De huidige crisis begon op 13 december, met een gewapend aanval op het Indiase parlement waarbij 14 mensen gedood werden. Het had nog erger kunnen zijn want het doelwit waren de leden van het parlement die op dat moment aan het vergaderen waren. Bewakers verijdelden de aanval op de parlementariërs, waarbij zes bewakers en vijf terroristen de dood vonden.
Volgens de Indiase regering werden de aanvallers, moslim-fundamentalisten van het Lashkar Tajaba (Heilige Leger) en Jaish Mohammed (Leger van de Profeet Mohammed), gesteund door de Pakistaanse veiligheidsdienst en was het hun bedoeling de hele politieke leiding van India uit te roeien. Volgens de Pakistaanse regering en media ging het daarentegen om een complot van de Indiase veiligheidsdienst RAW.

Naar een ramp
Beide regeringen liggen al langer op ramkoers. Aan beide kanten wordt oorlogszuchtige taal gebezigd. India heeft de 'Vriendschap'-busdienst tussen Delhi en Lahore geschrapt – een stap die zelfs tijdens de Kargil-oorlog in juni 1998 niet werd genomen. Waarschijnlijk zijn beide regeringen bereid verder te gaan dan economische sancties alleen. Er zijn al schermutselingen geweest langs de grens; de beide luchtmachten zijn in de hoogste staat van paraatheid; troepen zijn massaal aanwezig aan beide kanten van de grens.
Volgens Pakistaanse kranten wil India ook het Indus-verdrag van 1960 opschorten, dat het water van de rivier verdeelt tussen India en Pakistan. Door het water niet door te laten kan India Punjab en Sind, de twee provincies waar tachtig procent van de Pakistaanse bevolking woont, uitdrogen en uithongeren.
Dit zijn de eerste stappen naar een echte oorlog, zoals er al eerder een aantal plaatsvonden tussen de beide landen. De dwaze politici van India en Pakistan kozen - samen met de rest van de 'internationale gemeenschap' - de kant van de VS in hun oorlog tegen Afghanistan. Maar die oorlog maakte geen einde aan het zogenoemde terrorisme. Integendeel: volgens een Pakistaanse enquête steunt 43 procent van de Pakistaanse bevolking nog steeds de Taliban. De fundamentalistische organisaties in Pakistan gaan door met hun activiteiten en het werven van nieuwe leden onder werkloze arbeidersjongeren.
De oorlog tegen Afghanistan heeft natuurlijk niets aan de gigantische sociale problemen in India en Pakistan veranderd. De bevolking blijft morren, en beide regeringen nemen nu hun toevlucht tot 'Amerikaanse methoden'. Maar het staatsterrorisme biedt geen oplossing voor het 'privé'- terrorisme, zoals wordt aangetoond door de aanval op het Indiase parlement, de moord in Karachi op de broer van de Pakistaanse minister van binnenlandse zaken, evenals het aanhoudende conflict in Palestina . Ondertussen staat de wereld dichterbij een kernoorlog dan ooit.

Kasjmir
Musharaf bevindt zich in een moeilijk pakket. Hij heeft de Pakistaanse steun aan de moslimguerrilla in Kasjmir herhaaldelijk publiekelijk verdedigd. Toen de Indiase premier Vajpai in augustus 2001 op een top in Agra aanbood om de grenzen te openen en de handel tussen de landen te stimuleren, vormde Kasjmir voor Musharaf het struikelblok. Hij zei dat er geen langdurige vriendschap kan zijn tussen India en Pakistan zonder een oplossing voor Kasjmir. Daardoor werd de top in Agra een mislukking.
De bewoners van het Indiase deel van Kasjmir willen niet meer door India beheerst worden. Ze willen onafhankelijkheid, en daar hebben ze recht op. Maar hun strijd is verdraaid door zowel de fundamentalisten, die hun nationale strijd in een godsdiensttwist deden ontaarden, als door de Pakistaanse veiligheidsdienst, die de fundamentalisten gebruiken voor hun eigen doeleinden.
Nooit in de geschiedenis was een vredesbeweging in Zuid-Azië van groter belang. De ruim een miljard burgers van de beide landen hebben niets te winnen en alles te verliezen bij een oorlog. Met een vijfde van de wereldbevolking hebben India en Pakistan samen zeventig procent van de armen van de wereld. Het BNP per hoofd van de bevolking bedraagt in beide landen maar 400 Euro. De Pakistaanse economie staat al aan de rand van de afgrond, een oorlog kan de economische toestand alleen maar verslechteren. Het levenspeil van de arme bevolkingen van beide landen zou tot een ongehoord dieptepunt zakken.
Musharaf kan de oorlog nog afwenden door grote concessies te doen ten aanzien van Kasjmir. Maar daardoor zou hij ook zijn macht en zelfs zijn leven op het spel zetten. De heersende klasse van India gaat vastbesloten richting oorlog. Een oorlog die als een grensconflict begint, kan zich heel snel over heel Zuid-Azië uitbreiden. De Verenigde Staten willen deze oorlog tegenhouden; maar de dynamiek die de VS zelf hebben gelanceerd is mogelijk al aan hun controle ontsnapt.

Farooq Tariq is landelijk secretaris van de Labour Party Pakistan (www.labourpakistan.org). Dit artikel is een sterk ingekorte bewerking van een artikel dat verscheen in Al-Jazeera, het blad van de LPP