Steun de revolutie van het Syrische volk – Nee tegen buitenlandse interventie!

Door Revolutionaire Socialisten (Egypte), Linkse Revolutionaire Stroming (Syrië), Unie van Communisten (Irak), Socialistisch Forum (Libanon), Al-Mounadil-a (Marokko), Ligue de la Gauche Ouvriére (Tunesië)

Meer dan honderdduizend mensen werden gedood, honderdduizenden verwond en gehandicapt, miljoenen mensen zijn op de vlucht binnen en buiten Syrië.

 

 

Steden, dorpen en buurten werden geheel of gedeeltelijk vernietigd met allerlei soorten wapens, zoals oorlogsvliegtuigen, scud-raketten, bommen en tanks, allemaal betaald met het zweet en bloed van het Syrische volk. Dit gebeurde onder het voorwendsel het moederland te verdedigen en een militair evenwicht te bereiken met Israël (wiens bezetting van Syrische grond in feite werd beschermd door het Syrische regime, dat steeds faalde de voortdurende agressie door Israël te beantwoorden.)

En toch, ondanks de enorme verliezen en de rampen waarvan alle Syriërs het slachtoffer werden, voelde geen enkele internationale organisatie of belangrijk land – of zelfs een minder belangrijk – de nood praktische solidariteit te organiseren of de Syriërs te steunen in hun strijd voor de meest elementaire rechten, menselijke waardigheid en sociale rechtvaardigheid.

De enige uitzondering waren een aantal Golfstaten, meer specifiek Quatar en Saoudi-Arabië. Echter, hun doelstelling was de aard van het conflict te controleren en het in een sektarische richting te sturen, daarbij de Syrische revolutie te vervormen en te pogen deze af te breken, een reflectie van hun diepe angst dat de vlam van de revolutie ook hen zou bereiken. Dus steunden ze de meest obscure takfiri (islamitische jihadisten) groepen, uit alle hoeken van de wereld, om een groteske visie van heerschappij gebaseerd op de islamitische sharia op te leggen. Deze groepen zijn keer op keer betrokken in verschrikkelijke bloedbaden tegen Syrische burgers die tegen hun repressieve maatregelen en agressieve opstelling in de streken onder hun controle opkwamen, zoals recent nog het geval was in de dorpen van het platteland rond Latakia.

Een groot blok vijandige krachten, vanuit de hele wereld, spant samen tegen de revolutie van het Syrische volk, een revolutie die uitbrak in tandem met de opstanden die afgelopen drie jaar in een groot deel van de Arabische regio en de Maghreb uitbraken. De volksopstanden wilden een einde maken aan een geschiedenis van bruutheid, onrechtvaardigheid en uitbuiting, en het recht op vrijheid, waardigheid en sociale rechtvaardigheid afdwingen.

Dit stootte echter niet enkel op de brute lokale dictaturen, maar ook op het gros van de imperialistische machten, die proberen de diefstal van de rijkdommen van ons volk te bestendigen, en van de diverse reactionaire klassen en machten in de regio en de omliggende landen.

Wat Syrië betreft, bestaat de alliantie die vecht tegen de revolutie van het volk uit een hele reeks reactionaire sektarische krachten, met Iran en religieuze milities uit Irak op kop en, tot spijt van velen, de aanvalskracht van Hezbollah, dat verdrinkt in het moeras van het verdedigen van een intens corrupt en crimineel dictatoriaal regime.

Deze onfortuinlijke situatie heeft ook een belangrijk deel van de traditionele Arabische linkerzijde van stalinistische oorsprong getroffen, in Syrië zelf, maar ook in Libanon, Egypte en de rest van de Arabische regio – en wereldwijd - die duidelijk positief bevooroordeeld is tegenover de vuile alliantie rond het regime van Assad.

