Na ruim een kwart eeuw lidmaatschap en een veelheid aan functies in en namens de partij: lid van de Eerste Kamer en de eerste SP er in het Europees Parlement is nu ook Erik Meijer als lid van de SP geroyeerd. Hij schreef daarover onderstaande brief aan SP partijsecretaris Arnout Hoekstra en het partijbestuur.

Beste Arnout Hoekstra, geacht partijbestuur,

Dank voor je brief d.d. 1-2-2022 waarin je mijn SP-lidmaatschap opzegt. Ik zal tegen deze uitschrijving niet in beroep gaan. Terwijl ik de vele eerdere royementen van SP-leden vanwege hun betrokkenheid bij de gespreksgroepen Communistisch Platform, Marxistisch Forum of de voormalige SP-jongerenorganisatie ROOD in strijd vind met alle afgesproken regels en de noodzakelijke partijdemocratie is mijn (veel latere) royement wèl in overeenstemming met die regels. Jullie kunnen mijn naam nu koppelen aan electorale concurrentie, een concurrentie die jullie zelf hebben opgeroepen door kritische partijgenoten telkens opnieuw uit te roepen tot ‘andere’ partij waarin lastige leden maar moesten gaan buitenspelen.

Ik ben meer dan 60 jaar aaneengesloten lid geweest van een landelijke politieke partij waarvan ik verwachtte dat die zich zou inzetten voor het tot stand brengen van een socialistische samenleving. Een samenleving waarin werkers, consumenten en democratische gemeenschap de zeggenschap hebben over de economie in plaats van een aantal machtige wereldconcerns. Ooit verwachtte ik dat van de PvdA. Maar toen die partij eind jaren 1950 begon met het opruimen van haar linkervleugel en haar jongerenorganisatie was ik uiteindelijk solidair met de uitgestotenen en ging ik me 30 jaar lang inzetten voor de daaruit ontstane afscheuring PSP. Die partij heb ik mogen dienen als landelijk bestuurder, als volksvertegenwoordiger op het niveau van Amsterdam en Zuid-Holland en als mede-begeleider van het project “Keerpunt ‘72” dat leidde tot meest linkse regering die Nederland ooit heeft gehad, het kabinet Den Uijl. Mijn verdere politieke werk stond vooral in het teken van het opnieuw aan de macht brengen van zo’n regering.

Toen in de jaren 1990 de mede door mijn jarenlange eenheidsstreven vanuit de PSP tot stand gebrachte fusiepartij GroenLinks (waarvan ik landelijk vicevoorzitter en fractieleider in de Zuid-Hollandse staten was) ‘vernieuwing’ zocht door socialisme, arbeidersklasse en vakbeweging onbelangrijk te gaan vinden - en er welbewust voor koos om de geërfde oude rode aanhang weg te jagen naar de toen nog onbelangrijke splinterpartij SP - heb ik me ervoor ingezet om duizenden leden van de voormalige partijen PSP en CPN die overstap naar de SP te laten maken. Zoals ik ook leden van kansloze rode splinterpartijtjes en de Offensief-linkervleugel van de PvdA de SP in heb gepraat. Ik zag die hergroepering tot een succes worden. De SP werd de succesvolle verzamelpartij voor alle socialisten ter linkerzijde van PvdA en GroenLinks. In 2006 leek de SP zelfs spoedig te kunnen doorstromen naar de positie van regeringspartij, als linksere bondgenoot van de PvdA en aanjager van socialistische oplossingen.

Van de SP verwachtte ik dat zij de socialistische toekomstutopie van de voormalige massapartij SDAP, het brede project van maatschappijverandering en machtswisseling, en de inzet voor een beter Europa voorop zou stellen. En dat zij duurzaam de gezamenlijke kiesvereniging zou blijven zijn voor de strijdbaarste delen van vakbeweging, milieubeweging, organisaties voor internationale solidariteit en andere verbeterbewegingen die kritisch zijn over het kapitalisme. Helaas slaagt de SP er steeds minder in om die verwachting waar te maken. Toen we in 2014-2015 de grootste partij van links werden (niet door eigen winst maar door afkalving van de PvdA) verzuimden we het initiatief te nemen tot een machtsblok SP-PvdA-GroenLinks als kern voor een regering zonder VVD. Al in 2011 verloren we ons gezicht door in Zuid-Holland voor 8 jaar een nutteloze bestuurscoalitie aan te gaan met VVD en CDA, terwijl PvdA en GroenLinks daar voortaan de linkse oppositie moesten zijn (ik was verbijsterd toen ik dezer dagen vernam dat onze toenmalige gedeputeerde Rik Janssen nu is gepromoveerd tot factievoorzitter in de Eerste Kamer). En de laatste jaren zie ik dat de SP zichzelf heeft gereduceerd tot een steeds minder belangrijke one-issue-partij, eerst vooral gericht op zorgpersoneel en zorgbehoevenden, daarna op de slachtoffers van kindertoeslagenschandaal en gaswinningsaardbevingen. Prima initiatieven, maar veel te weinig om een afzonderlijk voortbestaan van een SP naast de combinatie van PvdA en GroenLinks te kunnen blijven rechtvaardigen.

