Sinds 22 mei zijn vrachtwagenchauffeurs in een nationale staking die meer dan 163 steden en dertig provincies in Iran treft.

Het is een vastberaden en georganiseerde beweging tegen de snel verslechterende arbeidsomstandigheden, de belachelijke lonen, de onzekere banen, de corruptie bij het toewijzen van vracht, de late betaling van transportkosten, de stijgende prijzen van brandstof, onderdelen, reparaties en verzekeringen, en de slechte verkeersveiligheid.

Vrachtwagenchauffeurs, spreekbuis van de arbeiders

Zoals altijd grijpt de regering naar repressie, arrestaties en intimidatie. Maar dankzij hun massale mobilisatie en de steun van veel delen van de arbeidersklasse en de bevolking hebben de chauffeurs het repressieve apparaat gedeeltelijk kunnen tegenhouden.

Hun eisen gaan verder dan de transportsector. Hun stem weerklinkt in de situatie van leraren, gepensioneerden, verpleegkundigen, arbeiders en andere groepen in moeilijkheden. Werkloosheid, ontslagen, uitbuiting, inkomens onder de armoedegrens, hyperinflatie, een sociale zekerheid en arbeidswetgeving die aan flarden zijn en repressie, dat is de dagelijkse realiteit van de overgrote meerderheid. Op de zevende dag van de staking hebben de tankwagenchauffeurs van de raffinaderij van Abadan zich bij de mobilisatie aangesloten. De staking van de vrachtwagenchauffeurs wordt versterkt door die van de bestuurders van pick-ups die diverse goederen in de steden vervoeren. In een land waar 90 procent van de goederen per vrachtwagen wordt vervoerd, zijn de gevolgen van de beweging hard voelbaar en blijven de prijzen stijgen. Het land staat op het punt van economische verstikking.

De strijd van de vrachtwagenchauffeurs vindt weerklank bij de gelijktijdige protesten van bakkers, die onder meer te maken hebben met stijgende grondstofprijzen en stroom- en wateronderbrekingen. In de komende weken, met de komst van de hitte, zullen die onderbrekingen toenemen en daarmee ook de woede onder de bevolking.

Brede steun

Geconfronteerd met deze dynamiek heeft de regering een relatieve terugtrekking ingezet. Aangemoedigd door die tekenen van zwakte wordt de beweging sterker en verspreidt ze zich als een olievlek.

Leraren, gepensioneerden, verpleegkundigen, arbeiders in de olie-industrie, de vakbond Vahed (openbaar vervoer in Teheran en de voorsteden) en die van de suikerfabriek van Haft Tapeh, maar ook politieke gevangenen zoals Narges Mohammadi, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, hebben hun steun betuigd aan de strijd van de chauffeurs. 32 filmmakers (waaronder Jafar Panahi en Mohammad Rassoulof) hebben een open brief ondertekend waarin ze onder meer zeggen: 'De staking is een waarschuwing tegen onrecht, diefstal en structurele ongelijkheid... Geen enkel land kan overleven met zoveel plundering en slecht bestuur...' Ze zeggen wat de meeste mensen al lang weten: de Islamitische Republiek is gewoon een corrupte, theocratische kapitalistische dictatuur. Terwijl de hoge pieten van het regime tot de rijkste mensen van het Midden-Oosten behoren, leeft meer dan 60 procent van de bevolking onder de armoedegrens.

Veel meer dan een sectorale strijd

De strijd van de vrachtwagenchauffeurs is geen spontane uitbarsting. De herhaalde opstanden die Iran op zijn kop zetten, zijn geen conflicten tussen verschillende groepen of sectoren. Ze zijn het gevolg van een politieke, sociale en economische situatie die tot uitbarsting komt in een samenleving die verstikt wordt door de mullahs. Die bewegingen komen voort uit een klassenbewustzijn dat gevormd is door sociale en democratische strijd.

Voor de strijdbare delen van de arbeidersklasse, de jongeren, de feministische en nationale emancipatiebewegingen ligt de oplossing in de onafhankelijke organisatie van de werkende mannen en vrouwen, in het samenbrengen van de strijdtonelen voor de omverwerping van de Islamitische Republiek, voor gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en democratie.

Dit artikel stond op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.