Telkens als de 'internationale gemeenschap' begint te praten over Israëls recht op zelfverdediging, gaan Palestijnse burgers naar de schuilkelders.

Of dat zouden ze doen, als ze die hadden ‒ de Israëlische regering verhindert de Gazastrook om het benodigde bouwmateriaal te importeren. Tijdens Israëlische bombardementen kunnen de bewoners van Gaza proberen te schuilen in door de VN gerunde scholen, maar Israël blaast die op en doodt de mensen die erin zitten.

Nu, terwijl Binyamin Netanyahu 'krachtige wraak' tegen Gaza belooft, staan zijn westerse bondgenoten in de rij om excuses te maken voor de oorlogsmisdaden die ongetwijfeld voor de deur staan ‒ of om ze te financieren; het Witte Huis zegt dat een aankondiging van militaire hulp voor de deur staat.

Hier zijn vijf belangrijke feiten om te onthouden als het grootste en best gefinancierde leger in het Midden-Oosten zich 'verdedigt' tegen een geblokkeerd vluchtelingenkamp van 2,3 miljoen mensen.

1. Israël verdedigt zich niet

Als je een oorlog begint, kun je een tegenaanval verwachten. En als de tegenaanval komt, maakt dat je oorlog niet opeens 'zelfverdediging'.

Het Oekraïense leger is erin geslaagd om een paar drones te laten ontploffen in Moskou. Geeft dat Rusland opeens het recht om zich te 'verdedigen' door Kyiv opnieuw te bombarderen? Tijdens de Amerikaanse bezetting van Vietnam vielen Vietnamese strijders Amerikaanse bases aan. Maakte dat de daaropvolgende Amerikaanse bombardementen op Vietnam tot een legitieme daad van 'zelfverdediging'?

Natuurlijk niet. En als Hamas, of welke andere Palestijnse organisatie dan ook, een slag toebrengt aan Israël, moet dat worden gezien voor wat het is: een piepklein antwoord in de context van een decennialange oorlog van Israëlische agressie.

Gaza, de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten werden in 1967 door Israël binnengevallen. Vervolgens werden ze volgepompt met gewapende en gevaarlijke Israëlische kolonisten die het land illegaal wilden annexeren. De Palestijnse gebieden werden in stukken gehakt door militaire controleposten en muren die bedoeld waren om het Palestijnse leven onleefbaar te maken. Ze werden geblokkeerd om te verhongeren en meedogenloos aangevallen.

Israël zou zich op dezelfde manier moeten 'verdedigen' tegen de Palestijnen als Rusland zich zou moeten 'verdedigen' tegen de Oekraïners: laat ze met rust en erken dat ze het recht hebben om te leven zonder blokkade, bezetting en discriminatie. Dan zouden de Palestijnen zich niet hoeven te verdedigen tegen Israël. Bezetting is geweld. Israël verdedigt zich niet, het voert oorlog tegen Palestijnen, elke dag, al tientallen jaren lang.

2. Palestijnen kunnen niet 'eerlijk vechten' omdat het Westen dat niet toestaat

Natuurlijk richt Hamas zich vaak op Israëlische soldaten, politie en gemilitariseerde kolonisten. Maar soms richten ze zich ook op burgers of vuren ze ongeleide raketten af op woonwijken en raken ze wie weet wat. Dat voelt niet als de juiste manier van oorlog voeren.

Voor een onderdrukt volk dat terugvecht tegen een machtige bezetter is er één groot probleem met terrorisme: het heeft geen effect. De Israëlische bezetting zal niet worden beëindigd door dit soort aanvallen. Maar als westerse 'humanitairen' zich verzetten tegen de tactieken van Hamas, dan is er een makkelijke manier om dat probleem op te lossen.

Hamas zou ongetwijfeld liever lasergeleide raketten, pantserwagens en tanks gebruiken om de Israëlische militaire infrastructuur weg te vagen. Dus als Joe Biden, Rishi Sunak en Émmanuel Macron er echt niet tegen kunnen dat Israëlische burgers midden in het conflict komen te zitten, moeten ze overwegen om de Palestijnen enkele tientallen F-16 gevechtsvliegtuigen en tanks te leveren, samen met luchtverdedigingssystemen, houwitsers en pantserwagens, net zoals ze voor Oekraïne hebben gedaan. Zoals Joe Biden zei bij de aankondiging van een nieuwe zending militaire voorraden: 'Als we toestaan dat Oekraïne wordt opgedeeld, is de onafhankelijkheid van welke natie dan ook dan veilig? Ik zou met alle respect willen suggereren dat het antwoord nee is'. En als de Oekraïners geen straaljagers, helikopters en tanks zouden krijgen, zouden ze nog steeds het recht hebben om zich tegen de invasie te verzetten.

