Tijdens haar eerste jaar werd de LPP lid van het Comité voor een Arbeiders Internationale (CWI-CIO), de LPP heeft dit comité daarna verlaten. In 2004 werd de LPP permanente waarnemer bij de vergaderingen van de leiding van de IVde Internationale.
De LPP maakt vandaag deel uit van het Coördinatie comité van de progressieve partijen in Pakistan. De militanten van de LPP zijn actief in het opbouwen van andere netwerken zoals het Comité tegen de oorlog (1991) en de Alliantie tegen de privatiseringen (2005).
In een land waar de actieve tegenstanders van elk socialistisch perspectief talrijk zijn, en waar sommigen weigeren naar elkaar te luisteren, denken we dat het belangrijk is te leren samenwerken.
We geven duidelijk onze mening te kennen en zelfs wanneer we niet akkoord gaan met anderen, werken we aan het behoud van goede onderlinge relaties.
Bijna alle huidige leiders van de LPP, ook de vrouwelijke kameraden, hebben onder Musharraf in de gevangenis gezeten omwille van hun engagement in de strijd voor democratische rechten en voor de rechten van arbeiders en boeren.

Onafhankelijkheid van de sociale beweging en internationale solidariteit
In tegenstelling tot de traditionele linkse partijen die massaorganisaties onder controle van de partij hebben opgebouwd, heeft de LPP zich vanaf het begin tot doel gesteld te helpen bij de opbouw van onafhankelijke sociale bewegingen en van arbeiders en boeren organisaties. Zo is er geen vakbond die afhangt van de LPP. Integendeel, wij hebben de uitbouw van de Nationale Vakbondsfederatie (NTUF), opgericht in 1998, gesteund.
De LPP heeft ook geholpen bij het samenbrengen van 22 boeren organisaties op basis van een gemeenschappelijk platform en zo kwam het Coördinatiecomité van boeren van Pakistan (PPCC) tot stand. De LPP heeft vanaf 2000 de opbouw van het Netwerk tot hulp aan werkende vrouwen (WWHL) gesteund.
De LPP maakt deel uit van de antiglobalisering beweging en heeft meegewerkt aan de mobilisaties en internationale anti-imperialistische betogingen. Onze militanten namen deel aan de uitbouw van het Pakistaanse Sociaal Forum en aan de organisatie, in 2006 van het Wereld Sociaal Forum in Karachi.

Politieke ruimte heroveren
We hielden ons vijfde congres op 27-29 januari 2010. Voor het eerst werd dit congres afgesloten met een massa meeting. Twee bewegingen van arbeiders en boeren werkten voor deze gebeurtenis met ons samen, in de hoop de grootste bijeenkomst van de linkse krachten in de provincie Pundjaab te realiseren.
De rechte religieuze partijen geven hun totale steun aan gewelddadige acties van religieuze fanatici, acties die gevoerd worden onder het voorwendsel van de “strijd tegen het imperialisme”. De dagelijkse aanvallen van onbemande US-vliegtuigjes (drones) leveren aan die fanatici de perfecte politieke rechtvaardiging voor hun acties. De politieke ruimte voor progressieven is ineen geschrompeld door het conflict tussen de rechtse partijen in dienst van de rijken en de religieuze fundamentalisten. Het congres van de LPP en de massaconferentie van arbeiders en boeren zijn een poging om een deel van die ruimte te heroveren. Het is maar een begin. De massamobilisaties van de arbeidersklasse zullen haar stem versterken en haar helpen rechts te betwisten.

Groeiende invloed van links
Twee dagen lang heeft het Vijfde Congres van de LPP bijgedragen tot het vooruithelpen van het revolutionair proces in Pakistan. Kameraden uit verschillende tradities en stromingen kwamen samen om te discussiëren over de opbouw van een massapartij van arbeiders, onafhankelijk van de invloed van de kapitalisten en de feodalen. Dit was de uitdrukking van de groeiende invloed van een nieuwe linkerzijde in Pakistan. Meer dan 140 afgevaardigden en enkele waarnemers, vertegenwoordigden de 7263 leden van de LPP. Zij gingen dieper in op de politieke en organisatorische aspecten van de partij.

De afgevaardigden ontvingen solidariteitsboodschappen van de IVde Internationale, van de LCR van Japan, de Cubaanse KP, de NPA uit Frankrijk, de ISO uit de USA, de Indiase KP (m.-l.), de Vereniging van onafhankelijke juristen van Groot-Brittannië, de Australische RSP, het consumenten actiecomité van Pakistan, de groep van solidariteit met de volkeren van Zuidoost Azië uit Toronto, en anderen.
De internationale discussie werd ingeleid door een rapport van Farooq Tariq, hij besprak de grondoorzaken van de internationale crisis van het kapitalisme, van de ecologische crisis en van de imperialistische bezetting van Irak en Afghanistan. Hij besprak de toestand van de klassenstrijd en haar perspectieven. Hierbij legde hij de nadruk op de rol van de vrouwen en op de noodzaak van het versterken van internationale banden als noodzakelijk element voor een toekomstige revolutie. Arif Afghani kwam tussen namens de Afghaanse revolutionaire organisatie van de arbeid (ALRO), hij legde de nadruk op de verslechtering van de sociale en economische toestand van de Afghaanse massa’s. Dipankar Bhattacharya, secretaris-generaal van de Indiase KP (m.-l.) richtte zich tot het congres met de volgende boodschap: “zowel in India als in Pakistan moet de linkerzijde weerstand bieden aan de imperialistische opvattingen en onophoudelijk werken aan de vrede, de samenwerking en de bilaterale vriendschap”.

Historische bijeenkomst van arbeiders en boeren
Op 29 januari werd een internationale conferentie van arbeiders en boeren gehouden in Faisalabad, derde stad van Pakistan. Ze werd gezamenlijk georganiseerd door de Labour Qaumi Movement (LQM) en de Anjaman Mozareen Punjab (een huurdersvereniging). De leiders van deze twee bewegingen hadden voordien als afgevaardigden deelgenomen aan het congres van de LPP. Tijdens de twee weken voor deze conferentie, was heel de stad versierd met de rode vlaggen van de LPP en van de LQM. Drieduizend boeren kwamen in stoet aan vanuit het platteland, gekleed in traditionele klederdracht en met Dhool Damaka tamboeren.

Succes over heel de lijn
Een grote conferentie organiseren onder de dagelijkse zelfmoord- en bomaanslagen was een hele uitdaging. Het was ook een symbool voor de onderdrukte klassen dat ze zich kunnen verenigen en dat ze op hun eigen leiding kunnen rekenen. Behalve voor religieuze bijeenkomsten, was het heel lang geleden dat er zoveel arbeiders en boeren in de Pundjaab waren samen gekomen. Tienduizend mensen namen aan de conferentie deel en vele lokale sympathisanten waren niet gekomen uit schrik voor aanslagen.
De twee voornaamste ordewoorden van de conferentie gingen over een sociale zekerheidskaart voor alle industriearbeiders en over de garantie van het eigendomsrecht van de boeren die werken op de militaire boerderijen. De slogans spraken over solidariteit en revolutie: “ Arbeiders aller landen, verenigt U!”, “Weg met het kapitalisme en het feodalisme!”, “ Neen aan het IMF en de Wereldbank!”, “ Weg met het Amerikaans imperialisme!”, “ Neen aan de aanvallen met onbemande vliegtuigen, neen aan het religieus fundamentalisme!”, “Voor een vreedzaam en democratisch Pakistan!”, “ Gelijke rechten voor de vrouw!”.
De eis van een minimum maandloon van 15.000 roupies (130 €) in alle fabrieken werd gesteld. Er werd aangekondigd dat ze zullen deelnemen aan de plaatselijke verkiezingen in Faisalabad en andere steden. De wreedheden die begaan werden door de militairen in Baloutchistan werden veroordeeld en het volk van Baloutchistan dat strijdt tegen uitbuiting en onrecht, werd verzekerd van de solidariteit van de conferentie. Tot slot werd er geëist dat de mensen die verdwenen zijn, zouden terug gevonden worden.

Hernieuwing van de proletarische identiteit
In de besluiten werd gesteld dat men de onderlinge twisten beu was tussen de Pakistaanse Volkspartij, PPP (1) en de musulmaanse Nawaz Liga. Die twee partijen twisten enkel over hoe ze onderling hun overheersing verdelen om zo hun statuut van geprivilegieerden te behouden. De sprekers benadrukten het belang van een onafhankelijke politiek ten opzichte van deze partijen van de rijken waarbij een verbond tussen arbeiders en boeren een praktisch alternatief biedt.

Alle deelnemers maakten een positieve balans op van de conferentie, ze toonde hoe de eenheid de krachtsverhoudingen verbetert. “We voelen dat de kracht van de arbeidersklasse de maatschappij kan veranderen. Nu dit ons gelukt is, kunnen we nog veel meer doen om de arbeiders te ondersteunen”, zo luidde de commentaar van Rana Tahir van de LQM, na afloop.

* Farooq Tariq is woordvoerder van de LPP, Arbeiderspartij van Pakistan

1.De Pakistaanse Volkspartij (PPP) werd in 1967 opgericht door Zulfikar Ali Bhutto, hij komt uit een familie van grootgrondbezitters en heeft die partij geleid tot aan zijn executie in 1979. In februari 2008 vormde de PPP met de musulmaanse Nawaz Liga een coalitieregering die generaal Musharraf dwong af te treden als president van de islamitische Pakistaanse Republiek in augustus 2008. De PPP is lid van de socialistische Internationale, het is een cliëntelistische partij die een politiek ten gunste van de feodalen en van de grote Pakistaanse bourgeoisie voert.
2.De musulmaanse Nawaz Liga is een rechts conservatieve en islamitische partij, ze komt voort uit de moslim Liga die de traditionele islamitische partij was in India onder de Britse overheersing. De moslim Liga verdedigde een Islamitische staat en ligt aan de oorsprong van de vorming van Pakistan in 1947.