Als de scènes van Donald Trumps viering in de Israëlische Knesset en in Sharm el-Sheikh waren geënsceneerd voor film- of theaterdoeleinden, zouden ze ongetwijfeld tot de slechtste producties in de geschiedenis behoren. De twee spektakels vormden één groot festival van vleierij, ongekend voor welke Amerikaanse president dan ook, of welke leider dan ook die via vrije verkiezingen is gekozen. Ze doen eerder denken aan de lof die despoten in hun eigen land of binnen hun rijk ten deel valt – zoals de verering van de Noord-Koreaanse leider in eigen land of de persoonlijkheidscultus rond Stalin in de republieken en satellietstaten van de Sovjet-Unie.

Vanuit dat perspectief was de onderdanigheid in de Knesset echter authentieker dan die op de top in Sharm el-Sheikh. Zoals Benjamin Netanyahu tegen zijn Amerikaanse vriend zei, was het een resultaat van 'het verbond tussen onze twee beloofde landen' – waarmee hij zinspeelde op de overeenkomsten tussen de VS en Israël als koloniale staten die zijn ontstaan uit genocidale oorlogen tegen de inheemse bevolking. Nu zijn de historische parallellen tussen de twee staten compleet. Bovendien staat het buiten kijf dat Trump de meest behulpzame Amerikaanse president van de zionistische staat is geweest. En niet alleen van de staat zelf, maar ook van Netanyahu's neofascistische bewind, een politiek karakter dat Trump zelf deelt.

De Amerikaanse president beantwoordde de bewondering van de Israëlische premier door hem te prijzen en zijn bijdrage te benadrukken aan het vredesplan dat Trump twee weken eerder in zijn aanwezigheid in Washington had aangekondigd. Trumps brutaliteit ging zelfs zo ver dat hij de Israëlische president, die naast hem zat, vroeg om Netanyahu gratie te verlenen voor de corruptieaanklachten tegen hem, en die afdeed met een luchthartige opmerking: 'Sigaren en champagne, wie maalt daar nu om?' Trump verwees naar de beschuldigingen van omkoping tegen Netanyahu (260.000 dollar), die inderdaad vrij bescheiden zijn in vergelijking met de royale geschenken die Trump zelf ontving van buitenlandse regeringen, met name van de monarchieën in de Golf.

Zoals een voormalig politiek adviseur van Netanyahu afgelopen vrijdag in een interview met een correspondent van de Financial Times voorspelde: 'Er is geen betere campagnevoerder voor Netanyahu dan Trump. Zijn toespraak [voor de Knesset] zal het begin zijn van de verkiezingscampagne.' Trump heeft inderdaad effectief de herverkiezingscampagne van Netanyahu gelanceerd, die over een jaar zal uitmonden in de Knesset-verkiezingen. Uiteindelijk zijn de grootste begunstigden van het plan en het bezoek van de Amerikaanse president niet alleen Trump zelf, die zich koestert in de vleiende lof van zowel Netanyahu als de Israëlische oppositieleider, maar ook Netanyahu.

Het plan van Trump is in feite het resultaat van een overeenkomst tussen de twee mannen, als reactie op de onderhandelingen die snel vastliepen na de eerste gevangenenruil na het bestand dat vlak voor de tweede inauguratie van Trump, afgelopen januari, werd afgekondigd. Trump eiste dat Hamas alle gijzelaars in één keer zou vrijlaten, om te voorkomen dat de beweging hun geleidelijke vrijlating als onderhandelingsmiddel zou gebruiken. Vervolgens gaf hij Netanyahu groen licht om de militaire operaties te hervatten en door te gaan met de vernietiging en bezetting van de resterende woonwijken in Gaza door Israël. Naarmate de Israëlische militaire acties escaleerden, oefende de regering-Trump druk uit op regionale regeringen om op hun beurt druk uit te oefenen op Hamas, waardoor de beweging uiteindelijk gedwongen werd haar resterende gevangenen vrij te laten. Hierdoor verminderde haar vermogen om de toekomst van de Gazastrook – of de bredere Palestijnse zaak – te beïnvloeden, sterk.

De vrijlating van de laatste Israëlische gevangenen heeft een aanzienlijke last van Netanyahu's schouders gehaald, aangezien dat een belangrijk bindmiddel tegen hem was voor de volksbeweging. Hij zat klem tussen de hamer van de oppositie en het aambeeld van bondgenoten die nog rechtser zijn dan hij. Net als aan het begin van het jaar gebruikte Netanyahu opnieuw de druk van de VS als voorwendsel om te accepteren waar zijn bondgenoten zich tegen hadden verzet. De twee belangrijkste leiders van extreemrechts zionisme woonden uiteindelijk de Knesset-zitting bij en applaudisseerden voor zowel Trump als Netanyahu. De Israëlische premier en zijn bondgenoten zijn zich er terdege van bewust dat het plan van Trump gedoemd is te mislukken, terwijl Hamas en alle andere Palestijnse facties nu niet meer de macht hebben om verdere inbreuken en bezetting door Israël van die delen van Palestina die het nog niet formeel heeft geannexeerd, te verhinderen (zie De 'deal van het millennium' na de 'deal van de eeuw, Grenzeloos, 1 oktober).

Wat betreft de ceremonie in Sharm el-Sheikh: die was minder een viering van Trumps 'grootsheid' dan een weerspiegeling van de vreemdheid van wereldleiders die hem vleien. Om te geloven dat hun lof oprecht was, zou men moeten twijfelen aan hun mentale vermogens, vooral als men bedenkt hoe Trump velen van hen heeft vernederd. Geen enkele Amerikaanse president vóór Trump heeft het wereldtoneel met zoveel minachting behandeld, en toch is niemand het voorwerp geweest van zoveel onderdanigheid. Dat toont aan dat in dit tijdperk van politiek verval, naakte machtspolitiek en de opkomst van het neofascisme, veel hedendaagse heersers bereid zijn hun waardigheid op te geven en zich te onderwerpen aan degenen met meer macht en rijkdom.

Het trotse Palestijnse volk heeft een eeuw lang bewezen dat het weigert zich te onderwerpen aan zijn onderdrukkers – of dat nu de Britse mandaatautoriteiten zijn of de zionistische regering. Het zal Donald Trump niet de hand kussen of hem 'waardering' tonen, wat degenen die beweren het volk te vertegenwoordigen ook mogen doen. Ze zullen zich niet onderwerpen aan de zogenaamde Vredesraad onder voorzitterschap van Trump, waarin figuren als Tony Blair, de partner van George W. Bush in de bezetting van Irak, zitting hebben. In plaats daarvan zal het Palestijnse volk zijn strijd voor volledige rechten onverminderd voortzetten. Het is tijd dat ze lering trekken uit de Karitha (ernstige ramp) van nu, evenals uit de Nakba van gisteren, en een manier vinden om het momentum terug te winnen dat ze bereikten tijdens de twee glorieuze volksintifada's van 1936 en 1988 – de hoogtepunten van hun lange geschiedenis van verzet.

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.