Dit wordt gerechtvaardigd door het regime voor te stellen als een 'standvastig' regime, of zelfs een dat 'zich verzet' tegen het imperialisme, ondanks zijn lange geschiedenis – in feite sinds het aan de macht is - van bescherming van de zionistische bezetting van de Golan-hoogte, doorlopende bloedige onderdrukking van verschillende groepen die zich verzetten tegen Israël (of het nu Palestijnse of Libanese of Syrische) organisaties waren, en haar passiviteit en onderdanigheid, sinds de oorlog van oktober 1973, tegenover de Israëlische agressies op Syrisch grondgebied. Deze bevooroordeeldheid van een deel van de linkerzijde zal serieuze gevolgen hebben op hoe gewone Syriërs tegenover links in het algemeen zullen staan.

De VN en de Veiligheidsraad in het bijzonder waren niet in staat de misdaden van een regime te veroordelen dat door het Syrische volk voortdurend en vreedzaam verworpen werd gedurende meer dan zeven maand, terwijl intussen de kogels van de scherpschutters en shabbiha (milities in dienst van het regime) de ene betoger na de andere neerschoten, dag in dag uit, en terwijl de meest invloedrijke activisten werden gearresteerd en onderworpen aan de ergste foltering, en in de gevangenissen en detentiecentra werden geliquideerd. Heel die tijd bleef de wereld oorverdovend stil...

Die situatie veranderde weinig nadat het revolutionaire volk besliste de wapens op te nemen en het verschijnen van wat bekend werd als het Vrije Syrische Leger (VSL) – wiens officieren en soldaten grotendeels uit het reguliere leger kwamen. Dit leidde tot een verschrikkelijke escalatie van de misdaden door het regime.

Het Russische imperialisme, de belangrijkste bondgenoot van het Baathistische regime in Damascus, waaraan het alle soorten steun verleent, blijft op de uitkijk om elke poging deze misdaden te veroordelen in de Veiligheidsraad, te blokkeren. De VS aan de andere kant zien geen probleem in het voortbestaan van de status quo, met alle overduidelijke gevolgen en de vernietiging van het land die er uit voortvloeit. Dit ondanks de dreigementen en intimidatie die de VS-president hanteert elke keer iemand in de oppositie de kwestie van het gebruik van chemische wapens door het regime opwerpt, tot en met de recente escalatie, toen er ineens een 'rode lijn' werd overschreden.

Het is duidelijk dat Obama, die de indruk geeft dat hij zijn dreigementen wil doorzetten, zich zou generen zou hebben als hij dat niet zou doen. Dat zou immers niet alleen zijn geloofwaardigheid beschadigen, maar ook het imago van de machtige en arrogante staat die hij leidt ten overstaan van de volgzame Arabische landen en de rest van de wereld beschadigen.

De nakende aanval op de Syrische strijdmacht wordt in essentie door de VS geleid. Echter, dit gebeurt met de ondersteuning en medewerking van geallieerde imperialistische landen, zelfs al wordt de operatie ditmaal niet gerationaliseerd door de gewoonlijke farce, bekend als 'internationale legitimiteit' (namelijk beslissingen van de VN die nog steeds representatief is voor de belangen van de grootmachten, of die nu in conflict of in alliantie zijn met elkaar, afhankelijk van de omstandigheden, meningsverschillen en evenwichten tussen hen). Anders gezegd: de VS zal niet wachten met een aanval op een beslissing van de Veiligheidsraad vanwege van het verwachte Russisch-Chinese veto.

Helaas gokken velen in de Syrische oppositie op deze interventie en de positie van de VS in het algemeen. Zij geloven dat dit hen een opening zal bieden om de macht te grijpen, en daarbij de beweging van de massa's en hun onafhankelijke beslissing te passeren. Het hoeft dan ook niet te verrassen dat de vertegenwoordigers van deze oppositie en van het VSL niet aarzelden om informatie te geven aan de VS over mogelijke doelwitten voor de aanval.

