Israëli's ontkennen parallellen tussen hun bezetting en die van Poetin

Zowel Rusland als Israël rechtvaardigen hun invasies onder het mom van 'zelfverdediging' en in beide gevallen is dat niet waar.

De schokgolven van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne bereikten snel Israël, onthulden enkele gênante waarheden en daagden de Israëli's uit om hun land te zien zoals het werkelijk is – zo heel anders dan wat ze zich graag voorstellen.

Het begon met de verklaring van minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid, kort na het begin van de oorlog, dat de Russische invasie ‘een ernstige schending van de internationale orde’ was. Onder andere omstandigheden zou dit bijna amusant zijn geweest en het benadrukte Israëls langdurige gebrek aan zelfbewustzijn van zijn eigen minder aantrekkelijke eigenschappen – zoals een kameel die zijn eigen bult niet kan zien.

Misschien zal de wereld, als deze vervloekte Russische oorlog in Oekraïne voorbij is, erkennen dat er geen verschil is tussen de ene bezetting en de andere.

Rusland schendt de internationale orde ernstig. Maar hoe zit het met Israël? Heeft enig ander land gedurende zoveel jaren zo schaamteloos en arrogant de internationale rechtsorde overtreden? Is er een enkele beslissing van grote internationale instellingen met betrekking tot haar aangelegenheden die Israël niet heeft genegeerd of brutaal heeft geschonden?

Waarin was Israëls invasie van Libanon in 1982, of de daaropvolgende militaire bezetting, anders dan de Russische invasie van Oekraïne? In welk opzicht verschillen de frequente invallen van Israël in Gaza, die dood en verderf zaaien, van de Russische invasie van de Krim ? En in welk opzicht verschilt, afgezien van het tijdsbestek, de vijf decennia durende bezetting van de Westelijke Jordaanoever door Israël, zonder einde in zicht, van de recente bezetting van Oekraïne door Rusland?

Het is verbazingwekkend om de gelijkenis te zien en nog verbazingwekkender om te zien dat veel Israëli's het ontkennen en onderdrukken. Zowel Rusland als Israël rechtvaardigen hun invasies met het argument van ‘zelfverdediging’ en in beide gevallen is dat niet waar.

Beiden zien het bezette land als het land van hun voorouders, een deel van hun erfgoed, dat hen rechtmatig toebehoort. Oekraïne is de bakermat van het Russisch-zijn, de Westelijke Jordaanoever van het Jodendom (dit heeft natuurlijk niets te maken met enig recht op soevereiniteit). Beiden proberen ook het bestaan van de andere aanwezigen, Oekraïners en Palestijnen, te ontkennen.

Vergelijkbare overtredingen

Ook de handelwijzen lijken angstaanjagend op elkaar: gewelddadige gewapende invasies als oplossing voor echte of ingebeelde problemen. De Russen beweren dat ze Oekraïne zijn binnengevallen om de ‘genocide’ te stoppen, het regime te ‘de-nazificeren’ en het land te demilitariseren. De Israëli's verkondigden onthutsend vergelijkbare doelen voorafgaand aan de invasie van Gaza en Libanon: zelfverdediging, vervanging van een 'terroristisch' regime en demilitarisering.

Zowel Rusland als Israël zien hun militair voordeel als toestemming om zich op een dergelijke manier te gedragen. Beide beloven alleen militaire doelen te schaden en toch doden ze allebei onschuldige burgers, soms zonder het onderscheid te erkennen. Hun legers zijn bijna even gewelddadig, hoewel het Russische leger de afgelopen dagen zelfs het Israëlische leger lijkt te overtreffen in wreedheid en in het plegen van oorlogsmisdaden tegen een onschuldige burgerbevolking – wat nauwelijks een troost is.

Israëls oorlogsmisdaden en het schenden van het internationaal recht worden al lange tijd begaan en het einde is nog niet in zicht. Er gaat geen dag voorbij zonder flagrante Israëlische schendingen van het internationaal recht, van de nederzettingen tot de overdracht van gevangenen naar het grondgebied van de bezetter, tot het achteroverdrukken van natuurlijke hulpbronnen in de bezette gebieden, tot het opleggen van collectieve bestraffing.

Criminele schendingen zijn een dagelijkse routine geworden onder de Israëlische bezetting, van detenties zonder proces, tot het doden van onschuldige burgers, tot het niet vervolgen van Israëlische daders van criminele daden en tot de ontkenning van fundamentele mensenrechten van Palestijnen.

Dus wat is het verschil? Het ligt alleen in het oordeel van de rest van de wereld en onthult dubbele standaarden en hypocrisie.

Slechts enkele dagen na de bezetting van de Krim in 2014 kondigde Europa al sancties aan tegen Rusland. Een week na de huidige invasie van Oekraïne, was de wereld verenigd in het toepassen van ongekend harde sancties tegen Moskou.

Ondertussen wordt een bezetting van meer dan een halve eeuw oud geconfronteerd met wereldwijde onverschilligheid en passiviteit. Israël, de lieveling van Europa en de VS, mag doen wat Rusland niet mag.

Niemand durft Israël te straffen. Terwijl het Internationaal Strafhof jarenlang aarzelde over een mogelijk onderzoek naar oorlogsmisdaden in Israël, is het al begonnen met het onderzoeken van de Russische invasie van Oekraïne. Als dit geen internationale ethische dubbele standaard is, wat is het dan wel?

Wereldwijde stilte

De wereld weet dit allemaal en zwijgt. Maar niet minder verbazingwekkend dan de wereldwijde stilte is het feit dat veel Israëli's de werkelijkheid niet op deze manier zien. Mechanismen van hersenspoeling en indoctrinatie, die al tientallen jaren actief zijn, naast de dynamiek van repressie, hebben geleid tot een staat van volledige ontkenning in de Israëlische samenleving.

Als een Oekraïense tiener een molotovcocktail naar een Russische tank gooit, zien de Israëli's dat als een heroïsche daad die aanmoediging verdient. Als een Palestijnse tiener hetzelfde doet, gedreven door dezelfde motivaties en rechtvaardigingen, schieten Israëlische soldaten hem dood en het Israëlische publiek hekelt hem als een terrorist. Weinig Israëli's erkennen de overweldigende overeenkomst tussen deze twee even legitieme verzetsdaden tegen een bezetting.

De Oekraïner is een held, de Palestijn een terrorist. Rusland is een wrede indringer en bezetter, terwijl Israël gebieden bevrijdt en het land van zijn voorouders terugwint.

Toch schuilt hier misschien wat hoop. Misschien dat de wereld, als deze vervloekte Russische oorlog in Oekraïne voorbij is, zal erkennen dat er geen verschil is tussen de ene bezetting en de andere en de nodige conclusies zal durven trekken.

Ervan uitgaande dat de sancties die de wereld stoutmoedig heeft opgelegd aan Rusland effectief blijken te zijn, waardoor Moskou gedwongen wordt zijn expansieve dromen op te geven, zal de wereld misschien begrijpen dat dit de manier is om elke bezetting te weerstaan zeker een die al meer dan een halve eeuw duurt, de wereldvrede bedreigend.

Misschien zal de wereld eindelijk begrijpen dat de enige weg om een einde te maken aan de Israëlische bezetting via SWIFT loopt, het internationale bankennetwerk, zonder welke geen enkel land kan blijven doen wat het wil en de reactie van de wereld negeren.

Dit artikel verscheen op Middle East Eye. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.

Soort artikel

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop