Wie is Eline Arbo?

Wie is Eline Arbo? Als mens? Ik zou het werkelijk niet weten. Ik heb haar nooit persoonlijk gezien of gesproken. Ik weet wel wat óver en ván Eline Arbo.  Als toneelmaker. En dat is tamelijk veelbelovend.

Droomdebuut

Eline Arbo is afkomstig uit Tromsø, een kleine stad boven de poolcirkel in het Noorden van Noorwegen. Na een studie Theaterwetenschappen aan de Universiteit van Oslo, verhuisde Arbo naar Amsterdam voor haar studie aan de Regieopleiding van de Theaterschool Amsterdam die zij in 2016 succesvol afrondde.

Eline Arbo heeft dit seizoen een droomdebuut gemaakt bij Toneelschuur Producties met Het lijden van de jonge Werther, enthousiast ontvangen door pers en publiek en winnaar van de BNG Bank Theaterprijs 2018 en de Toneelkijkerprijs 18/19.

De revolutionairen

Na Werther maakte ze samen met 5 acteurs en een muzikant een voorstelling over het gedachtegoed van Albert Camus. Op theatrale en muzikale wijze staan zij stil bij thema’s als idealisme, existentialisme en rechtvaardigheid. En stellen zichzelf de vragen: Hoe ver zijn wij bereid te gaan om onze wereld vorm te geven? Zijn we in staat iets te doen of blijven we steken in mooie woorden? Kunnen we theater gebruiken om de wereld mooier te maken of hebben we daar rigoureuzere middelen voor nodig?

Verandering, hoe?

Dit zegt Eline zelf over haar onderwerp:

“In onze wereld die politiek gezien steeds extremer lijkt te worden, vind ik het heel belangrijk om te reflecteren op onze morele grenzen. Camus zijn filosofie is daarin een grote inspiratie voor mij. Wanneer wordt idealisme terrorisme en hoe verhoudt de alles of niets revolutionair tot de opstandeling die graag de wereld wil veranderen zonder daar iets voor te hoeven doen. Ik merk dat mijn generatie zich wil inzetten voor een betere wereld maar het lastig vind dit concreet te maken. De tijd is rijp voor verandering, maar hoe?”

De vraag stellen is nog niet hem beantwoorden. Eline zoekt een antwoord bij Albert Camus (1913-1960), de Franse schrijver van o.a. De Vreemdeling en van De Pest. Zelf zou ik verkiezen iets dichter aan te kruipen tegen diens tijdgenoot en jarenlange kameraad, de existentialist Jean Paul Sartre (1905-1980). Die hield zijn engagement net wat langer vol. Wellicht, in zijn latere maoïstische periode, íets te veel. Camus kende ook betrokkenheid. Hij was vanaf 1934 lid van de Franse Communistische Partij (PCF), maar werd daar op beschuldiging van Trotskisme in 1937 uit geroyeerd. Hij sloeg een meer anarchistische richting in, maar verviel later tot inactiviteit en somberheid vanwege ‘de menselijke irrationaliteit’.

Bravoure

Die somberheid kenmerkt de voorstelling van De Revolutionairen in het geheel niet. Mede dankzij vijf uitstekende acteurs (twee vrouwen, drie mannen), prima muzikale ondersteuning door Thijs Vuure op gitaar en sax, en een verrassend decor, is dat een productie geworden vol enthousiasme, humor en bravoure waarin de scherpe teksten onverminderd raak zijn. Natuurlijk komt Eline Arbo niet met het definitieve antwoord op de vraag hoe verder. Maar ze prikkelt het denken daarover op een zeer aangename wijze. Eline Arbo? Daar gaan we meer van zien en horen!

Soort artikel

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop