als het product van de Griekse of Zuid Europese corruptie of spilzucht. Maar als het resultaat van de ongeremde hebzucht van de kapitaalsbezitters en vooral van een systeem dat daar in dienst van staat.