Palestina wordt al 75 jaar 'opgedeeld' in steeds kleiner wordende percelen gebombardeerd en belegerd. Elke westerse politicus die de methoden van Hamas afkeurt, kan het probleem oplossen door hen te geven wat ze nodig hebben om het speelveld gelijk te maken. Maar dat is niet waarschijnlijk omdat Westerse mogendheden niets geven om mensenrechten of zelfbeschikking in Europa, het Midden-Oosten of waar dan ook. Als ze dat wel deden, zouden ze Israël niet steunen.

3. Israël is erger dan Hamas

Ere wie ere toekomt: de militanten van Hamas zijn moedig. Je zet je leven op het spel door jezelf openlijk tot vijand van Israël te verklaren terwijl je omsingeld wordt door het Israëlische leger. Maar ze gaan verder: ze nemen de wapens op en gaan de confrontatie aan met een van de meest brute en geavanceerde imperialistische legers ter wereld.

Maar afgezien daarvan is er niet veel dat voor hen pleit. In hun officiële wereldbeeld zijn ze religieuze sektariërs. In de Palestijnse politiek kunnen ze gangsterachtige intriganten zijn, hoewel niemand waarschijnlijk veel democratische finesses in acht zal nemen als hij een gemilitariseerd, uitgehongerd concentratiekamp bestuurt dat bijna constant van buitenaf wordt aangevallen. Hun strategie van terrorisme is niet alleen verkeerd, het is ook ineffectief.

Maar wat je ook niet goed vindt aan Hamas, je kunt er zeker van zijn dat Israël het nog slechter kan. Religieus sektarisme? Israël wordt geregeerd door een extreemrechtse coalitie met quasi-fascistische religieuze maniakken die vechten om Israël om te vormen tot een theocratische dictatuur, een soort Joods Iran. En in tegenstelling tot Hamas kunnen de religieuze maniakken in de Israëlische regering hun waanzinnige visie opleggen met de volledige steun van hun opgeblazen, door het Westen gefinancierde militaire bureaucratie. Belazel Smotrich, een van de meest waanzinnige theocratische joodse supremacisten in de Israëlische politiek, heeft de leiding over de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, wat in feite neerkomt op een militair programma van slow-motion invasie en etnische zuivering.

Terrorisme en ontvoering? Smotrich zegt dat Israël de Palestijnen moet aanvallen 'op een manier die duidelijk maakt dat de meester des huizes gek is geworden'. Maar dat is al tientallen jaren de realiteit van het Israëlische militaire beleid. Collectieve bestraffing ‒ of het nu gaat om het platwalsen van de huizen van onschuldige Palestijnen of het beschieten van Gaza-Stad met witte fosfor ‒ is een standaard militaire praktijk van Israël. Verstoppen voor de bommen in een door de VN gerunde vluchtelingenschool? Israël zal hem opblazen. Proberen voedsel en medicijnen naar Gaza te brengen? Het Israëlische leger zal je uitroeien, in executie-stijl. Neemt Hamas onschuldige burgers gevangen? In maart 2023 had Israël meer dan 1000 Palestijnen in 'administratieve hechtenis' ‒ opgesloten zonder veroordeling of zelfs maar een aanklacht. Het is een mooie manier om 'ontvoering' te zeggen.

Onthoud dit als Westerse politici lyrisch zijn over de democratische waarden van Israël en het zogenaamd schandalige gedrag van Hamas veroordelen. Iedereen die beweert de politiek van Hamas onsmakelijk te vinden, zou Israël absoluut moeten verafschuwen: een extreem-rechtse staat halverwege de weg naar theocratie, waar terrorisme, ontvoering en massamoord officieel beleid zijn.

4. Dit is geen beschaving versus barbarij

De Israëlische publicisten presenteren Israël als een eiland van Europese verlichting in een zee van Arabische en islamitische wreedheid, waarvan de Palestijnen de meest waanzinnige en monsterlijke zijn. De feiten kloppen niet.

Het volk van Palestina ‒ niet hun politieke partijen of zogenaamde leiders, maar de Palestijnse massa's, die moeten leven, overleven en zich organiseren onder de meest verschrikkelijke onderdrukking ‒ blijven de wereld de meest buitengewone voorbeelden tonen van gratie, moed, samenwerking en de onblusbare drang om onderdrukking te weerstaan.

Je kunt je hele leven lang de officiële Israëlische PR lezen over de bloeiende kunstscene, startende technologiebedrijven, queer- en veganistische militairen en de geweldige versnaperingen die worden aangeboden in B&B boerderijen op gestolen Palestijns land. Maar je zult niets vinden dat je het echte potentieel van de mensheid laat zien, zoals je kunt lezen in de verhalen van alledaagse Palestijnse activisten zoals Ahmed Abu Artema, een inwoner van Rafah in Gaza, die in 2019 schreef:

De kern van [Rafah] werd met de grond gelijk gemaakt door Israël en Egypte om een bufferzone te creëren, waarbij families, waaronder de mijne, werden gescheiden met prikkeldraad. De familie van mijn moeder woonde aan de Egyptische kant en de deling van Rafah eindigde in de scheiding van mijn ouders. Hoewel mijn moeder op een steenworp afstand woonde, duurde het 19 jaar voordat ik haar weer zag ... Terwijl ik naar de vogels keek die over de grens vlogen waar ik niet overheen kon, bedacht ik me hoeveel slimmer vogels en dieren zijn dan mensen; ze harmoniëren met de natuur in plaats van muren op te trekken. Later die dag vroeg ik me op Facebook af wat er zou gebeuren als een man zich zou gedragen als een vogel en dat hek zou oversteken. 'Waarom zouden Israëlische soldaten op hem schieten alsof hij een misdaad begaat?' schreef ik. Mijn enige gedachte was om de bomen te bereiken, daar te gaan zitten en dan terug te komen.

Abu Artema's overpeinzingen werden de beweging van de 'Grote Terugkeermars': wekelijkse protesten van ongewapende Palestijnen die naar de gemilitariseerde grens van Gaza demonstreerden, wetende dat ze hun leven op het spel zetten door hun fundamentele mensenrechten te laten gelden tegenover de Israëlische oorlogsmachine. Ze toonden het beste van menselijkheid met moed, fatsoen, collectieve actie en de onverbiddelijke roep om gerechtigheid. Israël reageerde op zijn eigen voorspelbare manier: het vuur openen op de menigte en honderden demonstranten doden.

Welke stunts en escapades hun leiders ook uitzetten en welke wreedheden Israël hen ook aandoet, de Palestijnen blijven de basislogica van dit zogenaamde conflict bewijzen. Het is niet Joden versus moslims, religie versus secularisme, of Arabieren versus het Westen: het is onderdrukten versus onderdrukkers. In dat soort conflicten moet je achter de onderdrukten staan.

5. Als je terrorisme haat, moet je Palestina steunen

Terrorisme is verkeerd. We staan dus voor één grote uitdaging: hoe kunnen we Israël ervan weerhouden de Palestijnen te terroriseren?

Elke 'terreur' die door groepen als Hamas wordt bedacht, verbleekt in vergelijking met de terreur die Israël ontketent telkens als het zichzelf moet 'verdedigen'. Israëls heersende terroristen kunnen de medische infrastructuur van Palestina verwoesten, de bevolking uithongeren, huizen platgooien en bombarderen, het vuur openen op demonstraties voor burgerrechten en kerkers vullen met ontvoerde gijzelaars. Welke Palestijnse 'extremist' zou dat ooit kunnen evenaren met een paar ongeleide raketten?

Degenen die om mensenrechten geven, moeten de Palestijnen het allerbeste wapen geven: solidariteit. We moeten de zelfrechtvaardigende, slachtoffer verwijtende leugens van Israël en zijn apologeten aan de kaak stellen en alle acties steunen die solidariteit kunnen opbouwen met het volk van Palestina. Laten we doen wat we kunnen om de nietige raketten van Hamas te vervangen door een wereldwijde versie van de Grote Terugkeermarsen: een internationale opstand tegen de Israëlische terreur.

Dit artikel stond op Redflag. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.