Op de middagvoorstellingen, die Nederlands zijn ingesproken, komen horden kinderen af. ’s Avonds, bij de versie met de originele Amerikaanse stemmen, o.a. die van Chris Rock en Ben Stiller, overheersen de twintigers.
Opmerkelijk is dat zo veel ‘ouderen’ en dan vooral twintigers in de rij staan om een kaartje voor een ‘kinderfilm’ te bemachtigen. Het feit dat de populaire stand-up comedian Rock en Friends-acteur Stiller hun stem geven aan enkele hoofddieren in de film zal hier niet vreemd aan zijn. Of is dit wederom een bewijs voor de rond de Harry Potter-hype opgeworpen stelling dat de cultuur infantiliseert? Misschien, misschien, maar wat is er eigenlijk mis met ergens een beetje kind blijven? Genieten van slapstick, humor, dus relativering, in een ogenschijnlijk ongecompliceerd verhaal. Charley Chaplin serveren we toch ook niet af omdat hij te ‘kinderachtig’ zou zijn? En is Madagascar wel zo’n ongecompliceerd verhaal?

Uitbraak
Madagascar begint in de dierentuin van New York. Een leeuw, een zebra, een giraffe en een nijlpaard hebben daar een leven als een luis op een zeer hoofd. Natje en droogje op tijd en drommen bewonderende bezoekers. Toch krijgt de zebra er genoeg van. Hij verveelt zich en is bang te sterven zonder ooit écht iets te hebben meegemaakt. Geïnspireerd door een troep pinguïns, die een ontsnapping voorbereiden, gaat hij ervandoor. Zijn vrienden – de leeuw, het moederlijke nijlpaard en de zeurderige giraffe – proberen hem terug te halen. Dat leidt tot hilarische scènes in het Central Station van de Big Apple. Uiteindelijk rekent een enorme politiemacht de vier vrienden in. Voor straf worden ze op transport gesteld. Het schip waarmee dat gebeurt, wordt echter onderweg gekaapt door de inmiddels uitgebroken pinguïns. Bij die actie slaan de vier vrienden overboord om op Madagascar aan te spoelen. Oerwoud! De zebra is enthousiast, de andere drie willen eigenlijk het liefst zo snel mogelijk terug naar hun comfortabele dierentuin. Het blijkt niet mee te vallen om in het wild te overleven voor onze stadse helden. Er ontstaan wrijvingen. En de leeuw krijgt honger…..

Vier V’s
Eén van de charmes van deze film van Dreamworks is dat ie vergeleken met de meeste Disney-films niet zo sentimenteel is. En het hoofdthema is nu eens niet ‘goed en kwaad’. Eigenlijk zijn er vier hoofdthema’s: de vier V’s: Verveling, Vrijheid, Vervreemding en Vriendschap.
Wie net aan een ‘veilige’ kantoorbaan is begonnen of daar al weer een tijdje in ‘zit’, zal de beklemming die de zebra overvalt zonder meer herkennen. Die dagelijkse routine: moet je daar tot je dood in ronddraaien? Dan lokt de vrijheid, maar die is ook niet gemakkelijk. Vrijheid is altijd lastig, het betekent zélf verantwoordelijkheid nemen, maar zeker als je vervreemd bent van je eigen oerinstincten en je natuurlijke leefomgeving. En hoe houdt in moeilijke omstandigheden de vriendschap stand? Wie kun je nog vertrouwen? Af en toe welden associaties met The Fight Club op. Ook een film waarin de vier V’s centraal staan.

Rood
Eén van de drie jonkies (8, 11 en 13 jaar) waarmee ik Madagascar zag, vond de giraffe ‘het leukst’. Dat is geen wonder, want dat is de slapstickkampioen. Zijn dunne poten en lange nek raken op de meest bizarre manieren volkomen in de war. De andere twee kids kozen voor de pinguïns. En dat is toch wel bijzonder. De pinguïns spelen slechts een rol in de zijlijn van het verhaal. Maar ze doen dat overtuigend. Als vrolijke communistjes: vrijheidlievend, vastberaden, doortastend, strak georganiseerd, opofferingsgezind. En aan het eind van de film worden ze óók nog letterlijk rood…..