Dat Washington en Moskou het Saoedische koninkrijk hebben gekozen als locatie voor een ontmoeting tussen hun delegaties om de vooruitzichten te bespreken van de oorlog die in Oekraïne woedt sinds Russische troepen dat land drie jaar geleden zijn binnengevallen, is een bewijs van de ingrijpende veranderingen die zich voor onze ogen voltrekken in internationale aangelegenheden.

De manier waarop de bijeenkomst zelf plaatsvond is volledig in overeenstemming met de locatie: de neofascistische regering van Donald Trump heeft niet geprobeerd om vrede tussen de strijdende partijen te bevorderen in het kader van het internationaal recht en de Verenigde Naties, zoals China al sinds het begin van het conflict heeft geëist, maar probeert een rechtstreeks akkoord te sluiten met het al even neofascistische regime van Vladimir Poetin, ten koste van het Oekraïense volk. Het is dan ook niet meer dan logisch dat de twee partijen niet hebben gekozen voor een neutrale arena die in overeenstemming is met het internationaal recht, zoals de Verenigde Naties, maar voor een arena die in overeenstemming is met hun aard, ook al is het een despotisch regime van het traditionele type.

Wat het tafereel nog afschuwelijker maakt, is dat de Verenigde Staten een volwaardige partner zijn in de genocidale oorlog die wordt gevoerd tegen het Palestijnse volk in Gaza, waarvan een deel zich momenteel verplaatst naar de Westelijke Jordaanoever. De regering Trump heeft zich zelfs gehaast om de beperkte maatregelen te annuleren die de vorige regering had genomen in een poging om de schuld af te schuiven, met name de bevriezing van de export van bommen van één ton die in hoge mate hebben bijgedragen aan de vernietiging van de Gazastrook en de uitroeiing van de bevolking, en ook aan de vernietigingsoorlog die Israël tegen Hezbollah in Libanon heeft gevoerd.

Zoals verwacht, behalve voor degenen die probeerden te ontsnappen aan de bittere realiteit door hun dromen erop te projecteren (zie 'Twee mythes over het staakt-het-vuren in Gaza', 23 januari 2025), heeft de nieuwe regering haar voorganger overtroffen in het zionistische bieden met de oproep van Trump om de bewoners van de Strook permanent te verplaatsen, dat wil zeggen om datgene uit te voeren wat het internationaal recht 'etnische zuivering' noemt – een misdaad tegen de menselijkheid.

De zionistisch-Amerikaanse neofascistische as loopt samen op met Poetins Rusland in de rassenhaat tegen onderdrukte volkeren. Moskou heeft op dat gebied uitgeblonken, niet alleen door zijn koloniale agressie tegen Oekraïne, waarbij het de nationale soevereiniteit van dat land afwees, maar ook in de Arabische regio, waar het een sleutelrol speelde in de vernietiging van Syrië en de uitroeiing van een enorm aantal inwoners, terwijl het openlijk medeplichtig was aan de zionistische staat door die toe te staan naar believen Iraanse locaties in Syrië te bombarderen (als onderdeel van de rivaliteit tussen Russische en Iraanse invloeden in dat land).

De minister van Buitenlandse Zaken van Moskou stelde de oorlog van Rusland tegen Oekraïne zelfs gelijk aan de oorlog van Israël tegen Gaza, waarbij hij de Poetinistische beschrijving van de machthebbers in Oekraïne als nazi's vergeleek met de zionistische beschrijving van Hamas als nazi's. Het was ook opmerkelijk dat de reactie van Moskou op het criminele deportatieproject van Trump terughoudend was, zelfs in vergelijking met de expliciete veroordeling door sommige traditionele bondgenoten van Washington, zoals Frankrijk.

Hier ontmoeten nu de Amerikanen die betrokken zijn bij het doden van honderdduizenden Gazanen, de Russen die betrokken zijn bij het doden van honderdduizenden Syriërs, de twee partijen die met de zionistische staat een gemeenschappelijke minachting delen voor de territoriale rechten van volkeren. Ze ontmoeten elkaar op het grondgebied van een Arabische staat die, als hij echt begaan zou zijn met de Syrische en Palestijnse volkeren, zo afkerig zou moeten staan tegenover de twee partijen dat het niet eens bij hen zou opkomen om hen te vragen als gastheer op te treden.

In werkelijkheid zijn we getuige van niets minder dan een hertekening van de politieke kaart van de wereld, van de confrontatie uit de Koude Oorlog tussen een Westers blok dat beweerde de waarden van de liberale democratie hoog te houden (en die consequent heeft verraden) en een Oosters blok waarin dictatoriale regimes de overhand hadden – van die confrontatie naar de ontbinding van het Westerse systeem, na het Oosterse systeem, als gevolg van de dodelijke crisis die de liberale democratie trof en de wereldwijde opkomst van het neofascisme (zie 'Het tijdperk van het neofascisme en zijn onderscheidende kenmerken', 5 februari 2025). Het tijdperk van de Nieuwe Koude Oorlog dat volgde op de ineenstorting van de Sovjet-Unie en het uiteenvallen van haar blok, zorgde voor de overgang door de wet van de jungle te combineren met ongebreideld neoliberalisme. Washington speelde de hoofdrol door beide kenmerken te laten prevaleren boven internationaal recht en ontwikkeling gebaseerd op welzijn en milieubescherming.

We zijn nu getuige van een samengaan van neofascisten ten koste van onderdrukte volkeren, omdat het nieuwe fascisme net als het oude openlijk het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren ontkent. De overgebleven liberale regeringen in Europa zijn stomverbaasd, nadat ze acht decennia lang hebben vertrouwd op de bescherming van het westerse systeem door de VS, zonder het lef te hebben om een mondiale pool te vormen die onafhankelijk is van Washington – niet alleen militair, maar vooral op het gebied van buitenlands beleid. Het resultaat is dat de onderdrukte volkeren van de wereld niet langer kunnen profiteren van de kloof tussen de grootmachten die in het verleden bestond, maar nu hun strijd van verzet en bevrijding moeten voeren onder moeilijkere omstandigheden dan ooit tevoren. Het geval Palestina is hiervan het duidelijkste bewijs.

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.