Ik ben een fan van het Mauritshuis in Den Haag. Er hangen prachtige werken. Ik hield ook van de vintagesfeer in het museum, al denk ik na de recente heisa rond het standbeeld van de naamgever van het museum dat ik te veel keek als de wat oudere witte man die ik nu eenmaal ben, en die dus nu en dan een zetje nodig heeft om wat beter te kijken naar de geschiedenis achter deze vintage. Als ik me goed herinner heb ik nog wat vintage-suikerzakjes mee naar huis genomen. Wie ook een zetje nodig heeft is Piet Emmer, nochtans een historicus, die als laatste het woord krijgt in het artikel over de kwestie vandaag in de Volkskrant. Hij betreurt het verwijderen van het standbeeld van Maurits, volgens hem een onterechte straf.

Wat een rare argumenten gebruikt onze professor. Zo signaleert hij dat de West-Indische Compagnie met de slavenhandel verlies leed. Ze hebben er geen winst mee gemaakt, en dus was het allemaal niet zo erg? Wat een hoogstaande reden om er mee te stoppen! Maurits zelf was geen eigenaar van een plantage of suikermolen, zo vervolgt onze professor. Neen, deze bleven in handen van de Portugezen in het binnenland, terwijl de Hollanders hun winst maakten dankzij de handel in suiker. Nog steeds volgens onze professor is het enige dat je Maurits kan verwijten dat hij, kind van zijn tijd, niet op de gedachte kwam de slavenhandel af te schaffen. Neen, hij heeft de slavenhandel niet alleen niet afgeschaft, hij is er mee begonnen.

Tot Maurits hielden de Hollanders zich in de regel ver van de slavenhandel. Onder Maurits werden 25.000 slaven verscheept. Later zou de Compagnie de slavenhandel gaan domineren. Mogelijk was de redacteur van de Volkskrant iets kritischer geweest tegenover de professor na raadpleging van de eigen archieven, en meer bepaald een interessant artikel van 3 juli 2013. Maar misschien is ook deze redacteur een kind van zijn tijd?