De imperialistische agressie van de Verenigde Staten als ‘wraak’ voor de aanvallen van 11 september 2001 – de eerste aanval in het hart van hun eigen grondgebied – is geen daad van gerechtvaardigde zelfverdediging. Het gaat om een militaire wraakoperatie tegen een heel volk, dat wordt blootgesteld aan bombardementen onder het voorwendsel van straf tegen hun heersers. Hetzelfde overkwam nog kort geleden de Serviërs en het Irakese volk kent dit lot al vanaf 1991 en nog steeds. Deze agressie is ook geen manier om het ‘terrorisme’ uit te roeien. Integendeel, door op het terrorisme te reageren met imperialistisch staatsterrorisme, versterkt het juist de gevoelens van wrok en haat bij de onderdrukte volkeren. En het voedt de terroristische verblinding bij diegenen die net als de onderdrukkers een minachting koesteren voor ieder menselijk leven dat niet bij hun eigen kamp hoort.
Deze derde agressie gebeurt op een moment dat de militaire uitgaven van de VS sedert 1999 weer zijn gestegen, nadat die een paar jaar waren gestabiliseerd op het gemiddelde niveau uit de zogeheten ‘Koude Oorlog’ periode. Voor de derde keer in elf jaar hebben de VS zich gestort in een nieuwe, grootschalige agressie. Daarmee hebben ze laten zien dat ze gekozen hebben voor een koers van hegemonie en interventie in de periode na de Koude Oorlog. Er is een belangrijke nieuwe stap gezet, na de eerste stap van de Kosovo-oorlog, om de NAVO om te vormen tot een militair interventie-bondgenootschap zonder enige geografische beperkingen.

Hoe verachtelijk de daden van de onderdrukkers ook zijn, ze rechtvaardigen op geen enkele manier het afslachten van weerloze burgers en al helemaal niet een vreselijke massamoord als die van 11 september 2001.
Het gaat hier niet alleen om de kwestie van een revolutionair humanisme, de basis van de morele superioriteit van de socialistische en internationale strijd tegen alle onderdrukking. Het gaat ook om het bewustzijn van de aard van de strijd en van haar strategische voorwaarden.
De imperialistische overheersing kan alleen verslagen worden door een massamobilisatie van onderdrukte volkeren in de overheerste landen en door de druk van een massabeweging binnen de overheersende landen zelf tegen de imperialistische oorlog die hun regeringen voeren.
Vanuit dit gezichtspunt zijn de smerige aanvallen als die van de 11de september in dubbel opzicht nefast. In de eerste plaats omdat die worden georganiseerd door samenzweerderige netwerken die de mensen die zij zeggen te vertegenwoordigen reduceren tot machteloze waarnemers van de confrontatie tussen twee vormen van terreur. In de tweede plaats omdat zij zonder aanziens des persoons mensen doden in de landen waartegen zij vechten. Daardoor zorgen zij er juist voor dat die mensen achter hun regeringen gaan staan, waardoor die regeringen makkelijker hun oorlogszuchtige en repressieve koers kunnen volgen.
Deze aanvallen hebben niets te maken met anti-imperialisme, zelfs niet met een misvormd anti-imperialisme. Het gebruik van massaterreur is een uitdrukking van reactionaire politiek en bewegingen die zich verzetten tegen de fundamentele mensenrechten. Fundamentalisten als Bin Laden steunen en verdedigen het kapitalisme. Zij zijn of waren verbonden met burgerlijke groepen en met verscheidene reactionaire staatsapparaten, zoals de monarchie van Saudi Arabië en de dictaturen van Pakistan en Soedan. Deze groepen willen de moslim bevolkingen een ideologie opleggen, die fanatiek religieus is, eerder antiwesters dan anti-imperialistisch en eerder antisemitisch dan antizionistisch. Zij willen ultrareactionaire theocratische politieke regimes opleggen, zoals dat van de Taliban, en ze gebruiken de Palestijnse zaak om hun reactionaire doeleinden te maskeren.

