In de echte wereld gaat het niet zo goed met de revoluties. Die van de 21e eeuw zijn tamelijk weerzinwekkend, zoals die in het gebied van de Islamitische Staat. De revoluties van de 20e eeuw zijn of inmiddels ongedaan gemaakt, zoals in Rusland, of verloederd, zoals in China, of zieltogend, zoals op Cuba. Geen prettig gebeuren voor een ieder die een radicale omwenteling voorstaat in een wereld die nog altijd barst van armoede en onrecht. Op het filmdoek is het anders! In The Hunger Games – Mockingjay Part 1 wordt uit een ander vaatje getapt. Daar is de revolutie begonnen!

Aanmodderfakker

Eerst nog even iets over een andere film. Over Aanmodderfakker. Een Nederlandse film die waarschijnlijk heel wat beter aansluit bij de tijdgeest dan The Hunger Games. Een film die al drie Gouden Kalveren in de wacht sleepte: één voor de beste mannelijke hoofdrol, één voor het beste scenario en het topkalf voor de beste Nederlandse film van 2014. Het is ook zeker een zeer genoeglijke film. Over een slampamper, Thijs,  van 32 jaar, die zijn studielening besteedt aan drank en tabak en verder leeft op de kliekjes van zijn moeder die hij in tupperware-bakjes meesleept naar zijn verslonsde kamer. Gijs Naber vertolkt deze rol van Thijs op sublieme wijze. Dat ene gouden kalf is terecht bij hem beland. Het leven van Thijs verandert wanneer hij de 16-jarige oppas van zijn zus leert kennen. Lisa, gespeeld door Roos Wilting, brengt uiteindelijk toch wat meer pit en ambitie in Thijs' bestaan. Een aardig gegeven en met veel vaart en humor vlot in beeld gebracht.

Postmodern

In diverse interviews heeft de regisseur van Aanmodderfakker Michiel ten Horn aangegeven dat hij bij het maken van de film 'dicht bij zichzelf is gebleven'. In Cineville zegt hij o.a.: 'Ik zal altijd maken wat ik zelf mooi vind. Meerdere malen bezweert hij niét voor de centen, het geld of de commercie te werken. Zo vaak, dat je er bijna wat van gaat denken. Wat Michiel in ieder gevál niet doet, dat is filmen over of voor een groots ideaal. Lisa wil graag zielige zeeschildpadjes redden, dat is het wel zo'n beetje. De rest van de wereld anno 2014, met zijn crises, IS, ebola, milieurampen blijft volkomen buiten beeld. Aanmodderfakker is een postmoderne film bij uitstek. Geen grote verhalen, geen grote idealen, geen politiek en maatschappijkritiek. In plaats daarvan veel aandacht voor kleinmenselijke alledaagse dingen, relaties, emoties, persoonlijke ambities. Het contrast met The Hunger Games – Mockingjay Part 1 kon bijna niet groter zijn. Deze derde film in de serie The Hunger Games doet júist Grote Zaken.

Authentiek

Na twee hunger games te hebben overleefd sluit Katniss Everdeen (Jessica Lawrence) zich aan bij de rebellen in de republiek Panem. Die games waren eigenlijk bedoeld als dodelijke 'brood en spelen' om het volk van Panem rustig te houden. Maar ze zijn daarentegen uitgelopen op een wekroep tot revolutie. En Katniss, als overlever en heldin van de games, wordt spreekbuis van de opstand. Haar symbool is de spotvogel of spotgaai, de mockingjay, die komt te staan tegenover de adelaar in het wapen van de republiek. De revolutie wordt authentiek uitgewerkt. Het gaat om een beweging van 'het proletariaat' tegen een elite van uitbuiters en onderdrukkers onder leiding van de dictator Snow (Donald Sutherland). Verlenging van de arbeidstijd met twee uur per dag en het wreed afslachten van gewonde opposanten zijn olie op het vuur van de revolutie. Die revolutie is overigens bepaald geen feest. Zoiets vergt offers. Dat plaatst Katniss en haar medestrijders voortdurend voor dilemma's. Als je moet kiezen tussen het belang of zelfs het leven van één geliefde (Peeta) en het lot van de opstand, wat doe je dan? En is die revolutie, met al dat onvermijdbare leed, alle dood en verderf wel waard? Gaan de idealen waarvoor je vecht, vrijheid en medemenselijkheid, niet teloor door de eisen die de strijd stelt? Wil je daarvoor nog wel als uithangbord dienen?

Inspiratie

Alle belangrijke kwesties komen in Mockingjay Part 1 aan de orde. Het is een behoorlijk serieuze film. Erg mooi in beeld gebracht, met natuurlijk spectaculaire acties in desolate landschappen van vernietigde steden. En met onovertroffen acteerwerk, niet alleen van Jessica Lawrence en Donald Sutherland, maar ook van Philip Seymour Hoffman (zijn allerlaatste film!), Juliana Moore, Woody Harrelson, Josh Hutcherson, Willow Shields en Liam Hensworth. En met een schitterend door Katniss gezongen The Hanging Tree, een lied dat als herkenningsmelodie van de revolutie zowel weemoed als een vastberaden verlangen naar een betere toekomst doet klinken. Het maakt The Hunger Games – Mockingjay Part 1 tot een film om van te genieten, om over na te denken en tot een bron van inspiratie.