Dit is een oproep. Een oproep tot bezinning, tot wijsheid, tot empathie, een oproep tot verzoening. Wij, ondertekenaars van deze brief, zijn bezorgd over het besluit van het partijbestuur van de SP om jongerenvereniging ROOD (voorlopig) buiten spel te zetten en een aantal leden van ROOD het partijlidmaatschap te ontnemen. Nota bene één van die leden werd 22 november met 75% van de stemmen tot voorzitter van ROOD verkozen. Kort daarna is de steun voor ROOD vanuit de moederpartij, ook financieel, opgeschort. In onze ogen is dit een onwenselijke escalatie.
Jongeren zijn essentieel voor een politieke beweging. Ze brengen elan, energie en ideeën binnen, ze zijn zeer actie-bereid, en misschien nog wel het belangrijkste: veel drijvende krachten in de SP hebben hun wortels in de kweekvijver die ROOD altijd geweest is.
Dat wil niet zeggen dat er geen conflicten kunnen ontstaan. Het partijbestuur constateert dat zich binnen ROOD groepen en platforms hebben ontwikkeld die communistisch gedachtegoed aanhangen. Bepaalde opvattingen zouden in de ogen van het partijbestuur strijdig zijn met het beginselprogramma. Centraal staat de (vruchteloze) discussie of er sprake is van de vorming van een partij binnen de partij.
Sommige landelijke partijen geven meer ruimte aan hun jongerenorganisatie dan de SP. Met een gelijkwaardige relatie tussen de partij en de verwante jongeren. Altijd in goed overleg, nooit op basis van gezag. Jongeren zijn meer dan alleen hulptroepen voor uitvoering van wat de partij heeft bedacht – hun rol is juist om voor de troepen uit te lopen. Zo zouden we ook de relatie tussen SP en ROOD kunnen organiseren, tot wederzijds voordeel.
De relevante vraag is hoeveel bloemen de moederpartij werkelijk wil laten bloeien binnen de eigen jongerenorganisatie. Er is niks mis mee om allerlei links gedachtengoed tegen het licht houden en te bekijken wat afgestoft of eigentijdser gemaakt kan worden om de huidige ongelijkheid in de wereld te lijf te gaan. Maar je moet elkaar wel blijven zien, horen en vertrouwen. En dat heeft soms onderhoud nodig.
Wij roepen daarom het partijbestuur op om zo spoedig mogelijk in gesprek te gaan met ROOD en te de-escaleren. Daarmee wordt tegemoet gekomen aan de oproep van ROOD van 27 november, waarin gesproken wordt over “nieuwe hoop voor een gezamenlijke oplossing”. Op die manier wordt ook de toezegging van voorzitter Jannie Visscher aan partijleden van 24 november in praktijk gebracht, namelijk “een nader gesprek met ROOD over de ontstane situatie”. Dat nadere gesprek kent ons inziens maar één agendapunt: de weg naar verzoening!
Wil je openbaar onder de oproep? contacteer dan de betrokken contactpersonen. https://spvoorrood.nl/
Ooit was de SP een behoorlijk
Ooit was de SP een behoorlijk succesvolle actiebeweging. Tot iemand binnen de gelederen van deze van oorsprong Marxistisch-Leninistische groep van fanatiekelingen op het onzalige idee kwam om de bakens te verzetten. De actiegroep schoof in de richting van de sociaal-democratische gedachte en richtte haar blik op stoeltjes in gemeenteraden om vervolgens in provincies regulier aan het woord te komen en uiteindelijk zelfs de Tweede en Eerste Kamer te gaan opvullen. Een langzame maar zekere ontwikkeling naar wat uiteindelijk niet veel meer dan een getuigenispartij zal zijn, worstelend met haar identiteit.
Dat doen ook de jongeren binnen de partij en dat heeft geleid tot conflicten met de SP jongerenbeweging “Rood” en intussen ook tot royementen. Bestaat er bij de senioren dan zo weinig begrip voor de hang naar dat oude actievoeren? Het zou eerder een signaal moeten zijn dat deze tot de kantlijn van de marge gedoemde politieke partij terug zou moeten naar haar roots om nog van enige wezenlijke betekenis te zijn. De organisatie is er nog, de aanhang idem dito. Straks, als de SP uiteindelijk zal zijn geminimaliseerd, is het te laat, zijn de krachten letterlijk en figuurlijk weggestroomd.
Illustratief voor die te verwachten ontwikkeling is, of beter was, de gang van zaken met de SP in mijn vorige woonplaats Dongen. De plaats kenden in de jaren zeventig en tachtig een zeer actieve Socialistische Partij die bijna dagelijks in de bres sprong voor in de knel geraakte huurders, achterstallig onderhoud aan de kaak stelde en anderszins opkwam voor de sociaal zwakkere inwoners. Tot ook in Dongen de SP koos voor de politieke richting en in de raad terecht kwam met een paar zetels. Sterker; zo’n tien jaar geleden mocht de SP zelfs een wethouder leveren.
Dit politiek avontuur was van korte duur. De betreffende wethouder, bij wie actie voeren meer in het bloed zat, had al snel onvoldoende energie om zich ook met het vaak saaie papierwerk bezig te houden en bovendien ontbrak het hem aan voldoende steun en feedback bij de achterban, die ook liever de straat op ging dan aan de vergadertafel aan te schuiven. De wethouder gaf er na een paar maanden de brui aan. Intussen bleek het enthousiasme tot actievoeren ook dodelijk ingezakt en korte tijd later ging de SP Dongen ter ziele.
Dit proces is bezig zich ook landelijk te voltrekken. Waarom is de SP geen actiebeweging gebleven om van daaruit druk op de politiek te zetten? Vrijwel zeker had de partij daarmee meer bereikt dan nu in de beide Kamers, het goede werk van o.a. Rinske Leijten cs. daarbij zeker niet vergetend. Waarschijnlijk had een goede, strijdvaardige actiebeweging zelfs de teloorgang van links in de Nederlandse politiek kunnen voorkomen. De diverse organisaties die in de zeventiger en tachtiger jaren door de SP uit de grond zijn gestampt, bewezen hun nut en genereerden veel sympathie voor de SP. Inmiddels zijn ze allemaal ter ziele of slapende; Voorkomen is Beter, de Bond voor Huurders en Woningzoekenden, het Milieuactiecentrum Nederland en “Ons Medies Centrum”.
De SP zou er verstandig aan doen het geluid van de jongeren serieuzer te nemen en weer die weg van luis in de pels van de samenleving in te slaan. In de pels van de politiek zal het een doodlopende straat zijn.
Henk Witte
(staat als column op konfrontatie)
Reactie toevoegen