De andere kant van de medaille is dat de terroristische praktijken van de imperialistische regeringen en van de burgerlijke dictaturen van de afhankelijke landen – in naam van het ‘uitroeien van het terrorisme’ en van de verdediging van de burgerbevolking in hun eigen landen – die burgerbevolking alleen maar aan grotere gevaren blootstellen. Geweld ten dienste van politieke en sociale onrechtvaardigheid roept weer geweld op. Hoe vernietigender het geweld van de onderdrukkers, des te meer zullen individuen van de onderdrukte volkeren opstaan die bereid zijn om tot het uiterste te gaan om zoveel mogelijk leed te berokkenen aan de ‘andere kant’. Daarbij richten zij zich vanzelfsprekend op de meest kwetsbaren, de burgerbevolking.
Het daadwerkelijk uitroeien van het terrorisme heeft als absolute voorwaarde het uitroeien van alle vormen van terrorisme, het staatsterrorisme en het terrorisme van groepen en netwerken. Dat kan alleen worden bereikt op voorwaarde dat er een eind komt aan het politieke en sociale onrecht dat wordt uitgeoefend met fysiek geweld. Overal moeten de voorwaarden worden geschapen die de volkeren werkelijk recht op zelfbeschikking geven: burgerlijke vrijheden en politieke democratie in alle landen. Zelfbeschikking voor alle volkeren en een reorganisatie van de internationale betrekkingen op basis van wetgeving en vrede.
Het respect voor het menselijk leven kan niet selectief zijn:
- Het embargo tegen Irak, dat de laatste tien jaar de dood van een miljoen mensen heeft veroorzaakt en dat nog steeds ieder jaar een 100.000 doden (waarvan de helft jonge kinderen) vergt volgens de cijfers van de VN, moet worden opgeheven.
- De schuld die de afhankelijke landen wordt opgelegd door de banken en de regeringen van de rijke landen, waardoor honger en armoede voortduurt en ontwikkeling wordt geblokkeerd, moet geschrapt worden.
- We moeten de massale productie en distributie invoeren van medicijnen die een eind kunnen maken aan epidemieën als aids, want die verwoesten hele volkeren in de armste gebieden van de wereld, vooral in Afrika.

Het terroristische fanatisme dat de VS op 11 september heeft getroffen heeft haar specifieke wortels in stromingen die steun hebben gekregen van de regering van de VS zelf. De VS en haar oliebastion, de monarchie van Saoedi Arabië – de meest obscurantistische en reactionaire staat ter wereld – hebben het islamitisch fundamentalisme gepropageerd en gebruikt in hun strijd tegen progressief nationalisme en ‘communisme’. Dit gebruik van deze stromingen vond gedurende twee decennia haar hoogtepunt in hun gezamenlijke steun aan fundamentalistische fracties in Afghanistan. Door zo te handelen als tovenaarsleerling hebben ze zelf de krachten getraind die zich nu tegen hun keren met de methodes die zij van hun hebben geleerd.
De Westerse imperialistische machten tonen voortdurend hun grenzeloze cynisme en hypocrisie. In naam van de democratie en vrouwenrechten tonen zij zich gezworen vijanden van het islamitisch fundamentalisme, als dat zich antiwesters toont, zoals in Iran. Maar ze houden de kaken op elkaar als het gaat om het meest totale absolutisme en de ergste onderdrukking van vrouwen in de monarchie van Saoedi Arabië, de belangrijkste imperialistische pion bij de exploitatie van de grootste olievoorraden van de wereld.

