De peilingen geven nog steeds een grote voorsprong aan de extreemrechtse krachten die in Italië aan de macht zijn en grote sectoren van de samenleving blijven passief en zijn zelfs voorstander van hun asociale en reactionaire beleid. Toch begint er wat sociale onrust te ontstaan en groeit de wil om zich te verzetten. Die sociale en politieke beweging draait om drie dingen.

Actie tegen het angstdecreet

Dit is een echt repressief, antidemocratisch en ongrondwettelijk regeringsbesluit dat ' politieke onderdrukking, sociale controle, strafrechtelijk populisme, patriarchale cultuur, klassenminachting en racisme combineert en 23 nieuwe strafbare feiten invoert... Het is een echte interne oorlog die door de postfascistische regering is ontketend tegen de arbeidersklasse, sociale bewegingen, jongeren, milieuactivisten, vrouwen en migranten'.

Na veel lokale demonstraties was er op zaterdag 31 mei een grote demonstratie in Rome, waar alle sociale bewegingen, de radicale linkse krachten, maar ook CGIL en de oppositiepartijen in het parlement samenkwamen om te protesteren tegen het 'angstdecreet' en om hun steun voor Palestina en hun verzet tegen herbewapening te laten horen.

In opstand komen voor Palestina en tegen herbewapening

Dat is het tweede centrale thema: de demonstraties uit solidariteit met het Palestijnse volk en tegen de genocide in Gaza nemen toe, maar ook de afwijzing van het herbewapeningsprogramma van het kapitalistische Europa. Die onrust heeft de oppositiepartijen PD, M5S en de Alliantia dei Verdi e della Sinistra (AVS) ertoe aangezet om op 7 juni een demonstratie te organiseren tegen het beleid van de Israëlische regering.

Maar de grote demonstratie vindt plaats op 21 juni in Rome. Die wordt georganiseerd door het comité 'Stop ReArm Europe', dat ngo’s, radicale linkse politieke en vakbondsgroepen samenbrengt, maar ook CGIL. 'Stop Israël, bevrijd Gaza en Palestina, ontwapen Europa en de wereld, stop de oorlog en het oorlogssysteem'. Voor Sinistra Anticapitalista is het ook een 'strijd tegen alle vormen van imperialisme, het neo-tsaristische imperialisme van Poetin, dat van de NAVO en de Verenigde Staten van Trump en dat van de kapitalistische Europese Unie'.

Een referendum tegen onzekerheid

Het derde speerpunt van de mobilisatie is de campagne voor het institutionele referendum van 8 en 9 juni: de burgers moeten zich (op initiatief van CGIL) uitspreken over vier afschaffingsvragen over de ergste bepalingen van de 'Jobs Act' die de liberale PD van Renzi in 2014 heeft ingevoerd, met daarnaast een vraag over burgerschap, gepromoot door een kleine seculiere kracht uit het centrum. De vijf vragen worden gesteund door een breed scala aan sociale krachten en door bijna alle oppositiepartijen, inclusief de PD van secretaris Schlein. Het is een referendum dat bedoeld is om precaire en onveilige arbeidsomstandigheden te beperken, het liberalisme te bestrijden en de eenheid van de arbeidersklasse te versterken [1].

Het lijkt erg moeilijk om het quorum (50 procent) te halen; de regering en de media hebben een bijna totale stilte opgelegd rond dit referendum; de werkgevers en de rechtse krachten rekenen op onthouding om de precaire normen te handhaven. De campagne, die vooral door CGIL is georganiseerd, was intens en massaal en vond ook bij jongeren weerklank. Een totale overwinning is moeilijk voor te stellen, maar het is mogelijk dat er een sociaal klimaat ontstaat dat gunstiger is voor verzet en strijd, ook voor de verlenging van de arbeidscontracten van 7 miljoen werknemers, en dat in een context van ernstige industriële crisis.

Noot

1. Er komt weer een baan voor mensen die zonder goede reden zijn ontslagen, een hogere vergoeding voor mensen die zijn ontslagen bij bedrijven met minder dan 15 werknemers, strikte regels voor het gebruik van tijdelijke contracten, verantwoordelijkheid voor het bedrijf dat de opdracht geeft bij uitbesteding en sneller burgerschap voor migrerende werknemers.

Dit artikel stond op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.