Deze tekst is ontleend aan een brochure van Joseph Daher, uitgegeven door Éditions La Brèche, die de geschiedenis van het conflict en de mobilisaties schetst en standpunten voor een oplossing naar voren brengt.

Wij steunen de volgende oplossingen voor de Palestijnse en Joodse kwesties: 1) de ontmanteling van de koloniale apartheids- en bezettingsstaat Israël, die de Palestijnse bevolking niets dan leed heeft gebracht en de Joodse bevolking in Israël en elders nooit veiligheid heeft geboden, in tegenstelling tot wat de regering in haar misleidende propaganda beweert. 2) De vestiging van een democratische, sociale en seculiere staat in het historische Palestina van 1948 voor iedereen (Israëli's en Palestijnen) zonder enige vorm van discriminatie, waarin alle Palestijnen, zowel binnenlandse vluchtelingen als vluchtelingen in het buitenland, het recht hebben om terug te keren naar hun oorspronkelijke land en huizen van waaruit de Palestijnen in 1948, 1967 en daarna met geweld werden verdreven.

Tegelijkertijd moet de bevrijding van Palestina een wederopbouw van Palestina zijn. Dat vereist een agrarische revolutie die Palestijnen die dat willen in staat stelt hun land terug te winnen, zonder de huidige landbouw te ondermijnen en de mensen die het bewerken tot armoede te brengen. Het vereist economische en menselijke planning om vluchtelingen in staat te stellen sociale bevrijding te bereiken zonder miljoenen Joden te verdrijven. Ook dat maakt deel uit van de structurele veranderingen die het kolonialisme teweeg heeft gebracht. Meer in het algemeen moet het ook een globaal project van economische ontwikkeling en wederopbouw omvatten om de Palestijnen hun sociale en economische rechten te garanderen. Elke poging om hen te negeren zou niet alleen reactionair zijn, maar ook gedoemd om te mislukken.

Vanuit een internationalistisch gezichtspunt vereist elke progressieve oplossing voor de Palestijnse kwestie erkenning van het recht van het Palestijnse volk op nationale zelfbeschikking en het recht van vluchtelingen om terug te keren naar hun thuisland binnen een regionaal socialistisch federaal kader.

Zoals Leon Trotski zei: 'Het Joodse vraagstuk zal niet worden opgelost door zionisme of de oprichting van een Joodse staat'. De kwestie van een bi-nationale staat in Palestina, dat wil zeggen de erkenning van de autonome rechten van Israëlische Joden of de erkenning van Israëlische Joden als een nationale entiteit, kan alleen worden opgelost als alle zionistische instellingen zijn verdwenen.

Het verdedigen van het recht van Israëlische Joden op zelfbeschikking is vandaag de dag reactionair of absurd: reactionair omdat het neerkomt op het erkennen van de legitimiteit van het zionistische kolonialisme; absurd voor zover een dergelijke verdediging zou worden gepresenteerd als een eis, terwijl de Joden niet alleen in een positie verkeren om zelfbeschikking te bereiken, maar ook om die van de Palestijnen af te wijzen.

Zoals de uiterst linkse Israëlische partij Matzpen het verwoordde: 'Dit gaat niet over het recht van Israëlische Joden op zelfbeschikking in de huidige context. Waar we het hier over hebben is het recht op zelfbeschikking binnen het kader van de socialistische revolutie...'. Met andere woorden, het recht van Israëlische Joden op zelfbeschikking zodra het zionisme is verslagen en de Joodse staat is vernietigd. Maar ze voegen eraan toe: 'Het recht op zelfbeschikking van Israëlische Joden kan het recht op terugkeer van Palestijnen niet beperken'.

Het is alleen door deze revolutionaire regionale strategie dat we een oplossing kunnen bedenken voor de vestiging van een democratische, socialistische en seculiere staat in historisch Palestina, met gelijke rechten voor het Palestijnse en het Joodse volk, binnen een socialistische federatie op de schaal van MENA (Midden-Oosten en Noord-Afrika).

Om deze strategie uit te voeren moeten de Palestijnen een nieuw politiek leiderschap smeden dat zich inzet voor zelforganisatie van onderop in historisch Palestina en de regio. Ze kunnen dat niet alleen, maar moeten dat doen in samenwerking met socialisten in Egypte, Libanon, Syrië, Iran, Turkije, Algerije en alle andere landen.

De belangrijkste taak voor degenen buiten de regio is om links, vakbonden, progressieve groepen en bewegingen te winnen voor steun aan de Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) campagne tegen Israël.

De BDS-campagne stelt de fundamentele rechten van het Palestijnse volk weer centraal in de Palestijnse solidariteitsbeweging:

1. een einde maken aan de bezetting en kolonisatie van al het Arabische land en de muur ontmantelen;

2. de fundamentele rechten van de Israëlische Arabisch-Palestijnse burgers op absolute gelijkheid erkennen;

3. het recht van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar hun huizen en eigendommen, zoals vastgelegd in VN-resolutie 194, respecteren, beschermen en bevorderen.

Door deze doelstellingen op te leggen aan de instellingen en bedrijven van de imperialistische mogendheden, in het bijzonder de Verenigde Staten, zullen we hun steun aan Israël en andere despotische regimes helpen blokkeren en hun greep op de regio verzwakken.

De bevrijding van Palestina vereist dus de bevrijding van alle volkeren die leven onder de tirannen van Damascus, Riyad, Doha, Teheran, Ankara, Abu Dhabi, Caïro, Amman en de anderen. Zoals een Syrische revolutionair in de zomer van 2014 vanuit de door Israël bezette Syrische Golanhoogte schreef: 'Vrijheid, een gemeenschappelijke bestemming voor Gaza, Yarmouk en de Golan'. Die slogan draagt de hoop in zich van een regionale revolutionaire transformatie, de enige realistische strategie voor bevrijding.

Dit artikel stond op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.