Olie, het centrale zenuwgestel van het kapitalistische systeem en de belangrijkste oorzaak van ecologische verstoringen, is altijd een essentiële factor geweest in de imperialistische politiek in dit deel van de wereld. En dit speelt een nog grotere rol als er regeringen aan de macht komen die direct oliebelangen vertegenwoordigen, zoals de regeringen van Bush senior en junior.
Zo is de ‘strijd tegen het terrorisme’ een voorwendsel geworden voor projecten die hiermee niets van doen hebben. De VS hebben eenzijdig de rol op zich genomen van wereldrechter en van jury en beul tegelijk. De VS proberen hun wil aan de wereld op te leggen en zichzelf daarentegen boven de wet te stellen en zich te onttrekken aan iedere vorm van internationale rechtspraak. In het begin verkochten de VS de agressie tegen Afghanistan als een militaire politieoperatie met als doel de vernietiging van een netwerk van een paar duizend ‘terroristen’. Het werkelijke doel van de operatie bleek echter al spoedig: het aan de macht brengen in Kaboel van een nieuwe verzameling fundamentalisten en reactionairen, die gehoorzaam zou zijn aan de Amerikaanse regering. Het werkelijke doel van de operatie ligt in het verlengde van de voortdurende inspanningen van de VS van de afgelopen kwart eeuw, om haar overheersende positie in de hele regio te versterken en om heerschappij over Afghanistan te verkrijgen voor haar geopolitieke doelen, als aanvulling op haar politiek in Pakistan. Het eerste doel was de destabilisering van de Sovjet-Unie. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie is het doel van de oliemaatschappijen en hun regering het in handen krijgen van de fossiele brandstoffen uit Centraal Azië.
Alleen deze economische en politieke doelen verklaren waarom niet alleen de bases van het Al-Quaida netwerk worden gebombardeerd. Om de controle over Afghanistan te verwerven worden steden en andere burgerdoelen gebombardeerd onder het mom van een ‘antiterroristische’ strijd. Nog los van de vele doden die er direct vallen door de bombardementen, wordt hier een werkelijk menselijke ramp veroorzaakt, die waarschijnlijk honderdduizenden slachtoffers zal kosten. Bovendien kan het versluierde karakter van de imperialistische doelstellingen in de huidige ‘oorlog tegen het terrorisme’ leiden tot een escalatie van geweld met onberekenbare gevolgen, vooral door het gebruik van kernwapens, iets wat al besproken is in Amerikaanse regeringskringen. De agressie van de Westerse machthebbers steekt een lont in het kruitvat van meerdere moslimlanden – waarvan Pakistan de zwakste schakel vormt – waardoor er religieuze fanatici aan de macht zouden kunnen komen in dit land, dat over kernwapens beschikt.

De internationale radicale linkse beweging moet op dit moment op meerdere fronten strijden:
- om onmiddellijk een halt toe te roepen aan de barbaarse bombardementen op Afghanistan; om de rechten van de Afghaanse vrouwen te beschermen en het Afghaanse recht op zelfbeschikking
- om onmiddellijk een eind te maken aan de moorddadige escalatie van de voortdurende agressie en de staatsterreur van de Israëlische regering tegen het Palestijnse volk; om de legitieme rechten van het Palestijnse volk te verdedigen
- om het dodelijke embargo tegen Irak te doorbreken
- om een eind te maken aan de moorddadige agressie van de regering Poetin in Rusland tegen het volk van Tsjetsjenië
- om de druk aan te klagen die de imperialistische landen nu uitoefenen op de onderhandelingen die er nu aan de gang zijn over Palestina, Colombia en Ierland, door deze landen te brandmerken als militaire doelen in de ‘strijd tegen het terrorisme’
- om te vechten tegen racisme en het asielrecht te verdedigen, om fundamentalistische terreur te veroordelen en zonder concessies te strijden tegen iedere vorm van fanatisme; om verhalen over de zogenaamde ‘Westerse superioriteit’ te verwerpen, evenals de toename van racisme, waar migranten in de Westerse landen nu het slachtoffer van worden
- om een strijd te leveren tegen de frontale aanval die er nu in de Westerse landen aan de gang is tegen burgerlijke vrijheden en democratische rechten. Niet langer zijn alleen de migranten het doel van de uitbreiding van politiecontroles, maar alle sociale bewegingen. De escalatie van repressie die er op gericht is om de sterke groei van de beweging tegen de neoliberale kapitalistische globalisering te breken, van Seattle tot Genua via Praag en Göteborg, wordt nu bevestigd en versterkt
- om te vechten tegen massaontslagen, die nu met de economische crisis als voorwendsel worden doorgevoerd, precies op het moment dat regeringen er steeds meer toe overgaan om publieke fondsen te gebruiken om de verliezen te dempen in sommige kapitalistische sectoren
- om te strijden voor nucleaire ontwapening en een radicale vermindering van de militaire uitgaven en om die te vervangen door sociale uitgaven en ontwikkelingshulp op grote schaal
- om te vechten tegen plannen voor nieuwe onderhandelingsronden in het kader van de WTO, die er op gericht zijn om het neoliberale offensief uit te breiden naar de landbouw en de diensten, met grote kosten voor de armste bewoners van deze planeet
- om te eisen dat er een eind komt aan het bestaan van belastingparadijzen en witwasnetwerken en voor controle op en belasting van kapitaalstromen

De internationale links radicale stroming moet de diversiteit van de mobilisaties en de motieven van degenen die in actie komen respecteren en heeft de plicht om al deze vormen van massastrijd tegen verschillende aspecten van het globale offensief van het kapitaal te versterken.