De SP is inmiddels vooral een klokkenluidersbedrijf dat de aandacht op zichzelf wil vestigen. En wil aantonen hoe slecht de anderen zijn, in plaats van een brede bundelende  opbouworganisatie te zijn voor een betere socialistische samenleving. Daarentegen is een aanhang die meer oog had voor zaken als bedrijfsdemocratie, klimaat, racisme, internationale solidariteit en benutting van het Europese strijdterrein voor roodgroene veranderingen stelselmatig weg-geselecteerd. Met een idiote sektarische en nationalistische campagne tegen PvdA-er Frans Timmermans verdwenen we na 20 jaar uit het Europees Parlement, het inmiddels belangrijk geworden keuze-orgaan waarin ik onze partij had binnen-gevochten. Er blijft een kleinere vergrijzende partij over, vooral beschadigd onder de jonge generatie, in de grote steden van de Randstad en de vroegere roodste bolwerken. Onze door ideologie en utopie geïnspireerde aanhang ziet steeds minder redenen om de huidige SP beter te vinden dan PvdA of GroenLinks, en heeft vaak meer waardering voor Bij1 of Partij voor de Dieren (beide ontstaan rondom eerdere lichtingen SP-weglopers).

Tot voor kort heb ik geprobeerd om de SP bijeen te houden als brede linkse verzamelpartij met aantrekkingskracht op jongeren en op een veelheid van maatschappijverbeterings-bewegingen. Ik probeerde nutteloze tegenstellingen te overbruggen en te verzoenen, in de hoop dat die oude succesvolle SP van het begin van deze eeuw zou kunnen terugkeren. Een partij die geen socialisten afstoot maar aantrekt, die niet wegloopt voor bestuurlijke machtsvorming maar ervoor zorgt dat die machtsvorming wordt ingezet op de weg naar het socialisme. Ik probeerde het klokkenluidersbedrijf en de zorgpartij gekoppeld te houden aan een socialistische ideologische kern.

Al een jaar of tien wist ik dat die reddingsactie moeilijk zou zijn, omdat er hardnekkig de andere kant op getrokken werd. Er begon een grote verbouwing om de inzet van de SP grondig te veranderen. Tegen beter weten in bleef ik doorgaan, vooral omdat velen van diegenen die ongeveer zo denken en handelen als ik nog steeds bij de SP betrokken waren. Door het preventief royeren van tegenkandidaten voor het partijbestuur en de door afdelings-ledenvergaderingen verkozen lijstaanvoerders bij de komende gemeenteraadsverkiezingen is die interne verbeterweg nu afgesneden. Ik constateer dat de SP definitief bezig is aan iets anders dan datgene waarvoor ik mij langdurig heb ingezet. Net zoals de PvdA door eigen schuld in de jaren 1950 de PSP heeft gecreëerd en de SP is ontstaan door sektarische uitstotingen uit de CPN in 1964 wordt het nu tijd voor een nieuwe organisatie van socialisten die gaat doen wat de SP naliet.    

Ongetwijfeld zullen we elkaar blijven tegenkomen. In mijn opvatting dienen PvdA, GroenLinks, SP, PvdD, Bij1 en misschien ook DENK, 50Plus en Volt elkaar (met respect voor de onderlinge verschillen) te vinden in een effectief machtsbok voor verbetering. Een nieuwe organisatie van socialisten, die door de SP wordt gezien als concurrerende partij, kan daaraan m.i. een waardevolle inhoudelijke bijdrage toevoegen. Toen Arno van der Veen, de door de Rotterdamse ledenvergadering gekozen lijstaanvoerder en oud-voorzitter van ROOD, werd geroyeerd als poging om daardoor onze raadslijst te veranderen was dat voor mij de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb besloten solidair te blijven met Arno, en kom daarom voor op de (mede door mij voorbereide) kandidatenlijst die de SP-ledenvergadering op 7-11-2021 vaststelde en nu veroordeeld is om door te gaan onder de noemer Socialisten 010 (naast een niet door een ledenvergadering vastgestelde plotseling nog even geparachuteerde lijst die toch de bij de Kiesraad geregistreerde naam SP mag gaan dragen).

Het zal duidelijk zijn dat ik helemaal niets heb met gebruik van de term ‘communisme’ of de roekeloze illusies van een gewelddadige revolutie, absurde beschuldigingen tegen weggejaagde SP-leden die ik gisteren op TV hoorde uitspreken door Lilian Marijnissen. Vele geroyeerden zijn allerminst extremisten. Mij blijft het gaan om voortzetting van de strijd van de in 1946 verdwenen massapartij SDAP, uitmondend in een beter Nederland in een beter Europa in een betere wereld.  

Ondertussen wens ik Emile Roemer veel succes in zijn rol als Commissaris van de Koning in Limburg en Tiny Kox als president van de parlementaire assemblee van de Raad van Europa. Dat zijn de voornaamste successen die de SP in 50 jaar bestaan heeft weten te bereiken. Overigens niet als gevolg van een succesvolle partijstrategie maar door de kwaliteit van beide betrokkenen zelf. Ik zag ze altijd graag op zulke belangrijke posten terechtkomen, maar betreur dat dit nu volledig is losgezongen van de politieke rol die we als partij hadden moeten spelen.

Ik dank de SP dat zij mij tussen 1996 en 2015 in staat heeft gesteld de strijd voor het socialisme voort te zetten in de Rotterdamse gemeentepolitiek en als lid van Europees Parlement, Eerste Kamer en partijbestuur. Helaas bestaat die SP waarvan ik ruim een kwart eeuw geleden lid werd nu niet meer, dus dat maakt voor mij het afscheid minder pijnlijk.

Graag blijf ik wel geregistreerd staan als abonnee op ons partijblad Tribune, een abonnement dat al dateert uit de jaren 1960 en dus ver voor de oprichting 50 jaar geleden van de huidige SP. Bij voorbaat dank.

 Met vriendelijke groet,

Erik Meijer  (lid nr 7436)