Begin september is het verkrachtingsproces in Mazan geopend. Vier maanden lang zullen 51 mannen terechtstaan voor de verkrachting van Gisèle Pelicot, die chemisch werd bedwelmd door haar man, Dominique Pelicot, die de mannen via internet ronselde.

Wat natuurlijk opvalt is de sociologische samenstelling van de verdachten. Ze variëren in leeftijd van 26 tot 73 jaar en zijn brandweermannen, verplegers, slagers, gemeenteraadsleden, gepensioneerden... Samen vormen ze een dwarsdoorsnede van 'alle mannen'. Ze zijn niet 'gek', ze zijn geen 'monsters'. Ze zijn sociaal geïntegreerd, getrouwd en hebben kinderen. Het enige wat ze gemeen hebben is dat ze mannen zijn, in de regio wonen en Gisèle Pelicot verkracht hebben. Het zijn normale mannen, die allemaal het aanbod van Dominique Pelicot hebben aangenomen om een slapende vrouw te gaan misbruiken. Ze zijn een antwoord op de reactionaire retoriek die mensen doet geloven dat de agressors alleen racistische mannen zijn. En ze zijn de belichaming van wat wij feministen al jaren uitleggen: niet alle mannen zijn verkrachters, maar ieder van hen kan er een zijn.

Feiten die elk aspect van verkrachting raken

Maar de rechtszaak onthult nog veel meer over onze samenleving en verkrachtingscultuur, en stelt ons in staat om verkrachting vanuit vrijwel elke hoek te bekijken. In het bijzonder is de kwestie van chemische onderwerping, die tot dan toe beperkt was tot avondverkrachtingen met GHB, uitgebreid door de vereniging M'endors pas (Breng me niet in slaap), opgericht door Caroline Darian, de dochter van Gisèle. Hier laat het gebruik van anxiolytica (medicijnen tegen angst) duidelijk zien hoe voorgeschreven drugs kunnen worden gebruikt om geweld te plegen.

Er is ook de kwestie van samenspanning tussen aanranders, aangezien Dominique Pelicot andere mannen hielp om dezelfde procedure op te zetten, maar ook profiteerde van het medeplichtige stilzwijgen van honderden mannen met wie hij contact opnam.

Maar ook met de kwestie van incest en huiselijk geweld, aangezien Dominique Pelicot zijn dochter Caroline had gedrogeerd en gefotografeerd. Er zijn echter nog steeds twijfels over de vraag of ze seksueel werd misbruikt.

Er was ook de kwestie van kinderpornografie, aangezien verschillende van de beschuldigden kinderpornografie op hun computer hadden staan.

Opnieuw de kwestie van toestemming en de autonomie van vrouwen over hun eigen lichaam, waarbij veel van de beklaagden uitlegden dat het geen verkrachting was aangezien de echtgenoot ermee had ingestemd....

Tot slot is er ook nog de kwestie van straffeloosheid voor de mannen die, zelfs in het licht van materiële bewijzen zoals die in Mazan, de feiten keer op keer blijven ontkennen.

Het proces in Mazan: het proces van verkrachting als sociaal feit

Verkrachting is een uitzonderlijk misdrijf. Het wordt anders behandeld, waarbij op de eerste plaats het slachtoffer verantwoordelijk wordt gehouden. Vrouwen worden er voortdurend van verdacht de oorzaak te zijn van de verkrachting die ze hebben ondergaan en worden verondersteld venijnig en wraakzuchtig te zijn. Als ze geracialiseerd worden, zal de fetisjering en animalisering uiteindelijk de beschuldigende vinger naar hen wijzen.

Voor Gisèle Pelicot is de situatie in sommige opzichten ongekend: de feiten zijn zeer goed gedocumenteerd met video's en foto's, evenals gynaecologische en toxicologische deskundigenrapporten. De hoofdrolspeler, Dominique Pelicot, heeft toegegeven haar te hebben gedrogeerd en mannen te hebben geronseld om haar te verkrachten. Tot slot is Gisèle een 67-jarige vrouw, wit, zonder verleden, een gewoon mens. Er is niets om haar de schuld te geven.

Aangezien het niet langer mogelijk is om het slachtoffer de schuld te geven, aangezien we deze daden niet langer kunnen verklaren door 'daden van waanzin' en aangezien we deze mannen niet langer kunnen beschrijven als 'monsters', moeten we de echte vragen stellen: ontdaan van al deze rookgordijnen, blijft alleen verkrachting over, de daad zelf, geweld omwille van geweld, het instrument van overheersing. Daarom kondigde een van de advocaten van de beklaagden aan dat 'er verkrachting en verkrachting is'. Deze keer gaan we het hebben over de opzettelijkheid van de verkrachters. We moeten het debat over toestemming, verkrachtingscultuur en mannelijke dominantie frontaal aanpakken, op sociaal, politiek en juridisch niveau.

Tijd voor woede

Duizenden vrouwen overal ter wereld volgen deze rechtszaak, omdat er iets mee is dat resoneert en een echo is van onze eigen geschiedenis. We wachten af, of liever gezegd kijken toe, kijken naar dit proces, meer dan dat we het volgen. We weten dat het niet alleen de 51 zijn die op dit moment terechtstaan, we weten dat er veel meer verkrachters zijn geweest, minstens 83. We weten dat er waarschijnlijk nog meer verkrachters zijn. We weten dat waarschijnlijk niet alle daden gefilmd of opgenomen zijn. En we weten dat er nog veel meer is: de andere slachtoffers, de andere gewelddaden, de andere verkrachters, alle dingen waar we normaal gesproken niet over praten.

Maar we voelen ook diep dat dit een historisch moment kan zijn: Gisèle Pelicot is niet langer een anoniem slachtoffer, Mazan is niet langer een nieuwsitem. We hebben ons politieke gewicht in de schaal gelegd. We laten het niet los.

Op zaterdag 14 september werd in heel Frankrijk gedemonstreerd voor Gisèle. Meer dan 10.000 vrouwen demonstreerden. We moeten er alles aan doen om een massale beweging tegen geweld tegen vrouwen op te bouwen.

Dit artikel stond op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.