Het bondsbestuur stemde in met een werkgroep die een voorstel zou doen voor een solidariteitsconferentie met de Palestijnse collega’s. Helaas werd deze uitgesteld. Maar ABVAKABO FNV bracht wel een solidariteitsverklaring uit naar haar Palestijnse zusterbonden van de Palestinian General Federation of Trade Unions – PGFTU: de Palestinian Public Services Union – PSU - en Palestinian Health Services Union - PHSU.
Een antwoord volgde snel: ABVAKABO FNV werd uitgenodigd de Palestijnse collega’s te komen bezoeken en zo zelf kennis te maken met moeilijke omstandigheden waarin zij leven en werken. Van mijn baas had ik nog een hoop vakantiedagen tegoed dus besloot ik op de uitnodiging in te gaan. Eind januari vertrok ik voor een reis van twee weken naar de Westelijke Jordaanoever, naar Ramallah en Jenin.

In Ramallah sprak ik met voorzitter Houssein Fuqaha van de General Public Services Union. Deze organiseert dienstverlenende administratieve werknemers en komt daarmee het meest in de buurt van de ABVAKABO FNV hier. Binnen een paar minuten werd me duidelijk dat het hier om een bezet land gaat, een land waar werknemers gecontroleerd worden door de bezetter en niet zomaar kunnen gaan en staan waar ze willen. Het opbouwen van een eigen onafhankelijke economie wordt voortdurend gesaboteerd. Het gevolg is dat 70 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft en het werkeloosheidspercentage in deze relatief gunstige tijd 30 tot 35 procent bedraagt. De cijfers voor Gaza zien er nog slechter uit.
In Jenin werd me duidelijk hoe moeizaam vakbondswerk is als je tegen twee tegenstanders moet vechten; de bezetter en de baas. Vooral het gesprek met het personeel van de afvalverwerking zal me nog lang bijblijven. Ze vertelden over hoe ze indertijd, na de overwinning van Hamas, een half jaar hun werk moesten doen zonder ook maar een enkele cent te krijgen. Toen ik vroeg wat wij in Nederland konden doen, verwachte ik een vraag om donaties, iets over financiële steun. Niets was minder waar. Ze wilden vooral graag e-mailadressen om ervaringen uit te wisselen met collega vuilnismannen! Bij terugkeer bestond mijn eerste concrete solidariteitsinitiatief dus uit een zoektocht naar vakbondscollega’s uit eenzelfde stad als Jenin die graag informatie willen uitwisselen over hun werk als afvalverwerker.

Een ander initiatief kost echter wel een hoop geld. Het komt uit de hoek van de kinderopvang, waar de lonen erbarmelijk laag zijn: hooguit een paar euro per dag. Het is een commerciële markt van kleine bedrijfjes die vaak jonge, nog alleenstaande vrouwen in dienst hebben en behoorlijke winsten draaien. Maar het personeel ziet daar weinig van terug. Er is nu een plan om tot een CAO te komen. Maar dat is niet makkelijk en er is hulp nodig voor de eerste stap. De 50 georganiseerde leden willen een contract opstellen met een maandloon dat ongeveer 20 euro hoger ligt dan het huidige loon. Om zowel vakbonds- als ongeorganiseerde leden en de werkgevers te overtuigen willen ze in de eerste CAO die beide partijen ondertekenen overeenkomen dat de vakbond zelf twee à drie maanden lang de loonsverhoging voor de ongeveer 450 kinderopvangwerknemers betaalt. Voor de rest van het jaar nemen de werkgevers het stokje over. Met dit plan willen de georganiseerde leden hun collega’s overhalen zich in te tekenen. Op die manier wordt de achterban groter en staan ze sterker in de onderhandelingen. Hier heb je het dus over een behoorlijke financiële investering. Maar het zet wel zoden aan de dijk; de vakbond wordt groter en helpt structureel een flinke groep mensen die er op dit moment zeer belabberd voorstaan vooruit.

Economische hulp is niet genoeg om alle problemen op te lossen, de oorzaak is politiek en de oplossing moet dat ook zijn. De geplande ABVAKABO FNV conferentie is dan ook gericht op informatieverstrekking over wat er gaande is in Palestina aan werknemers in Nederland. Dit moet op zijn beurt weer invloed hebben op de politiek in Nederland. Daarnaast komt er een FNV-brede conferentie. Natuurlijk een goede zaak, zolang het doel van solidariteit met Palestijnen maar voorop blijft staan en Israëlische vakbonden als de Histadrut er geen mooi weer kunnen spelen. Hopelijk gaat een officiële delegatie binnenkort ook met eigen ogen de situatie bekijken. Want het werkt nog steeds: als je met eigen ogen onrecht ziet, groeit de motivatie om je in te zetten voor solidariteitsinitiatieven.