In elk geval zijn wij het eens over het volgende: de westerse imperialistische alliantie zal verschillende posities en essentiële delen van de militaire en civiele infrastructuur in Syria aanvallen (met een groot aantal slachtoffers tot gevolg, zoals gewoonlijk). Echter, zoals ze zelf al aankondigden, zullen de aanvallen niet als bedoeling hebben het regime omver te werpen. De aanvallen zijn louter bedoeld om, in Obama's woorden, de huidige Syrische leiding te treffen en om, na al de dreigementen over het gebruik van chemische wapens, het gezicht te redden van de VS. De bedoeling van de VS-president de Syrische leiding te straffen, vloeit op geen enkele manier voort uit Washington’s solidariteit met het lijden van de kinderen die in de slachtpartijen van Ghouta omkwamen, maar enkel uit het vasthouden aan wat Obama de 'essentiële belangen' van de VS en haar binnenlandse veiligheid noemt, en de belangen en de veiligheid van Israël. Het Syrische leger en zijn regionale bondgenoten, geleid door het Iraanse regime, zullen waarschijnlijk niet genoeg moed hebben om de dreiging van hun leiders, dat een westerse aanval op Syrië de hele regio in brand zal zetten, waar te maken. Maar deze optie blijft mogelijk, als een ultieme optie met catastrofale gevolgen.

De komende aanval van het westers imperialisme heeft geenszins tot doel de Syrische revolutie ook maar in het minst te steunen. Ze is er op gericht Damascus naar de onderhandelingstafel te dwingen, Bashar al-Assad toe te staan naar de achtergrond te verdwijnen, en tegelijk het regime in stand te houden. Tegelijkertijd willen de VS de positie van het Amerikaanse imperialisme versterken tegenover het Russische in het toekomstige Syrië.

Hoe meer diegenen die deelnemen aan het voortdurende volksmobilisaties – diegenen die meer bewust zijn, principes hebben, en zich inzetten voor de toekomst van Syrië en haar volk - zich bewust zijn van deze feiten, hun gevolgen en resultaten, en hiernaar handelen, hoe meer dit er toe zal bijdragen het Syrische volk te helpen een echte revolutionaire leiding op te bouwen.

In het proces van een vastberaden strijd gebaseerd op de huidige en toekomstige belangen van hun volk, zou dit een radicaal programma voortbrengen dat in overeenstemming is met deze belangen, een programma dat kan verdedigd en in de praktijk worden gebracht op de weg naar de overwinning.

Nee tegen elke vorm van imperialistische interventie, zowel door de VS als door Rusland.

Nee tegen elke vorm van reactionaire sektarische interventie, zowel door Iran als de Golfstaten gebeurt.

Weg met alle illusies in de komende militaire interventie door de VS.

Breek de wapendepots open voor het Syrische volk en haar strijd voor vrijheid, waardigheid en sociale rechtvaardigheid.

Voor een vrij en democratisch Syrië. Weg met de dictatuur van Assad en elke andere dictatuur.

Leve de revolutie van het Syrische volk!

Een gemeenschappelijke verklaring van de Revolutionaire Socialisten (Egypte) – Linkse Revolutionaire Stroming (Syrië) – Unie van Communisten (Irak) - Al-Mounadil-a (Marokko) - Socialistisch Forum (Libanon) – Ligue de la Gauche Ouvriére (Tunesië)

 

Deze verklaring verscheen oorspronkelijk op Al MansourAl Mansour. Nederlandse vertaling: Thomas Weyts

Tags
Dossier
Soort artikel
Reactie van:

rob lubbersen

vr, 09/06/2013 - 22:47

Eindelijk een eerlijke, volwassen en intelligente opstelling in dit uiterst ingewikkelde conflict in en om Syrië. Is er een mogelijkheid de opstellers te steunen?

Reactie van:

P. Heuvink

wo, 10/16/2013 - 20:46

Krachtig betoog. Het wordt tijd dat Assad van het politieke toneel verdwijnt. De Syrische oppositie vedient hoe dan ook steun in haar pogingen het dictatoriale regime omver te werpen.

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop